Duquette Johnston – The Social Animals
Het is een hele tijd geleden dat we muziek van de Amerikaanse singer/songwriter Duquette Johnston mochten verwelkomen. We moeten teruggaan naar 2013 toen Rabbit Runs A Destiny gereleaset werd. Na een paar luisterbeurten kunnen we concluderen dat we niet zonder reden een kleine negen jaar hebben moeten wachten op The Social Animals, een prachtig doorleefd album waarbij de Amerikaan ons meeneemt in de reflectie op de laatste jaren.
Een bewogen leven
Hij groeide samen met zijn broer op in een muzikaal gezin in Wyoming; zijn broer speelde gitaar, Duquette (wat een fantastische naam overigens) kreeg vioolles. Na zijn Highschoolperiode ontmoette hij de mannen met wie hij Verbana op zou richten, de band waarvan we Johnston het best kennen en waarmee hij in de jaren ’90 succesvol was. Na zijn vertrek uit de band zou het leven niet altijd even makkelijk worden door een drugsverslaving en een verblijf in de Etowah-gevangenis. In de jaren daarna vestigde hij zich in Birmingham, Alabama, waar hij zich erg inzet voor de lokale gemeenschap. Maar goed, net toen zijn leven weer op de rit had en na de geboorte van zijn zoon werd zijn vrouw geconfronteerd met ernstige gezondheidsproblemen. Nadat hij het album al in 2017 grotendeels had afgerond was het zoeken naar een label en dat vond de Amerikaan bij Single Lock Records. Er werd een releaseplan opgesteld en toen was daar ineens die pandemie. Maar nu, in maart 2022, is daar dan eindelijk dit “nieuwe” album.
De geboorte van zijn zoon
Duquette had dus tijd genoeg om muziek te schrijven en dat de in Birmingham woonachtige singer/songwriter aan zijn songs geschaafd had hoorden we al terug op de eerder uitgebrachte singles “To My Daughters”, album opener ‘Year to Run’ en ‘Mystic’. Zelf zegt hij hierover: “Most of the songs on the album were written starting right before my son was born, and all during that time. So it’s about my family.” Fraaie melodielijnen die weids uitwaaieren vormen de basis voor reflectie op deze wel heel erg fijne plaat waarbij Duquette hulp kreeg van o.a. producer John Agnello. ‘Whiskey And The Wine’ luistert heerlijk weg en het donkere ‘Baby Loves A Mystery’, met fraai gitaarspel, spreekt absoluut tot de verbeelding. Zo blijft het album mooi in balans en door de soms wat Lo-Fi achtige productie krijgt het album wat meer karakter.
Eerlijk met een rauw randje
Dat Johnston inmiddels een echte “familyman” is en dat hij zijn zoon adoreert horen we in het wiegende ‘Holy Child’ (”What do you see when you look at me, I know what I see when I look at you and your mother’s eyes and your mothers sweet smile and her feisty nous too”). Verder is het ingetogen ‘Motorcycles’ (het gaat over een oom) mooi en het zeer persoonlijke ‘Forgive Me’ is één van de hoogtepunten van het album. Verder bewijst Johnston een heerlijke balans aan te kunnen brengen met wat stevigere nummers als ‘Mystics’ en albumopener ‘Year To Run’ en waar hij de gitaar lekker groezelig en rauw laat klinken. Een ander pareltje is het uptempo ‘Run With The Bulls’ waar we Duguette zijn stem juist wat dempt en het gitaarspel heel fijn en lichtvoetig klinkt en de tweede stem is hier de spreekwoordelijke kers op de taart. The Social Animals is een absolute groeibriljant en Duquette weet op een knappe wijze bij alle nummers de juiste balans te vinden. Een verslavend album dat oprecht klinkt, fraaie teksten kent en het rauwe randje zorgt voor het vernislaagje. Veel luisterplezier.
