Eric Meyer is een kunstenaar die zich richt op film en beeld. Daarnaast vind hij het fijn om muziek te maken. Muziek is een passie en met zijn ervaring als film producent weet hij de instrumenten zelf te bespelen om tot een geheel van een song te komen.

Het brengt mooie liedjes met zich mee. De warme klanken van  ‘Nowhere to Go’ dat als openingsnummer fungeert geeft direct een fijn visitekaartje voor het gehele album. De basdrums met de rustgevende stem maakt het geheel warm.

Met het gitaar intro van ‘Eurydice’ wordt de sfeer doorgetrokken. Het album klinkt helder en met de rust in de songs zijn het prima singer-songwriters songs, Wanneer de man als 25 jarige het album had gemaakt was het direct opgepakt door de mensen die jonge muziek promoten. Toch is het album van Eric erg mooi.
Zo gaat het meestal met mensen die zich niet meer hoeven te bewijzen. Het is kwalitatief goed, nemen een naam omdat het hun naam nu eenmaal is. Er zit geen martketing achter en ik denk dat hij ook niet alle festivals wil aflopen. Maar dat wil niet zeggen dat dit geen prachtige plaat is.
Het basintro van ‘Golden Days’ met de strijkers die langzaam erin passeren geeft een aanstekelijke sound mee. Het is muzikaal opgebouwd met verfijnde keuzes van instrumenten. Terwijl ‘Move On’ een prettig mainstream popliedje is.

Het uitdagende is om het album zo aantrekkelijk mogelijk te houden. Zodat de luisteraars aandacht blijven houden  en dat is halverwege het album het kantelpunt. Het album had goed in twee delen mogen verschijnen. Gezien de songs nog even lekker klinken en de sfeer rustig blijft, wil je halverwege even een moment van actie zien.
Met 2 verschillende albums is het beide juist mooi in balans. Dus gewoon de volgende dag het tweede deel opzetten.