Only The Strong Survive is de titel van het 21e studioalbum van Rock ’n Roll legende Bruce Springsteen dat afgelopen vrijdag uit kwam. Voor dit nieuwe project schreef hij zelf niet het materiaal maar koos hij ervoor om zijn voorliefde voor Soul en R&B te vertalen in een 15-tal nummers van soms bekende, maar vaak wat onbekendere namen en nummers uit de muziekgeschiedenis.
The Boss “ademt” soul
Met een degelijke benadering zal het oordeel van de luisteraar altijd erg persoonlijk worden. We kennen Springsteen allemaal als een begenadigd verhalenverteller die met eerdere albums vaak reageerde op ontwikkelingen in de wereld. Nu kiest hij dus voor 15 covers waarbij hij hulp kreeg van producer Ron Anielo en waarbij een prominent rol is weggelegd voor de E Street Horns. Hij put uit de catalogus van illustere labels als Motown, Huff en Stax en iedereen die ooit een concert van Springsteen heeft bijgewoond kan zich prima verplaatsen in het idee dat The Boss “soul” kan zingen. De memorabele uitvoeringen van Twist And Shout in een dampende Kuip in de jaren ’80 staan absoluut in het geheugen gegrift.
Motown sound
De inmiddels 73-jarige Springsteen opent met de titelsong die we wellicht nog herkennen van Jerry Butler uit de jaren ’60. Want we gaan dus echt terug in de tijd. Springsteen behandelt de nummers met respect en blijft vaak in de buurt van het origineel waarbij het natuurlijk allemaal wel anno 2022 klinkt. Het achtergrondkoortje à la Motown, de wat funky klinkende gitaar maar het is toch vooral de stem van Springsteen die meteen als een warme deken binnen dit genre voelt. Zoals gezegd kiest The Boss niet voor de meest geplaveide weg door het kiezen van bekende hits. Ondanks dat komen we smaakvolle interpretaties tegen van ‘The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore’ (Frankie Valli), Jimmy Ruffin’s ‘What’s Become Of The Broken Hearted’ en ‘Nightshift’ (Commodores).
Vergeten pareltjes
Maar het is vooral erg fijn om te constateren dat Springsteen op dit album in staat is om wellicht vergeten pareltjes weer te laten schijnen. De E Street Horns stuwen ‘Turn Back The Hands Of Time’ (Tyrone Davis) naar ongekende hoogte en lekker uptempo zijn de Ben E. King-cover ‘Don’t Play That Song’ en ‘Any Other Way’ van Jackie Shane waarbij ik met gesloten ogen mezelf prima kan voorstellen dat één van deze nummers komende zomer deel uit gaan maken van de setlist van Springsteen. Natuurlijk mogen The Temptations niet ontbreken en met ‘I Wish It Would Rain’ is daar één van de wat onbekendere songs. ‘When She Was My Girl’ (Four Tops) is misschien wel het beste nummer van dit album. Springsteen doet het deze keer, net zoals hij al in 2006 met We Shall Overcome: The Pete Seeger Sessions deed, anders. Los van het feit of je van Soulmuziek houdt, elke muziekliefhebber zal toch onderkennen dat de stem van The Boss zich meer dan prima leent binnen dit genre. Het is niet origineel wat Springsteen doet maar deze recensent krijgt er wel een glimlach van op zijn gezicht en de drang om weer Motown muziek te gaan draaien is weer aanwezig. Veel luisterplezier.
