In 2017 was daar Better Than Myself, het debuutalbum van Alex Williams. Zijn muziek kreeg meteen het label “outlaw-country” opgeplakt en het succes overviel hem. Na een periode van vijf jaar is daar nu met Waging Peace de opvolger waarbij de hoogte- en dieptepunten van het leven als artiest de rode draad vormen.
Zijn draai als artiest gevonden
Het heeft vijf jaar geduurd voordat we nieuw werk van de Amerikaan Alex Williams mogen begroeten. In een interview gaf hij ook aan dat hij deze tijd eigenlijk nodig had om zichzelf verder te ontwikkelen na zijn debuutalbum dat wereldwijd positieve reacties ontving. Williams had (nagenoeg) geen ervaring met touren, had geen vaste begeleidingsband en heeft duidelijk zijn draai moeten vinden. Zelf zegt hier hierover : “I’m very glad that I waited 5 years to make another record because it’s given me time to really find my voice as a songwriter, experience life on the road and all the pain and joy that has come my way in more ways than one”.
Blend van Southern Rock en Outlaw Country
De meeslepende titeltrack staat centraal op het album geposteerd en laat alles wel bij elkaar komen. Daarom heen zijn er nog elf andere nummers die de levenslessen van Williams vertellen; van het optreden in groezelige kroegen, het leven van een artiest “on the road” tot het hebben van een zoontje. De weg die Williams bewandeld heeft wordt in opener ‘No Reservations’ meteen bezongen waarbij de basis wordt gelegd voor de rest van het album. Alom aanwezige gitaarriffs in een blend van Southernrock en Outlaw Country die doen denken aan het geluid van Lynyrd Skynyrd waarbij leadgitarist Noah Thomasson een prominente rol vervult. Nummers als het richting Rock neigende ‘Fire’ en het ijzersterke ‘Higher Road’ zijn misschien de pareltjes van het album maar er valt meer te ontdekken.
Muzikale belichaming
In dit genre is het moeilijk om onderscheidend te zijn en juist dat is het knappe aan Waging Peace van de uit Indiana afkomstige Williams. Natuurlijk kun je hem met een beetje fantasie vergelijken met illustere namen als Waylon Jennings, Stapleton en soms zelfs Johnny Cash maar Williams klinkt op dit tweede album vooral als Alex Williams, en dat is een compliment waard. Twaalf over het algemeen persoonlijk nummers gezongen met een doorleefde stem en omgeven met hier en daar vuig gitaarspel zorgen voor een album dat puur en oprecht klinkt. ‘Old Before My Time’ krijg je niet meer uit je hoofd, op het melancholieke ‘Rock Bottom’ is het fijn schuifelen en met ‘The Best Thing’ is daar de verplichte vertraging. Met ‘Double Nickel’ en ‘Confession’ zijn daar nog een paar stukjes pure Countryrock voordat hij met het ingetogen ‘The Vice’ afsluit. Waging Peace, voorzien van een indrukwekkende albumhoes, is de muzikale belichaming van Alex Williams en dat is een hele fijne constatering. Veel luisterplezier.
