Het is zes jaar geleden dat Sommersault het daglicht zag. Nu is er met Bunny eindelijk weer een nieuw studioalbum van de Amerikaanse formatie Beach Fossils. Frontman en bandlid van het eerste uur Dustin Payseur is met zijn onmiskenbare stemgeluid uiteraard weer degene die richtinggevend is.

Laidback karaktervolle Dreampop

Hun muziek wordt vaak omschreven als een combinatie van Dreampop en Shoegaze en ook de elf nummers op dit vierde album kunnen we als zodanig omschrijven. Gitaren staan centraal en de band kiest nadrukkelijk voor het reverb-effect zodat het geheel een wat diffuus klinkend karakter krijgt. De band uit Brooklyn, New York, put ook hier uit universele thema’s als vriendschappen, geestelijke problemen, liefde, verlies en keuzes die in het leven gemaakt worden. Bunny wordt fijn en vederlicht geopend met ‘Sleeping On My Own’; de muzikale richting is meteen duidelijk waarbij de band vasthoudt aan hun eigen sound en waarbij zoals al aangegeven de gitaren centraal staan. Dat laid-back karakter wordt bij ‘Run To The Moon’ doorgetrokken en ook single ‘Don’t Fade Away’, waar Payseur ons in zijn overpeinzingen als jonge vader meeneemt, kunnen we onder deze noemer scharen.

Logisch, consistent album

Frontman Payseur is dus de constante factor van de band die in 2010 met hun titelloze album debuteerde. Al snel volgden er enkele personele wisselingen maar ook gitarist Tommy Davidson en bassist Jack Doyle maken alweer sinds 2012 deel uit van deze fijne Amerikaanse band. Bunny klinkt warmer, is rijk gearrangeerd met hier en daar een wat melancholische knipoog. ‘Feel So High’ is een mijmerend hoogtepunt en bij ‘Tough Love’ gaat eindelijk het tempo omhoog. En zoals eerder gezegd, de gitaren vormen de rode draad door het album en met het fijne ‘Numb’ noemen we één van de beste tracks van het album. Met afsluiter ‘Waterfall’ schaalt de band weer nadrukkelijk af en levert hiermee de track af die het dichtst bij de omschrijving “Dreampop” komt. Bunny is een prima vierde album maar als geheel had het net iets spannender gemogen. Aan de andere kant is het een album met een duidelijke kop en staart en vormt het een echt samenhangend geheel; fijne melodielijnen die perfect passen bij een zwoele zomeravond, aangedikt met wat galm zodat het geheel nog wat dromeriger klinkt. ‘Dare Me’ is in ieder geval opgenomen in mijn jaarlijstje. Veel luisterplezier!