Vier decennia na het debuutalbum Alf is het voor Alison Moyet tijd om achterom te kijken en haar discografie door te lichten vanuit haar huidige perspectief. Het resultaat is haar laatste album Key met 16 herbewerkingen en twee nieuwe tracks.
Een nieuwe, eigentijdse meetlat
De inmiddels 63-jarige Britse singer/songwriter draait al meer dan vier decennia mee in de muziekindustrie. De als Geneviève Alison Jane Moyet geboren begon haar succesvolle carrière als de helft van het popduo Yazoo en had in 1983 hits als ‘Only You’ en ‘Don’t Go’; beiden worden nog altijd veelvuldig gedraaid op de Nederlandse radiostations. De samenwerking met voormalig Depeche Mode-lid Vince Clark strandde en in 1984 was daar met Alf haar solodebuut waarmee ze in de UK een nummer 1-positie bereikte en waar hits als ‘Love Resurrection’ en ‘All Cried’ out van afkomstig zijn. Ook het vervolgalbum Raindancing (1987) en in mindere mate Hoodoo (1991) waren succesvol en daarna ebde het grote succes langzaam weg. Alison Moyet vindt dat het nu tijd is geworden om achterom te kijken en met al haar levenservaring haar muziek langs een nieuwe, eigentijdse meetlat te leggen.
Kracht maar ook pure emotie
Die nieuwe meetlat of het feit dat je jezelf in een andere levensfase bevindt vertaalt zich in 16 tracks die opnieuw zijn bewerkt, aangevuld met twee nieuwe nummers. Mooi is om te kunnen constateren dat de nieuwe nummers ‘Such Small Ale’ en ‘The Impervious Me’ naadloos passen in die oude nummers die in een ander jasje zijn gestoken. Wat verder opvalt is dat de stem van Alison niets aan kracht heeft ingeboet en dat ze bij de wat meer gevoelige momenten nog steeds over kan schakelen op die fijngevoelige emotie in haar stem. Key wordt geopend met het synth-gedreven ‘Where Hides Sleep’ waar de Britse nog wel die typische 80’s synths hanteert, gevolgd door een zeer smaakvolle bewerking van ‘All Cried Out’. Gedurende Key maakt Alison een reis door haar discografie en heeft ook het lef om van minder succesvolle albums tracks een tweede leven te geven. Luister maar eens naar ‘Fire’ of de stripped-down versie van ‘Filigree’ dat op Key tot een prachtige, gevoelige ballad wordt getransformeerd en waar we de emotie als het ware in Alison’s stem kunnen voelen.
Verleggen van accenten en nieuwe arrangementen
‘More’ wordt dansbaar, ‘Is This Love’ heeft nu totaal ander arrangement gekregen en is getransformeerd tot een melancholische ballad geworden en ook ‘This House’ is afgestoft en opgepoetst waarbij Alison vocaal het maximale van haar stem vraagt. Met ‘Love Resurrection’ noemen we het nummer dat waarschijnlijk het dichtst bij het origneel ligt; Alison bewijst hier dat zij met het verleggen van accenten en het aanbrengen van eigentijdse nuances dit nummer uit 1984 een tweede leven kan geven. Met het rustige ‘You Don’t Have To Go’ wordt dit bijzonder fraaie album met een speelduur van bijna 75 minuten afgesloten. The Key is een bijzonder album waar we opnieuw kennis mogen maken met die prachtige, krachtige en emotievolle stem van Alison Moyet en waar alles bekend maar evengoed ook nieuw klinkt. Veel luisterplezier!
