De Engelse singer-songwriter Charlie Cunningham wist in 2018 de Pop Award te pakken voor zijn debuut album Lines. Nu komt de man met zijn derde album Frame. Een album dat in de lijn ligt van zijn eerdere albums. Ingetogen singer-songwriters liedjes met een vleugje jazz of pop rock.  Het is gemakkelijk in het gehoor liggend en vooral heerlijk als achtergrond muziek.

De man weet met de intense songs zowel achter de piano als op gitaar een warme en mysterieuze sound te produceren. Zo start hij het album met een intro en het ingetogen piano nummer ‘Shame I Know’. Ja, de energie spat er niet af, al krijgt het met So It Seems een lekkere Neil Young  op akoestische gitaar geluid. De lichte stem doet ook wat denken aan de meester, al weet Cunningham zijn stem clean en intens te gebruiken.
Het album vult zich daarna met veel gitaar getokkel van songs. Het is rustgevend en lekker in het gehoor  liggend, maar aan het eind van de plaat weet je niet meer welke song wat was. Opvallend was het ‘Downpour’ waarbij de zang mooi gedubd is en een van de hoogtepunten van het album is.
Opvallend is dat de laatste songs mee diversiteit kent en dat Cunningham in de middelen wat diverser in gebruik is.

Mooi album, maar voor je het weet ben je het ook weer vergeten.