In 1982 was daar ‘Come On Eileen’; een aanstekelijk Folk/Soul georiënteerd nummer van Dexys Midnight Runners waarmee de Britse formatie Europa zou veroveren. Door de jaren heen veranderde de bandnaam naar Dexys en na een hele lange stilte is daar nu met The Feminine Divine onverwacht een nieuw album.
Een revival?
De samenstelling van de band zou door de jaren heen als een flipperkast wijzigen. Rowland is de meest constante factor, samen met Jim Paterson, de man die met zijn trombone de sound van de band inkleurt. Anno 2023 een nieuw album? We fronsen even onze wenkbrauwen want het is toch echt elf jaar geleden dat Rowland en consorten een studioalbum uitbrachten; One Day I’m Going to Soar. Daarna was er nog in 2016 Let the Record Show: Dexys Do Irish and Country Soul, een album vol covers. Als we door de interviews lopen die Rowland door de jaren gaf lezen we dat hij het artiest zijn zwaar vond; optreden was spannend en hij voelde zich onzeker. Dus dit zesde album The Feminine Divine komt zeker als verrassing.
Het album kent twee gezichten
Na 2016 was de koek op en overleed zijn moeder. Hij heeft altijd een interne strijd gehad met zijn vrouwelijke gevoelens en de dood van zijn moeder werkte als een katalysator. Hij ging naar Thailand om daar in retraite te gaan en we kunnen niet anders concluderen dat zijn houding ten aanzien van vrouwen significant gewijzigd is. The Feminine Devine kent absoluut twee gezichten. Het album opent met die ongedwongen soulachtige sound die we van de band kennen. Nummers als ‘The One That Loves You’, het uiterst dansbare ‘It’s Alright Kevin (Manhood 2023)’ en ‘I’m Going To Get Free’ toveren waarschijnlijk een lach op je gezicht. Strakke drums, blazers, een achtergrondkoortje en zo nu en dan strijkers zorgen voor dat retro-geluid dat zo herkenbaar is. Vervolgens komt er de ommekeer en dat is niet zo vreemd want de eerste nummers zijn feitelijk nummers die al decennia geleden geschreven waren en op een plank lagen te verstoffen. ‘Coming Home’ is qua sfeer nog herkenbaar maar de Disco-Bubble-Pop wordt toegevoegd is een voorbode van de fase waarin Rowland verkeert (I’ve been away, I’ve been away so long / So I’m coming home, I want to be myself again”)
Kant A
Vanaf de titelsong verandert het karakter definitief. De titelsong is een half-“spoken Lyric” waarin hij zijn veranderde perspectief tegenover vrouwen met ons deelt en dat zien we vervolgens ook in de titels terug. ‘My Goddess Is’ en het meer elektronische ‘Goddess Rules’ staan muzikaal én tetkstueel mijlenver af van datgene dat zo herkenbaar is. Zo kunnen we zo maar de weg kwijtraken als Rowland over “onderwerping” zingt zoals bij de pianoballad ‘My Submission’. Het album met twee gezichten wordt afgesloten met het wat funky klinkende ‘Dance With Me’ waarop Rowland bewijst over een nog steeds warme, mooie stem te beschikken. Twijfel overheerst na enkele luisterbeurten maar de A-kant smaakt absoluut naar. Veel luisterplezier!
