Het is het achtste album van de Queen of de hedendaagse pop Beyonce. Hoewel de diva wederom op een paard is geklommen zien we dat dit uit dezelfde fotoshoot komt als het album Renaissance. Dat is ook niet vreemd omdat dit album het tweede deel is van de drieluik.

Met Renaissance weet ze de muziek van de zwarte geschiedenis weer te geven. Dit keer gaat ze op zoek naar de wereld van country en het platteland. Niet dat het een album vol countrysongs is. Beyonce wil met dit album de wereld laten weten dat de countrysongs niet alleen voor de witte mensen is, maar dat ook zwarte mensen deze US folksound prima kunnen vertolken. En dat de oorsprong van deze stijl al bij de zwarte bevolking lag, net als de gospel. Het is dan ook niet vreemd dat dit album een mix van de oude folksound met de nieuwe moderne R&B stijl van Beyonce kent.

De singel ‘Texas Hold ém’ dat wel vermoeden. Ze weet hiermee de hitlijsten te bestormen en ja het past bij de cover van het album.
Met de country band the (Dixie) Chicks presenteert ze de ‘Daddy Lessons’ dat nog altijd een trauma voor haar in haar leven is. Toch horen we ook andere songs die speels in de moderne tijd klinken. Het is een vertrouwde sound van haar. Met ‘Tyrant’ en ‘Sweet Honey Bucking’ die we aan het eind van het album horen is het geluid naar het derde album vertrouwd. De heerlijke popsound dat ze brengt wordt afgerond met het einde van het gebed, ‘Amen’.

Dan hebben het Dolly Parton nummer ‘Jolene’ en Beatles ‘Blackbird’ achter de rug. Het zijn de songs waar iedereen een herkenning van heeft. De verbinding van ouders met kinderen en generatiekloven worden hier verbonden.

Het album kent het eerste deel vooral countrysongs, waarna het tweede deel meer Beyonce haar eigen sound terug komt. Het maakt in zijn geheel een lekker afwisselend album dat er bij de fans zeker ingaat als zoete koek!