Wanneer de broers Liam en Luke May hun zinnen zetten om de liefde voor de digitale muziek een stap verder te brengen richtens ze trasmouth records op. Na enkele jaren als DJ in de Londens muziekwereld te spelen komt met bij Warmducher in NY terecht. Het werd de start om een act te starten waarbij men muziek wil maken en geen uitgesproken dance. Het brengt Decius tot een act met Lias Saoudi en Quinn Whalley waarbij de liedjes blijven bestaan met inzet van elektro sound zonder dat het een soundscape wordt.

Het openingsnummer ‘Brith of A Smink’ en het daaropvolgende ‘Walkin in The Heat’ doen direct denken aan de begin periode van de 80’s waarbij men experimenteerde met elektronische beats en popsound.  Toen kwam men uit de tijd van liedjes maken met kop en staart. Dat werd vermengd tot elektronische pop en dat horen we hier weer terug. Opzwepende sounds met melodielijnen en zangpartijen die niet langer dan 5 minuten duren. Je waant je al terug in de tijd van donkere ruimten met stroboscopen. Donkere sounds als ‘Queen of 14st str’ en ‘Ghent’. Opvallend zijn de intro’s die vooral uit een beat van hi hat en basdrum bestaat. Lang doorgaat en langzaam schuift men de melodie van de toetsen erin. Het klinkt soms wat classic maar in deze tijd is het volledig terug. Met ‘Y U Look At Me That Way?’ en ‘We Carry Our Flamboyance As A Warning’ kunnen we deze Decius toch op de dance festivals ontvangen. Al was dat vanuit hun beginpunt niet direct de bedoeling.