Mad Sometimes is het debuutalbum van de Britse singer/songwriter Ella Raphael dat onlangs uitkwam. Het is een album dat wellicht wat luisterbeurten nodig heeft om in te dalen maar daarna kruipen de negen tracks als vanzelf onder je huid.

“Less is More”

De Britse Ella groeide op in Londen, omgeven door muziek waar haar vader van hield zoals The Beatles en Ella Fitgerald. Toch moet je goed luisteren om die invloeden te herkennen of het moeten de soms ietwat analoog klinkende opnames zijn. Door haar reizen heeft ze zich een eigen stijl eigen gemaakt waarbij haar stem als belangrijkste troef geldt. Want dat de Britse een ongelofelijk mooi stemgeluid heeft, daar zal iedereen na het luisteren van Mad Sometimes het over eens zijn. Verder hanteert het principe van “less is more” want het instrumentarium is sober maar evengoed wel smaakvol. Een lapsteel hier, een drummachine daar, soms een akoestische gitaar of percussie maar altijd staat haar stem in het middelpunt.

Sereniteit en Melancholie

Met ‘See You Through’, één van de nummers die het meest weelderig is georkestreerd, wordt dit album geopend en als Ella over de vriendschap zingt worden we meteen betoverd door haar bijzondere, wat hoge, stemgeluid. Vervolgens creëert ze met het titelnummer dat vintage gevoel waarmee je enkele decennia terug in de tijd keert. Bij ‘Let The Light In’ is de percussie die de aandacht trekt terwijl ze bij ‘Good Eyes’ op akoestische gitaar begeleid wordt. Alle nummers kennen een bepaalde balans en ademen een bepaalde sereniteit en melancholie uit en nemen je als vanzelf mee in een bepaalde droomwereld. Het album komt uit op het Fire-label en Ella Raphael past qua sound prima tussen andere namen als Jane Weaver, Lucy Gooch en Marina Allen.

Het universele thema Liefde

Ze is tweetalig, een kenmerk dat we bijvoorbeeld ook op ‘Tangled’ terug horen als ze een deel in het Frans zingt. De backing vocals, de pedal steel en het overige instrumentarium zorgen voor een hele fijne herinnering aan de bezongen liefde. Dat onderwerp staat vaker centraal zoals op het melancholische ‘All-in’ waarmee je nogmaals overspoeld wordt met dat “vintage” gevoel. Met ‘Late’ kiest ze wederom voor de Franse taal en een vergelijking met Serge Gainsbourg komt als vanzelf bovendrijven en de resonerende gitaar is de kers op de taart. Het enige nummer waarbij je het gevoel hebt naar meer dan een zangeres en sessiemuzikanten te luisteren is ‘Somber’; op een eenvoudige melodie die door een drumcomputer wordt geproduceerd is het Ella die nog één keer vocaal excelleert. Het is misschien wel de beste track van het album en zorgt voor de nodige variatie. Mad Sometimes zal waarschijnlijk weinig airplay op de commerciële radiostations krijgen en meer op de alternatieve stations te beluisteren zijn maar evengoed is dit wel de eerste puntgave kennismaking met een bijzonder talent. Veel luisterplezier!