Het zijn drukke dagen voor Paul Carrack. De zanger van Ace, Squeeze en Mike & The Mechanics tourt op dit moment met Eric Clapton door Europa. Tussen de shows door weet de zanger met zijn eigen band diverse zalen te vullen.
“Het gaat best goed met de tour met Eric Clapton. Er zijn enkele shows geannuleerd omdat Eric Covid had, op dit moment is hij hier van herstellende. Hij is nog niet helemaal de oude, maar we doen ons best om alles zo goed mogelijk te laten verlopen.”
“In de UK ben ik onafhankelijk en moeten we alles zelf organiseren. Inmiddels worden we gerespecteerd en als solo artiest weet men nu dat ik de schrijver ben van hits als ‘Don’t Shed A Tear’, ‘How Long’ (Ace) en ‘Over My Shoulder’, en weet men dat ik de zanger ben van ‘The Living Years’ (Mike & The Mechanics). Nu spelen we in de betere zalen en theaters.”
De zanger is binnen de band van Clapton één van de toetsenisten, en neemt vooral de blues songs voor zijn rekening. Toch is hij verrast dat hij zelf op een bluesfestival staat. Het nieuwe album ‘One on One’ heeft meer soul en pop, al heeft het album een herkenbaar Carrack geluid.
“Het is het eerste album dat ik volledig zelf heb gemaakt. Ik heb alles ingespeeld behalve de blaasinstrumenten. Het is thuis opgenomen tijdens de lockdown, en heb voor het eerst het gehele album zelf gemixt. Meestal laat ik dat aan een ander over, omdat ik niet zo thuis ben in de technische aspecten daarvan. We waren on the road en 30 shows ver, toen het daarna allemaal spannend werd. Daarna ben ik aan de slag gegaan. We waren in de mood van ‘live spelen’ en probeerden in het moment te blijven. Al had ik eigenlijk maar één song in de opbouwfase. De nummers die ik maak zijn niet moeilijk hoor, ik maak geen complexe songs hahaha. Ik vind het gewoon fijn om liedjes te maken.”
“In de afgelopen 30 jaar is er weinig veranderd. Ik maak de songs zoals ik op mij dat moment voel, en ik vind het fijn om diverse stijlen te spelen. Het is nu ook niet zo dat ik een wild leven leidt. Ik ben eigenlijk heel saai, een familieman ofzo, hahaha. Hoewel ik met veel mensen speel heb ik mezelf nooit gezien als een sessiemuzikant. Daar ben ik ook helemaal niet goed genoeg voor en het is ook niet iets wat ik ambieer. Technisch gezien kom ik veel te kort. Ik ben niet geschoold en heb mezelf alles door de jaren aangeleerd. Mijn manager Peter van Hooke (drummer van VanMorrison, Mike & Mechanics, Tanita Tikaram e.v.a.) was een sessie muzikant. Ik hoor niet bij die school van muzikanten. Ik was meer van de straat, meer in de lijn van Nick Lowe hahaha. Maar de mogelijkheden deden zich voor en zo heb ik mij ontwikkeld tot wat ik nu ben.”
“Met Eric heb ik enkele albums opgenomen en we werken nu al jaren samen. ‘Pilgrim’, ‘Raptile’ en ‘I Still Do’ brachten ons samen. Eric vroeg me voor deze tour en had hij er niet op gerekend, toch zei ja. Het was voor hem een verrassing, en voor mij is het de eerste keer dat ik met de band op tour ben.”
“De band met Sonny Emory (o.a. Earth Wind & Fire, Steely Dan en B-52) op drums, bassist Nathan East (Stevie Wonder, Phil Collins en Micheal Jackson) speelt al jaren in de band, Chris Stainton (Joe Cocker, The Who etc.) op keyboards doet ook al jaren mee, en ik speel nu inmiddels ook al 10 jaar mee hahaha. In de tour spelen diverse drummers, dat is fantastisch en geeft veel energie. Ze zijn allemaal verschillend maar dat maakt het juist zo fantastisch om mee te spelen. Zij kunnen alles spelen, ik ben meer beperkt. En ik vind het heerlijk dat ze mij accepteren. Binnen de band van Eric Clapton doe ik wat ik moet doen, het is allemaal niet zo moeilijk hoor. Maar het is ondergeschikt en allemaal in dienst van de band. Dat is minder bevredigend dan spelen met je eigen band waarin ik zelf centraal sta, maar ook een stuk moeilijker. Ik zit in de bijzondere omstandigheid dat ik zowel in een band meespeel en daarnaast ook solo actief ben. Wel op een ander level maar toch. Alles is even interessant. En het is een eer om dit allemaal te mogen doen.”
Copy-edit: 12-6-2022
