Black Marble is het project van de Amerikaan Chris Stewart. In 2012 was daar het debuutalbum A Different Arrangement dat nog samen met Ty Kube maakte, maar inmiddels is het Black Marble een soloproject en met Fast Idol levert de inmiddels vanuit LA opererende Stewart zijn vierde album af.

Retro analoge tijdperk
Laten we vooropstellen dat Black Marble ons niet zal verrassen met vernieuwende muziek. Stewart kiest wederom met dansbare synthklanken die ons terug doen denken aan het analoge tijdperk van de jaren ’80.  Wat dat betreft is de zes minuten durende opener ‘Somewhere’ meteen richtinggevend met de haast klinisch klinkende drumloop waarbij gaandeweg het tempo wordt opgeschroefd. Met nummers als ‘Bodies’ en ‘Royal Walls’ houdt de Amerikaan de “upbeat-vibe” vast en steeds komen de herinneringen aan bands als New Order, Depeche Mode, The Pet Shop Boys en zelfs The Human League terug. Want Fast Idol is vooral een album van herkenning. ‘Streetlight’ wordt omgeven door muzikale versieringen en bij ‘Ship To Shore’ is er zelfs een reggae-achtig ritme te bespeuren tussen al de industriële klanken.

Synthpop
Stewart kiest er naast de elektronische sound ook voor om zijn stem wat echo en galm mee te geven waardoor we nergens de urgentie horen maar het album veel meer een laid-back en misschien wel vrijblijvend karakter krijgt, iets wat juist volgens Stewart niet de bedoeling is. Luister maar eens naar het wat rustigere ‘The Garden’ dat laag na laag wordt opgebouwd maar nergens echt los komt. Toch weet Stewart ons met zijn retro synthpop te boeien en houdt hij vast aan structuren die ook eerdere albums kenmerkten. En zo is naast het eerste deel van het album vooral het laatste deel interessant. Daar komen we de al eerder uitgebrachte prima single ‘Ceiling’ tegen, het meer dan prima ‘Preoccupation’ en de afsluiter ‘Brighter And Bigger’ dat waarschijnlijk het beste nummer van het album is.

Eindoordeel
Fast Idol is allesbehalve vernieuwend maar de benadering van Stewart tovert wel een glimlach op je gezicht. We gaan terug in de tijdmachine naar de jaren ’80 waar de Amerikaan ons trakteert op dat retro klinkende geluid waar we enkele decennia geleden zo gek op waren. Het gevaar van dit album is dat de elf nummers te veel op elkaar lijken en hij ook steeds ongeveer dezelfde toonhoogte hanteert en constant wat echo toevoegt. Een beetje verveling kan dan ook op.de loer liggen. Veel luisterplezier.