Caspar Milquetoast – We’ll Have Tea

Het DIY label Tiny Rooms Records van Stefan Breuer brengt met regelmaat muziek uit van opkomende artiesten. Nu is het de beurt aan Caspar Milquetoast, de muzikale alias van de 21-jarige Amani Mohed.

Niet in een hokje plaatsen

De Haagse muzikante ontleent de naam aan een comic van H.T. Webster en op dit debuut schotelt ze ons maar liefst 8 tracks voor die gezamenlijk nog geen 18 minuten klokken. Het is dus opletten geblazen en dat heeft niet alleen met de speelduur te maken want op deze eerste kennismaking gebeurt er van alles. Het is met regelmaat wat psychedelica en electronica maar vooral alternatief want we kunnen dit debuutalbum niet echt in een hokje plaatsen. Het meest toegankelijke nummer is waarschijnlijk ‘So Long, Giovanni’, een relatief klein liedje met toch ook weer een twist; er is een kleine, minieme beat die het ritme aangeeft maar je kunt het ook interpreteren als iemand die ’s avonds door een verlaten straat loopt.

Een soort kameleon

Je hoort korte zinnen in het Nederlands gesproken worden tegenover een wat Barok-pop achtig ‘Well, Well, Well’ dat vervolgens weer aangenaam contrasteert met het lichtvoetige ‘Exolinguist On Planet X’. Gaandeweg het album wordt wel duidelijk dat Amani een stem met vele mogelijkheden heeft want qua stemgeluid lijkt ze op We’ll Have Tea als een soort van kameleon. Want ‘A Face Of Burnished Gold’ schuurt tegen de symfonische rock terwijl ‘Pink House’ haast theatraal klinkt. De albumtitel is een frase uit de afsluiter ‘The Negation’, een vrijwel geheel spoken-lyric waar nog maar eens duidelijk wordt hoe mooi de stem van Amani eigenlijk is. We’ll Have Tea van Caspar Milquetoast is een album voor de geoefende muziekliefhebber die het leuk vind om nieuwe muziek te ontdekken van artiesten die (nog) niet het geëffende pad volgen.