De naam Cassandra Jenkins zal bij mening muziekliefhebber herinneringen oproepen aan haar tweede album An Overview on Phenomenal Nature uit 2021. Dit prachtige en alom bewierookte album zal in menig jaarlijstje van dat jaar gestaan hebben en nu is daar toch wel wat onverwacht haar derde album My Light, My Destroyer

Een alleskunner

De 40-jarige New Yorkse singer/songwriter groeide op in een  muzikaal gezin en heeft als geen ander het talent om prachtige liedjes te schrijven. Als we dat combineren met die bijzondere stem komen we vanzelf tot de conclusie dat we met een toch wel unieke artiest te maken hebben die zich even moeiteloos begeeft in het schrijven van gitaarpop, Americana-achtige liedjes maar zich evengoed als een vis in het water voelt binnen het Ambient- en Folkgenre. En waarschijnlijk doen we haar hier nog steeds mee tekort want na de eerste drie nummers van dit nieuwe album is er zojuist een compleet muzikaal spectrum aan ons voorbij getrokken en zitten we ademloos naar de muziek die uit de speakers vloeit te luisteren. Het album opent met een typisch singer/songwriter nummer, ‘Devotion’, waar we een haast fluisterende Cassandra horen. Begeleid door een akoestische gitaar bouwt de New Yorkse dit nummer subtiel uit, speelt ze met toonsoorten en richting het einde zijn er ineens subtiele blazers.

Zelfreflectie

Vervolgens is er met ‘Clams Casino’, een midtempo alt-rock nummer, één van de hoogtepunten die herinneringen oproept aan Sheryl Crow maar ook aan een ander talent Kathryn Crutchfield, die we dan weer beter kennen als Waxahatchee. Jenkins is een echte verhalenverteller en ook hier vormt een toevallige ontmoetingen een welkom onderwerp en maakt ze ons deelgenoot van haar persoonlijke gedachtewereld. Die komt vaker terug zoals in het ‘Petco’, waar ze zich in een dierenwinkel bevindt en ons deelgenoot maakt van een heus stukje zelfreflectie ( “I wander through the pet store/ Asking, ‘What is my true nature?’/ Can I take care of anything or anyone I’m eyeing?”). Het eerste deel wordt afgesloten met het intieme ‘Delphinium Blue’, waar de geur van de bloemen in de bloemenwinkel waar de hoofdpersoon werkt als metafoor wordt gebruikt voor haar persoonlijke verlangen. Zo wordt al weer snel duidelijk dat dit nieuwe album muzikaal maar ook tekstueel van een zeer hoog niveau is met hier en daar haakjes naar haar vorige album.

Soundscapes

Ook op My Light, My Destroyer uit de Amerikaanse haar creativiteit door enkele korte soundscapes in te bouwen zoals ‘Shatner’s theme’, ‘Music??’ en het persoonlijke ‘Betelgeuse’, waar we naast enkele jazzy klanken een geluidsfragment van een gesprek horen tussen Cassandra en haar moeder tijdens het observeren van de sterrenhemel. Maar zoals gezegd kan de New Yorkse eigenlijk alles wel aan en zo kan het zo maar zijn dat we ons bij het sensuele ‘Tape And Tissue’ het gevoel hebben dat we ons in een Jazzclub in Chicago te bevinden terwijl we in het met Americana doorspekte ‘Aurora, Il’ een directe verwijzing horen naar Musk met zijn Spaceprogramma (“A billionaire in Texas / Built a rocket ship / To send the oldest man in space up / Up on a pleasure trip”).

Universele thema’s

Zo is My Light, My Destroyer feitelijk een aaneenschakeling van ijzersterke liedjes, afgewisseld door die genoemde soundscapes waarbij we op ‘Attente Téléphonique’ ineens een Franstalige opname horen. Die korte creatieve spinsels zorgen voor natuurlijke overgangen en geven prijs dat er wellicht nog veel meer moois in de toekomst te beluisteren zal zijn. Tegen het einde is daar nog een rustige ‘Only One’,  het emotionele en persoonlijke nummer over die ene liefde die uiteindelijk verbroken werd. ( “You’re the only one I’ve ever loved / The only one that I know”). Daarvoor is er nog dat andere liefdeslied, ‘Omakase’, waar ook de albumtitel op gebaseerd is. Het met strijkers omgeven korte instrumentale afsluiter ‘Hayley’, waarschijnlijk een directe verwijzing naar Hailey, de hoofdpersoon uit het gelijknamige nummer dat op het album uit 2021 terug te vinden is. My Light, My Destroyer is een prachtig album geworden van een constant niveau. Nergens zakt de Amerikaanse door de ondergrens en aloude thema’s worden door Cassandra op haar eigen, unieke wijze verpakt in ijzersterke, soms emotionele, liedjes. Voor 2024 een zekerheidje voor het jaarlijstje, nu al. Veel luisterplezier!