De vlambare bluesrock van Ben Reynolds en Brant Slay is weer terug. Samen met Alan Cowart gaat het duo nu als trio de draad weer oppakken. Het duo dat in de jaren 80 hun eigen weg gingen, bracht niet veel goeds. Het was dan ook een lijn dat nu past bij de titel. Naast dat het een natuur fenomeen is, is het een metafoor.

Het is dan ook zonde dat deze heren geen muziek meer maakten en zijn we erg blij met de hartverscheurende blues met een vleugje rock. Het album opent erg sterk met ‘9 Volt’ en ‘Preacher’. De mondharmonica en samenzang in ‘Navigatie’ is fantastisch en met de ‘Flatcar’ rockt de band vrolijk er op los.

Niks geen jonkies die de tent op de kop zetten. Dat kunnen deze heren ook nog steeds. Het Scale doet zelfs denken aan REM van Micheal Stipe die op zijn beurt deze band ondersteunde door de albums te produceren. Nu laat hij het los en weet de band dit zelf te doen.
Het heeft de reünie van ruim 10 jaar geleden goed gedaan om dit album te schrijven en de koppen weer bij elkaar te brengen. We willen meer songs als ‘Prison’, ‘Smokestack Monkey’ en ‘Little Man’! Het swingt en rockt als een tierelier.

Heerlijk album!