Met zijn vijfde album Some Things Break is de Britse singer/songwriter Benjamin Francis Leftwich na een stilte van bijna drie jaar terug. Het materiaal voor deze opvolger van het in 2021 uitgekomen To Carry A Whale’ werd door de 34-jarige Leftwich in London, Nashville, Washington en Stockholm geschreven.
Leftwich hanteert vaak piano of akoestische gitaar
Voor dit nieuwe album ging Leftwich de samenwerking aan met de Grammy Award-winnende producer Jimmy Hogarth (o.a. Amy Winehouse) maar ook met bijvoorbeeld Jamie Squire van The 1975. Leftwich staat bekend om de subtiliteit in zijn werk met vaak piano of akoestische gitaar als basisinstrumenten. Los daarvan heeft de 34-jarige Brit natuurlijk een fantastische stem. Op Some Things Break lost hij de verwachtingen weer volledig in en op zich wijkt hij niet zo veel af van de formule waarmee hij tot op heden succesvol was. Het zijn de details en nuances die de luisteraar wijzen op het iets rijker georkestreerde geheel maar Leftwich blijft vooral dicht bij zichzelf.
Verlies van zijn vader was zwaar
Leftwich is open en eerlijk en soms persoonlijk in de tien nummers maar kiest op Some Things Break ook voor verhalen van anderen. Noem het een ander perspectief. Er zijn ook nu liedjes die naar zijn vroegere verslaving verwijzen of naar het verlies van zijn vader enkele jaren geleden maar over het algemeen heeft hij de demonen achter zich gelaten. Na de fraaie opener ‘I’m Always Saying Sorry’ is er de gevoelige pianoballad ‘Moon Landing Hoax’; absoluut één van de hoogtepunten en de delicate melodie roept absoluut herinneringen aan Billy Joel op, misschien wel de meester in dit genre. In dezelfde adem noemen we het hoopvolle ‘Break in the Weather’, ook weer zo’n mooi piano gedreven nummer dat zich gaandeweg ontvouwt. (“Don’t you give up/ The light’s gonna shine on everything”) maar wel wat rijker georkestreerd is.
Verhalenverteller
Met het Folkachtige ‘New York’ laat hij zijn vertrouwde piano even links liggen en kiest voor de akoestische gitaar. Het nummer lag al enkele jaren op de plank en een mooie anekdote is dat zijn vriend Mat Heally (The 1975) dit nummer al eens spontaan tijdens een optreden met Phoebe Bridgers ergens in 2022 onaangekondigd live speelde. Mooi om te horen dat de piano dus regelmatig wordt afgewisseld met de akoestische gitaar om de juiste sfeer te creëren en Leftwich durft zichzelf ook op dit album open te stellen. Luister maar eens naar het persoonlijk ‘Spokane, Washington’ waar hij zich als een Dylan-achtige verhalenverteller ontpopt en waar hij een denkbeeldige dialoog met zijn overleden vader voert. (“Hey Dad, how you doing? We ain’t spoken for a while,”/ “Nothing much to tell you, but I think I’m doing fine/ Maddy’s getting married to a woman that I like/ London’s still the same, nobody smiles”)
Overtuigend goed
‘God’s Best’ komt het dichtst bij Folkpop waarbij de Brit het zelfs aan durft een subtiele drumbeat op de achtergrond het ritme te laten bepalen; een subtiel gevolg van de vriendschap met The 1975?. Dan is er nog de gevoelige titelsong die Leftiwch schreef kort nadat zijn relatie stuk liep (“I ’m Always Gonna Be In Love With You / if You’re Gonna Fall In Live With Somebody / I Don’t Wanna hear About It”). De laatste twee nummers, ‘Only You’ en het akoestische ‘Don’t Give Up On Light’ zijn weer mooie, ingetogen Folkpop-liedjes. Als Leftwich je nog niet eerder overtuigd heeft, dan doet hij het hier zeker. In het bijgevoegde boekje of platenhoes kun je alle teksten meelezen en goed in laten dalen. Some Things Break is een ijzersterk, organisch, warm maar tevens sober album met alleen maar puntgave liedjes. Veel luisterplezier!
