Charlotte Wessels is al lang geen onbekende meer. We kennen haar natuurlijk nog van haar aandeel in de symfonische Metalband Delain maar ook van haar eerder uitgebrachte twee soloalbums Tales From Six Feet Under vol. 1 uit 2021 en vol. 2 uit 2022. Afgelopen week zag haar derde album het daglicht; bijgestaan door oud Delain-bandleden Timo Somers, Otto Schimmelpenninck van der Oije en Joey Marin de Boer en enkele gastmuzikanten levert Charlotte een zeer knappe productie af met The Obsession als albumtitel.
Vertrouwde bandleden
De inmiddels 37-jarige Charlotte Wessels kan eigenlijk al terugkijken op een geslaagde carrière, zowel met band als soloartiest, maar solo is The Obession vooralsnog wel het hoogtepunt. Er is niets aan het productiewerk overgelaten, ze voelt zich vertrouwd met de bandleden waarmee ze al in het verleden werkte en op twee tracks wordt ze bijgestaan door grootheden uit de Metal/Rock-wereld, Alissa White-Gluz van Arch Enemy en Simone Simons van Epica. Daarnaast is het Artwork ook meer dan verzorgd dus zijn de verwachtingen hoog gespannen. De openingstrack van The Obsession wordt gevormd door het meer dan dynamische ‘Chasing Sunsets’ dat vele muzikale wendingen krijgt waardoor je als luisteraar erg gefocussed blijft. Het ene moment bombastisch, het andere moment ontvlamt er een gitaarsolo en zo nu en dan is er eigenlijk niet meer dan die fantastische stem van Charlotte.
Twee aansprekende samenwerkingen
Hierna is er met ‘Dopamine’ de eerste samenwerking. De vocale bijdrage van Epica-zangeres Simone Simons past als gegoten en de dance-elementen die verwerkt zijn zorgen dat dit nummer een iets lichtvoetiger karakter heeft, ondanks dat het over verslaving aan antidepressiva gaat (“Colors don’t look as bright as they used to / Music don’t feel the same as it used to”). Ook de andere samenwerking, ‘Ode To The West Wind’ met Alissa White-Gluz is aansprekend en ook dit is weer een meer dan stevig nummer met vele wendingen. ‘The Excorcism’ begint rustig maar ontbrandt na een kleine 40 seconden in alle hevigheid en ‘The Crying Room’ kent een gedegen opbouw waarbij Charlotte met haar geweldige stem het nummer draagt. Desondanks klinkt The Obsession als een plaat die door een band is gemaakt en waarbij ook de muzikanten alle ruimte krijgen om op de voorgrond te treden.
Veelzijdigheid
‘Praise’ verrast met enkele vocale harmonieën waardoor er wat gospelelementen, ‘All You Are’ heeft wat klassiek/theatrale kenmerken en de met vocoder vervormde stem op ‘Vigor And Valor’ zorgt voor een wat meer industrieel karakter. Eigenlijk is de korte instrumentale intermezzo ‘Breathe’ de afsluiter maar Charlotte heeft besloten om een “2024” versie van ‘Soft Revolution’ hiervoor te gebruiken. Tussendoor is er echter ook nog ‘Soulstice’, een meer dan melodieus en iets minder bombastisch en misschien zelfs wel catchy nummer dat absoluut aan de balans van het album bijdraagt. Het is één van de hoogtepunten samen met ‘Serpentire’ dat ook weer een vergaande gelaagdheid heeft. The Obesession is een zeer goede plaat. Muzikaal, tekstueel en ook op productiegebied is er alles aan gedaan om het album zo goed mogelijk te laten klinken waarbij Charlotte Wessels vocaal excelleert. Veel luisterplezier!
