Na Superstar uit 2020 is de 33-jarige Caroline Rose terug met haar nieuwe album The Art Of Forgetting waarmee ze ons een inkijkje geeft in haar eigen psyche. Naar aanleiding van een aantal persoonlijke gebeurtenissen zoals het verbreken van haar relatie maken we nu kennis met een ander geluid.
Een andere muzikale richting
The Art Of Forgetting is “by far” haar meest persoonlijke album waarvoor ze ook een ander muzikaal pad bewandelt. Dat blijkt meteen al uit de wat dromerige opener ‘Love / Lover / Friend’ waar Caroline naast de nog steeds aanwezige liefde ook duidelijk haar wrok laat spreken. Want het centrale thema is ook op The Art Of Forgetting het verbreken van een liefdesrelatie. Het nummer wordt in een kleine vier minuten knap opgebouwd en kent een meer dan krachtige apotheose. ‘Rebirth’ begint wat experimenteel maar is een echte groeibriljant en met de al eerder uitgebrachte sterke single ‘Miami’ met volop ruimte voor gitaren wordt het eerste deel afgesloten maar is Caroline nog (lang) niet klaar met haar verhaal.
Zwarte humor
De uit New York afkomstige Caroline was eigenlijk niet voornemens om een nieuw album uit te brengen maar nieuwe liedjes ontstonden eigenlijk als vanzelf. ‘Everywhere I Go I Bring The Rain’ en ‘Love Song For Myself’ zijn fijne midtempo gitaarpopliedjes met keyboards of backing vocals die voor de ondersteuning zorgen terwijl ‘The Kiss’ weer zo’n fraai voorbeeld van Dreampop is maar dan wel eentje met een sensueel randje. Op het korte ‘Stockholm Syndrome’ deelt ze wat zwarte humor met ons en met haar meest originele ‘Break-up”-song ‘Tell We What You Want’ trakteert ze ons op een stevig stukje popmuziek waarbij groezelig klinkende gitaren de aandacht trekken.
Persoonlijk na haar “break-up”
Maar zoals aangegeven is Caroline nieuwe wegen ingeslagen die soms naar wat duistere kanten leiden en experimenteel vorm krijgen. Het spookachtig mooie ‘The Doldrums’ is zo’n nummer en met piano en strijkers omgeven is dit misschien wel het meest spannende nummer op dit nieuwe album. Het meest originele is ongetwijfeld ‘Jill Says’; een wat rustig en filmisch nummer met subtiele pianoakkoorden en strijkers waarbij het mooie is dat Jill in de echte wereld ook de therapeut van Caroline is.”Jill says I’m gonna be just fine /Jill says people do this all of the time / Everything will be alright /Jill says I got a lot on my mind” horen we Caroline zingen. Hoe persoonlijk dit album is blijkt wel dat ze in ‘Cornbread’, de soundscape ‘Frida Room’ en bij ‘Better Than Gold’ korte fragmenten van telefoongesprekken met haar oma als interludes heeft verwerkt. Na al die openhartige verhalen is ‘Where Do I Go From Here?’ natuurlijk de gedroomde afsluiter. Het wordt slim uitgebouwd vanuit een gevoelige ballad naar misschien wel een ietwat bombastisch klinkende apotheose maar hier komt wel alles samen waarbij vooral de hoop naar een mooie toekomst doorklinkt. Met The Art Of Forgetting kiest de Amerikaanse singer/songwriter een nieuwe weg. Het is spannend, divers en vooral persoonlijk en smaakt absoluut naar meer. Veel luisterplezier!
