Borokov Borokov – De Verkeerde Fout

Enige tijd geleden was daar het tweede album De Verkeerde Fout van de Belgische formatie Borokov Borokov. Hun eigenzinnige, alternatieve elektronische sound verdient het om wat extra aandacht te krijgen.

Alsof je jezelf in een speelarcade waant

Het drietal Arne Omloop, Boris van den Eynden en Noah Melis opent met ‘Op Hotel’ nog instrumentaal maar daarna is het wederom een aaneenschakeling van gastartiesten die we voorbij horen komen. Op zich is dat natuurlijk een parallel met hun vorige album Enkel Duetten en we horen nu bijdragen in de Nederlandse, Engelse en Franse taal met dus een scala aan gastartiesten. ‘ぜんぶ、できる’, een nummer met een onleesbare titel en met een bijdrage van de Japanse Kanna Sato horen, is luchtig maar ook hier is de samensmelting van allerlei analoge elektronica en een aaneenschakeling van effecten waardoor je af en toe het gevoel hebt in een jaren ’80 speelhal te bevinden.

Alles is anders, zelfs de albumcover

Bij ‘Moeilijke Tijden’(Huub Prins) horen we een zware beat en met ‘Sexy Boy’, waar de tekst haast onverstaanbaar is, wanen we ons weer terug in de zomer van ’84. Ook het uitermate springerige ‘+32456393836’ is tekstueel lastig te volgen en bij het speelse ‘Rita De Rover’ krijg je het gevoel de hoofdpersonage in een computergame te zijn.  Al luisterend val je van de ene verbazing in de andere want muzikaal zit De Verkeerde Fout hartstikke leuk in elkaar maar het is ook helemaal niet vreemd om zo nu en de draad kwijt te raken. Misschien het meest sprekende voorbeeld is de vrolijk klinkende afsluiter ‘Grappige Man (Dennis Tyfus, Bontridders) waar we op de achtergrond steeds een man horen huilen. Hoe verzinnen de heren het? Na enkele luisterbeurten blijft de grote vraag hoe serieus je het werk van deze drie Vlamingen nu werkelijk moet nemen want alles aan dit album, inclusief de albumcover, is anders dan anders; zelfs bij de albumhoes moet je even nadenken. Veel luisterplezier.