Amanda Shires – Take It Like A Man
Ze kwam, zag en overwon; de inmiddels 40-jarige singer/songwriter en violiste Amanda Shires is met Take It Like A Man na een afwezigheid van bijna vier jaar terug met een nieuw album waarin ze een nieuwe muzikale weg inslaat.
Wat meer afstand van Country
De afgelopen jaren heeft de in Texas geboren Amanda Shires een meer dan respectabele solocarrière opgebouwd. Daarnaast kennen we haar natuurlijk als echtgenote van Jason Isbell en als één van de leden van de Country-power groep The Highwomen. Met producer Lawrence Rothman (o.a. Angel Olsen) aan de knoppen presenteert Amanda zich op dit nieuwe album anders dan dat we van haar gewend zijn; ze neemt wat meer afstand van de country en ondanks dat ze wel binnen het roots-genre blijft voelt Take It Like A Man als een nieuw muzikaal hoofdstuk. We horen Amanda regelmatig terug met haar favoriete instrument, de “fiddle”, haar echtgenoot Jason Isbell is met meesterlijk gitaarwerk prominent aanwezig en met mooie eerlijke teksten krijgen we een inkijkje in de struggelingen van een 40-jarige moeder, echtgenote maar vooral vrouw.
Opgedane levenslessen
Het album opent ijzersterk met ‘Hawk For The Dove’ waarbij Amanda zelfverzekerder als ooit klinkt en waar Isbell meteen een geweldige gitaarpartij neer weet te zetten. De spanning is constant voelbaar gedurende het totale nummer. Vervolgens is daar de titelsong en mede door die lichte trilling in de stem van Amanda geloof ik elk woord dat de Amerikaanse zingt over de opgedane levenslessen (“I know the cost of flight is landing / But I know I can take it like a man”). Het eerste deel van het album wordt dan gecompleteerd met ‘Empty Cups’, een gevoelige pianoballad waarbij de vergelijking met een jonge Dolly Parton waarschijnlijk terecht is.
Een persoonlijk inkijkje
Take It Like A Man blijft boeien, mede door de rijke productie en het warme instrumentarium, de sterke songteksten en de vocale bijdrage van artiesten als Maren Morris, Natalie Hemby en Brittney Spencer. Het catchy ‘Here He Comes’ is het meest uptempo nummer, het met Motown-blazers omgeven ‘Stupid Love’ is een fraai stukje Memphis-soul en ‘Lonely At Night is gewoon een mooi stukje easy listening met een knipoog naar de jaren ‘70. Een aantal nummers zijn autobiografisch en Amanda breekt absoluut een lans voor de rol van de vrouw in de huidige maatschappij. ‘Don’t Be Alarmed’ is timide maar levert een mooie spanningsboog en bij het persoonlijke ‘Fault Lines’ geeft ze ons een inkijkje in de periode van huwelijksproblemen (“You could say it’s all my fault / We just couldn’t get along / And if anyone asks I’ll say what’s true / And really it’s: I don’t know”). Isbell op gitaar en Amanda op viool vertellen ook muzikaal dit verhaal. Het ontroerende ‘Everything Has Its Time’ is een mooie afsluiter en zorgt voor het laatste ontbrekende puzzelstukje van dit hele mooie en krachtige album. Veel luisterplezier.
