Het nieuwe album van David Gilmour voelt vertrouwd aan wanneer je de eerste klanken van het album hoort. Het zijn de klanken van Black Cat die in de lijn liggen van Pink Floyd. Al was Gilmour niet de eerste gitarist van de band, toch mag hij zich de gitarist van deze legendarische band noemen.

De klankkleur van zijn gitaarspel is uniek te noemen waardoor Pink Floyd muzikaal vleugels kreeg. Met zijn zangstem wist hij met Roger Waters de songs in te zingen. Het is niet meer wat het was maar deze man doet ook alweer een tijdje mee. Het is dan ook het enige kritiekpuntje van het album. De crux zit hem vooral in het openingsnummer, voor de rest kun je zijn zangstijl omarmen.

Net als het laatste album van Pink Floyd gaat het hier om het gitaarspel. Een heerlijke vlucht met een warme stem die de nummers kleur geeft. OF het nu A Single Spark, Dark en Velvet Nights of Sings heet. Je luistert er naar en de rust vult je kamer. Dat is de kracht van de legendarische band en neemt Gilmour mee. Met zijn dochter Romany weet hij Between Two Points en Yes, I Have Ghosts te brengen. Het is even een andere wending in het geheel maar toe, we wennen er maar aan.

Het is al een familie product. Gezien de schrijfster Polly Samson de vrouw van Gilmour, voor de lyrics verantwoordelijk is, kan dochterlief ook wel iets doen op dit album.
Hoewel ik het album On An Island nog steeds zijn beste werk vind, is dit een prima vervolg.

Het titelstuk kent de overleden Pink Floyd toetsenist Richard Wright. Het nummer kent een gemixte versie en een jam versie waar dit uit is ontstaan. Hier staan de toetsen van Wright op. Het is een moment van geluk en om dit zo te produceren is vreemd. Mooie titel voor een moment dat een knipoog geeft aan de legendarische band.