In 2019 was er met Salt een eerste kennismaking met de Australische singer/songwriter Angie MacMahon. We herkenden haar talent en met haar nieuwe Light, Dark, Light Again is er de overtuiging. Mocht er nog een lichte twijfel bestaan dan wordt deze met het nieuwe album volledig weggenomen.

Een fraai tweeluik

Eén van de meest opvallende details is dat het album veel warmer en rijker georkestreerd klinkt; het wat Lo-fi achtige karakter van Salt heeft de Australische achter zich gelaten en met o.a. de hulp van producer Brad Cook (Bon Iver, Waxahatchee) klinkt Angie op Light, Dark. Light Again dan ook opvallend volwassen en zelfverzekerd. Die verandering is meteen hoorbaar maar ook zeker voelbaar bij de single en opener ‘Saturn Returning’. Het nummer heeft misschien zelfs wel een wat filmisch karakter, mede ingegeven door het stromende water dat we op achtergrond horen. Na een persoonlijk wat lastigere periode, waar de pandemie van deel uit maakte maar ook zeker een relatiebreuk, had de Australische behoefte om weer de connectie met de natuur te leggen en dit ijzersterke nummer is een prachtige metafoor geworden. Vervolgens zijn daar het persoonlijke en intieme ‘Fire Ball Whiskey’ en ‘Fish’ (“While you were loving me, you were suffering /I was dragging out the ending ‘cause I was sure I wouldn’t get a second round “), de twee nummers waar haar relatiebreuk centraal staat, en die samen een tweeluik vormen dat het album naar grote hoogte tilt.

Iedereen mag tevreden zijn met zichzelf

Als een duveltje uit een doosje gooit ze vervolgens alle schroom van zich af, schakelt door en het energieke en uptempo ‘Letting Go’ roept een vergelijking met Amy McDonald op. Het mooie is dat dit oorspronkelijk een pianoballad was die volgens Angie in die vorm niet de lading dekte. Ze herschreef het en zegt hierover: “Letting Go’ is a place to keep the lessons that I’ll keep on needing. Reminders to go easy and gentle, be imperfect, let things leave. The learning is never-ending. I’m always in the process of remembering to release what my brain clings to – thoughts, people, comfort zones – and land in the present moment. It’s so hard for me to do, and then such a euphoric relief when it happens, so that’s what we tried to capture in the recording. I hope someone screams ‘Letting Go’ in the car on an open road somewhere”. Een directe verwijzing naar de titel is ‘Divine Fult Line’, waar Angie vertelt dat je eerst diepe dalen moet overwinnen om vervolgens weer op te klimmen. Het globale klimaatprobleem krijgt een plaats in ‘Mother Nature’, waar de wat groezelig klinkende gitaren de juiste lading meegeven en met ‘I Am Already Enough’ probeert ze ons te overtuigen dat we ook gewoon tevreden mogen zijn met wat en wie ze zijn.

Depressie

Zo verrast Angie, die Melbourne als thuisbasis heeft, met Light, Dark, Light Again ons niet alleen, ze overtuigd ons ook. Haar stem staat als een huis, de dertien tracks zijn boeiend en gevarieerd en naast haar persoonlijke ervaringen durft ze ook grotere, universele problemen te bespreken. Hoe eenvoudig maar evengoed doeltreffend een nummer kan zijn is het wat ingetogen ‘Black Eye’; dus ook die eigenschap beheerst Angie inmiddels en in diezelfde adem noemen we het fraaie ‘Staying Down Low’. Met ‘Serotonin’, dat onder andere vertelt over haar medicatiegebruik tijdens een depressie, noemen we een ander hoogtepunt van het album en is Angie openhartig. Verder is het weidse ‘Music’s Coming In’, waar ze door een heus koor van muzikanten uit Melbourne wordt begeleid, een absolute verrassing voordat dit tweede album met ‘Making It Through’ tot een einde komt. Een fraaie pianomelodie ondersteunt de warme, diepe stem van Angie en je voelt dat de spanning wordt opgebouwd tot iets heel fraais. Light, Dark, Light Again is een hele sterke opvolger van haar debuut Salt waar Angie ons deelgenoot maakt van haar originele verhalen, verpakt in dertien nummers die allemaal ver boven het gemiddelde maaiveld uitsteken. Veel luisterplezier!