Bleachers is het titelloze vierde album van de gelijknamige Amerikaanse rockband uit New Jersey. Na een stilte van bijna drie jaar en tien jaar na het debuutalbum Strange Desire is de band rond producent en alleskunner Jack Antonoff eindelijk en gelukkig terug met nieuw werk.
Producer voor Taylor Swift, St. Vincent e.a.
Bij nieuwe muziek van Jack Antonoff moeten we altijd even schakelen; hebben we het hier over de meer dan succesvolle Amerikaanse producer of over zijn band Bleachers? Als producer is hij uitermate succesvol en boekte hij grote successen met namen als Lana Del Rey (Norman Fucking Rockwell!), the 1975, St. Vincent en de grootste popdiva van dit moment; Taylor Swift. Tien Grammy’s ontving hij inmiddels in totaal waaronder in 2022, 2023 en 2024 de prijs voor Producer Of The Year. Maar hij is dus ook frontman van dat andere project, de Amerikaanse formatie Bleachers. Antonoff is afkomstig uit New Jersey en het is dan ook geen toeval dat Springsteen één van de muzikanten is die hij bewonderd en wiens muziek een duidelijke inspiratiebron vormt. Luister maar eens naar ‘Modern Girl’, het tweede nummer op dit album en in het bijzonder de saxofoon die herinneringen aan Clerence Clemons oproept en als een soort van “geest” ook verder op dit album terug te horen is zoals bij ‘Self Respect’.
Lana del Rey
Maar dit vierde album opent met ‘I Am Right On Time’, en omgeven door stemmige synths en een pakkend gitaarriff, zijn die invloeden uit de jaren ’80 voelbaar, iets waar de band om bekend voor staat. Ook de uptempo Indierocker ‘Jesus Is Dead’ sluit perfect aan en vervolgens is daar het rustige en door synths gedragen ‘Me Before You’. En ook hier komt de saxofoon van Zem Audu als het ware uit je speakers zweven. Vervolgens blijft Bleachers in die rustige sfeer hangen met ‘Alma Mater’, een sterke, Bon- Iver-achtige track met een bescheiden vocale bijdrage van Lana Del Rey; zoals gezegd een bekende van Antonoff. Met het rustige ‘Isimo’ noemen we één van de hoogtepunten van het album; de bandleden staan hier volledig in het teken van de vocalen waardoor een fraaie spanningsboog ontstaat.
Richting het einde wordt het energieniveau anders
De echo van de jaren ’80 is alom aanwezig zoals bij het vlotlopende ‘Tiny Moves’, het soulvolle ‘Call Me After Midnight’ en ook bij het Folkachtige ‘Woke Up Today’ gaan we gevoelsmatig terug in de tijd. Na het overrompelende eerste deel van dit album neemt het energieniveau richting het einde van het album wat af, zonder dat dit iets afdoet aan de kwaliteit van de tracks. Sterker nog, het zorgt voor evenwicht en toont de veelzijdigheid van de band. ‘Hey Joe’, met ook weer een subtiele verwijzing naar New Jersey, is ogenschijnlijk lichtvoetig maar vormt wel een heel fijn moment van bezinning en het melancholische ‘We’re Gonna Know Each Other Forever’ zorgt voor balans op dit nieuwe album. Met ‘The Waiter’ zet de band de laatste stap terug naar de basis; een auto-tuned melodie vormt de basis en Antonoff en zijn band zorgen voor stemmige harmonieën. Dit titelloze vierde album is een logisch vervolg, op zich niet vernieuwend maar wel herkenbaar en klinkt meer dan aangenaam. Veel luisterplezier!
