De Britse band Depeche Mode wist met hun elektro sound van de jaren 80 al een statement te maken. De basis voor de house parties van toen. De donkere dagen van toen, doen denken aan de donkere dagen van nu. Met ‘See You’ en ‘Just Can’t Get Enough’ wist Vince Clarke een stempel te zetten op de 80’s sound dat we tegenwoordig weer terug horen.
Maar Depeche Mode is meer. Na vertrek van Clarke zijn de juweeltjes als ‘Enjoy the Silence’ en ‘Personal Jesus’ uit de pen van Martin Gore gerold.

Nu zijn we bij album nummer 15 en hebben we vorig jaar afscheid moeten nemen van toetsenist/bassist van den beginne Andy Fletcher. Het verlies brengt Depeche Mode tot een duo van zanger Dave Gahan en Martin Gore. Het album kent een centraal thema, afscheid.  Het Momento Mori als gedenkgoed aan de stervenden.
Met ‘My Cosmos Is Mine’ weet het duo te openen. Herkenbaar DM geluid met diepe bassen en elektronica wat we van DM mogen verwachten. Het ‘Wagging Tongue’ is wat luchtiger van aard terwijl het lichte gitaarwerk in ‘Ghosts Again’ zijn intrede doet. Het is een de songs om dieper in te duiken en hier hoor je het centrale thema van het album.
met songs als ‘Don’t Say You Love Me’, ‘Never Let Me Go’ en ‘Before We Drown’ zijn de donkere klanken die een knipoog geven aan de Joy Division periode. Terwijl de dansbare klanken op  ‘My Favorite Singer’, ‘Always You’ en de oude DM sound in ‘People Are Good’ lucht geeft op dit album.
Met het indringende ‘Speak To Me’ wordt het album afgerond. Ergens in mij doet dit denken aan het debuut album Speak and Spell dat opent met ‘New Life’…..

16 en 18 mei is Depeche Mode te zien in Ziggo Dome te Amsterdam