In 1981 was daar het titelloze debuutalbum van Duran Duran. Nu, 40 jaar leater, voegt de Britse band met hun 15e album Future Past een nieuw hoofdstuk toe aan hun muzikale boek. Met de wetenschap van nu kunnen we niet anders concluderen dat de Britse formatie in de jaren ’80 hun tijd veruit waren. Van de ongecensureerde en toen zeer spraakmakende video van ‘Girls On Film’ tot aan alle clips van het baanbrekende Rio-album die in Sri Lanka werden gedraaid. De toenmalige vijfmansformatie had een neusje om baanbrekend te zijn en hits ‘Union Of The Snake’, ‘Wild Boys’ en ‘The Chauffeur’ waren een soort mini-speelfilms waarbij de band graag de randjes opzocht. Voeg daarbij hun uitmuntende kwaliteiten om hits te schrijven en de succesformule was een feit met in Nederland ‘The Reflex’ en Á View To A Kill’ uit de James Bond film als hun grootste hits. Vier decennia na het titelloze debuut waarop de uiterst modebewuste en kleurrijke band zich presenteerde is er nu met Future Past hun 15e release!
Denken aan hoogtijdagen van Duran Duran
Net zoals de laatste jaren ook wel het geval was nodigt de band ook voor dit album een aantal gastartiesten uit. Ook nu zorgt dat voor een soort van tweedeling; er is Duran Duran en er is Duran Duran en Co. Het eerste deel doen ze vrijwel geheel zelfstandig; De catchy opener ‘Invisible’ kent een strakke basgroove van bassist Roger Taylor, naast Nick Rhodes op toetsen absoluut één van de steunpilaren van de band. Vervolgens is er met ‘All Of You’ een hele fijne uptempo dancetrack waarbij Simon Le Bon bewijst nog steeds wel erg goed bij stem te zijn want hij raakt elke nooit loepzuiver. ‘Anniversary’, dat met een basedrum á la ‘Wild Boys’ opent, doet ook weer denken aan de hoogtijdagen van de band. De titelsong die door Le Bon wordt gedragen en waar Rhodes op zijn toetsen excelleert is één van de rustigere tracks maar is wel erg rijk georkestreerd waardoor het soms wel wat bombastisch aandoet.
Bijna dertig jaar leeftijdsverschil
Op het tweede deel vinden we een aantal gastmuzikanten terug zoals bij ‘Hammerhead’ dat juist door de rapbijdrage van Ivorian Doll aan kracht inboet. Ook het wat kunstmatig klinkende Disco-achtige ‘More Joy!’ met een wat verloren extatische bijdrage van het Japanse Chai voelt wat vreemd aan. Wel krijgt drummer Roger Taylor hier de gelegenheid zich helemaal uit te leven. Afsluiter ‘Falling’ met pianist Mike Garson is een mooie ballad en hiermee laat de band maar weer eens zien nog steeds buiten de geëffende paden te durven treden. Maar sommige samenwerkingen werken wel! Luister maar eens naar de stuwende danstrack ‘Give It All Up’ waar we de Zweedse Tove Lo naast Simon Le Bon horen maar het leeftijdsverschil van een kleine dertig jaar is nergens waarneembaar. Verder is ‘Botuil Lies’ een krachtig vervolg op ‘Planet Earth’, het sensuele ‘Wing’ doet herinneringen aan het Paper Gods album oproepen en ‘Nothing Less’ is een ijzersterke popsong.
Eindoordeel
Na de reünie in 2006 verliet gitarist Andy Taylor de band en sindsdien is Duran Duran een viertal. De band bewijst na 40 jaar nog steeds een prima popalbum te kunnen maken en lef toont om hier en daar muzikaal wat te experimenteren. De songs die neigen naar het verleden zijn het sterkst maar Future Past is een nieuw muzikaal hoofdstuk van een band die nog lang niet klaar is. Veel luisterplezier.
