Het debuutalbum van de Nederlandse formatie Bony Macaroi heeft de titel The Big Bucks meegekregen. De viermansformatie kiest niet voor de meest eenvoudige weg want het album is gebaseerd op globale ontwikkelingen, maatschappelijke problemen maar ook iets universeels als liefde.
Wereldwijde financiële crisis
Het gaat min of meer over de ratrace die wij als burgers houden om onszelf in ons onderhouden te kunnen voorzien. Frontman Stefan Benstroo put uit persoonlijk werk en zelf omschrijft hij het als volgt: “Rond het jaar 2010 werd een hele reeks aan gebeurtenissen in gang gezet, een kettingreactie die leek uit te monden op een ‘totaal verlies van alles’. De belangrijkste veroorzaker van deze reeks gebeurtenissen was de financiële crash van 2008 en de daaropvolgende crisis. Helaas heb ik de nasleep hiervan het grootste deel van mijn tienerjaren meegemaakt. Ik zag hoe mijn ouders zichzelf kapot werkten tot ze ziek werden” Dit verhaal ontstaat dan ook al ergens tussen 2010 en 2020 maar krijgt na enkele eerdere uitgebrachte singles nu echt vorm in de vorm van dit debuutalbum dat voorzien is van een creatief uitvouwbaar boekje met alle teksten.
Energie over kunnen brengen
Resultaat zijn elf energie songs waarbij het amper één minuut durende ‘F.I’ de aftrap vormt. Een vette (korte) knipoog naar de Britpop om daarna meteen door te schakelen met het uiterst energieke ‘MDA’. De afgelopen jaren heeft de formatie de nodige vlieguren gemaakt en stonden op talloze podia in Nederland, België en Duitsland en hadden ook nog een aandeel in de Popronde. Kortom, ze weten hoe hun ambitie en energie over te brengen op hun publiek en dat proef je ook op The Big Bucks. Het titelnummer kent een aanstekelijk melodie waarbij stilzitten geen optie is, ‘Hollow’ heeft een knappe spanningsboog en ‘The Claw’ is weer zo’n track die het live zeker goed zal doen.
Een echte “Hit-in-de-dop”
Het mooie is dat de band durft te variëren qua stijl; van Britpop naar Poprock maar ook schuwt de band een ruw randje niet; luister maar eens naar ‘Grind Me Into The Paste’ dat met een vleugje Punk omgeven is en waar Stefan ons meeneemt naar zijn slechtste werkervaring ooit. ‘Dissappoint You’ met dat nonchalante fluitje is weer een vleugje Britpop en klinkt gewoon lekker ontspannen terwijl afsluiter ‘The Best I Can Do’ invloeden van The Beatles lijkt te hebben. Maar toch zijn er tussen de rafelige randjes een aantal nummers die absoluut radioplay kunnen, nee moeten krijgen; ‘Marissa’ is een potentiële hit-in-de-dop en krijg je na een luisterbeurt niet meer uit je hoofd, ‘(Covered In) Scabs’ is lekker spontaan, maar het nummer dat het meest blijft hangen is ‘Bombs Away’. Dit wat meer ingetogen nummer vormt een slim gekozen rustpunt op dit boeiende debuut en vormt de lijm van The Big Bucks. Bony Macaroni levert een meer dan evenwichtig debuutalbum af, schuwt zo nu en dan het “F”-word niet maar weer vooral hun emotie te transformeren naar het positieve. Veel luisterplezier!
