De Australische Danny George Wilson is geen onbekende in de muziekwereld. Hij maakte deel uit van o.a. de band Champions Of The World, Grand Drive en ook als soloartiest bracht hij al eerder muziek uit. Met Another Place is daar (eindelijk) weer een nieuw soloalbum waarvoor hij de samenwerking zocht met producer Hamish Benjamin.
Korzelig, soms rauw maar vooral puur
Wat meteen opvalt is het stemgeluid van Wilson want nadat de eerste noten van opener ‘Lost Future’ uit je speakers klinken lijkt het alsof er een nieuwe Dylan is opgestaan. Het geheel klinkt wat korzelig als een ruwe diamant met een mooie Folk melodie als basis waarbij de drums de richting aangeven en waarbij het lijkt alsof de gitaar niet goed is afgestemd. Vervolgens zet hij met ‘Sincerely Hoping’ de lijn voort en zorgt het Wurlitzer-orgel voor een smaakvol element maar ook hier laat hij op momenten zijn gitaar nadrukkelijk spreken. En zo zijn er meer nummers die een lekker tempo meekrijgen en die zich ergens op het snijvlak van Folk en Rock bevinden waarbij de balans wel wat meer naar Folk uitslaat. Nummers als het aanstekelijke ‘Heaven for Hiding’ en het vrolijk klinkende ‘We’ve Got A Lot To Learn’ met Honky-tonk piano zijn een lust voor het luisterende oor maar het zijn toch vooral de “Rock”-nummers die blijven hangen zoals de al eerder genoemde opener en ‘Giving Away Too Much’ dat ook weer aan alle kanten rammelt maar daardoor uiterst charmant klinkt.
Knipoog naar Carly Simon
Maar zoals het een goede troubadour betaamt staan er ook hele mooie en ingetogen liedjes op dit nieuwe album waarbij de man van Down Under nog steeds dat ongepolijste geluid vast weet te houden. Het meest intieme en sentimentele nummer is waarschijnlijk ‘I Would Be In Love’, een duet met Emma Swift. Onverwacht mooi en ietwat beklemmend door het spaarzame instrumentarium is ‘I Wanna Tell You’ maar het absolute prijsnummer is toch wel het bijna zes minuten durende ‘Right Place’; de stem van Wilson schuurt hier en daar maar omgeven door mooie akoestische gitaren, piano en ingetogen drums weet hij dit nummer tot grote hoogte te brengen. Meest bijzondere en opvallende track is het soepele ‘Can You Feel Me?’ waarin de Australiër een knipoog naar Carly Simon stuurt als we hem “I’m so vain I’ll probably write this song about me” horen zingen. De afsluiter ‘In Between The Love’ is weer een mooie rustige Folksong en doet wederom terugdenken aan eerdere pareltjes uit de “oude doos”.
Eindoordeel
Het album heeft mooie songstructuren en het is vooral heel fijn om muzikanten met echte instrumenten te horen en vrijwel geen elektronica. Daardoor krijgt het album een eerlijk en puur karakter en dat past perfect bij de ietwat rauwe stem van Wilson want die gedijt hier prima bij. Voeg hierbij soms wat experimentele elementen toe en het gevoel dat er soms een stofje onder je naald van je platenspeler zit en het plaatje is compleet. Veel luisterplezier.
