Baptiste W. Hamon – Jusqu’à La Lumière
De Franse singer/songwriter én chansonnier Baptiste W. Hamon bracht onlangs zijn derde album Jusqu’à La Lumière uit. In Nederland is de Parijzenaar allang geen onbekende meer en de afgelopen jaren stond jij op diverse festivals en podia en een nieuwe tour zit in de planning.
Chansons en Americana
Afgelopen jaar hadden we op de Nederlandse TV een hit; het programma Chansons van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps was een ongekend succes en in Nederland omarmden wij die Franstalige volksmuziekstroming. De muziek van Hamon heeft nadrukkelijk het DNA van deze Franstalige chansons maar dan wel verweven met een aardige dosis Americana en Country, die andere muziekstroming waar hij zo van houdt. Voor dit album koos hij de samenwerking met producer John Parish (o.a. Jake Xerxes Fussell, Caitlin Rose) en het eindresultaat is een hele fijne plaat die wat lichter aanvoelt dan zijn eerdere twee album. Voor de pedal steel is een prominente rol ingeruimd want het typerende geluid van dit instrument loopt als een soort rode draad door dit album en is sfeerbepalend.
Verrassend duet met Ane Brun
Die mix van Americana en “Chansons” is meteen bij de opener ‘Boire Un Coup’ voelbaar; een soepele melodie, de pedal steel en dan is dat Franstalige natuurlijk toch even wennen voor ons. Bij het vlotlopende ‘Dorothée’ gooit de Parijzenaar alle schroom van zich af en ‘Ils Fument’ klinkt aangenaam broeierig. Ondanks de pedal steel schuurt het rustig wiegende ‘Hosanna’ wat nadrukkelijker tegen het “chanson”-genre maar het is toch wel het hele kleine ‘Les Gens Trompés’ dat indruk maakt. Overigens zijn niet alle liedjes door Hamon zelf geschreven. Naast het Folkachtige ‘Je Mábandonne à Toi’, waarvoor Diedrik van den Brandt de muziek schreef, vinden we ook ‘Revoilà Le Soleil’ terug dat oorspronkelijk door Jacques Bertin in 1968 al werd uitgebracht. Deze versie met subtiele blazers en backing vocals is erg smaakvol geworden. Verder is het indringende Engelstalige duet ‘Laughter Beyond The Flames’ met de Noorse singer/songwriter Ane Brun verrassend. De titelsong is werkelijk prachtig met akoestische gitaren, de mondharmonica en langgerekte zinnen waardoor het nummer een hele fijne ”vibe” meekrijgt. Je moet het album een paar luisterbeurten geven en het is wat wennen aan het Franstalige element maar bij elke luisterbeurt wordt het album mooier. Veel luisterplezier.
