Persbericht, zondag 29 mei 2022
Vandaag kondigt het in Los Angeles gevestigde trio MUNA – bestaande uit Katie Gavin (she/they), Naomi McPherson (they/them) en Josette Maskin (she/they) – hun aanstaande titelloze album aan, gepland voor release op 24 juni via Saddest Factory Records. MUNA is een carrièrebepalende plaat, van een band die hun eigen artistieke grenzen blijft verleggen, die niet bang is om kwetsbaar te zijn en fel eerlijk is in alle aspecten van hun vak. Dit derde album is misschien wel hun meesterwerk.
De band gaf ons vorig jaar met Silk Chiffon feat. Phoebe Bridgers al een behoorlijke hint over wat we kunnen verwachten op het aanstaande album, waar deze track op terug te horen is. Het nummer is wereldwijd een queer anthem geworden en wordt alom geprezen als een van de betere nummers van 2021. Vandaag deelt MUNA een nieuwe single en video ‘Anything But Me’.
MUNA over ‘Anything But Me’: “Uit elkaar gaan is moeilijk. In het verleden zijn we lange tijd in relaties gebleven, wachtend tot we een dieptepunt bereikten om toe te geven dat het voorbij was. “Anything But Me” is een nummer over het verlaten van een partnerschap, simpelweg omdat het niet goed voelt. Het gaat erom jezelf en je instincten genoeg te vertrouwen om bij iemand weg te lopen terwijl je nog liefde voor elkaar hebt en voordat het te erg wordt. De video voor het nummer speelt met het idee dat we onze eigen ontvoerders zijn geweest in relaties, onszelf in een ongezonde dynamiek houdend, misschien omdat dat is wat vertrouwd aanvoelt. Het nummer belichaamt de lichtheid en speelsheid die binnenstroomt als je je realiseert dat er geen slot op de deur is, niemand je tegenhoudt – je kunt de knoop losmaken en de zonsondergang inspringen wanneer je er klaar voor bent. Wie kan raden welke hechtingsstijl ik heb?”
Deze aankondiging volgt op het recente nieuws van de eerste show van de band in Londen sinds 2019; een optreden in The Garage op 10 mei, dat in minder dan een minuut uitverkocht was, voorafgaand aan het optreden op The Great Escape Festival op 12 mei. Op dit moment is MUNA in Texas voor een aantal showcases tijdens SXSW, onder andere als headliner op de showcase van Phoebe Bridgers’ label Saddest Factory. Wie is erbij terwijl we in Nederland verder wachten op een live datum?
MUNA, het titelloze derde album van de band, is meer dan een terugkeer. De periode van onzekerheid en open vragen van de band drukte alles de kop in maar liet een prestatie van een album achter – de krachtige, opzettelijke, multidimensionale output van een band die niets te bewijzen heeft aan iemand behalve zichzelf. De synth op “What I Want” schittert als een Robyn-dansvloer-anthem; “Anything But Me”, galopperend in 12/8, is als Shania Twain in jaren 80 neon; ‘Kind of Girl’, met zijn stijgende, klagende The Chicks-refrein, smeekt om op maximaal volume gezongen te worden met je beste vrienden. MUNA werkt aan de oercode van pop die je naar het hart trekt; het album zit vol verlangen en openbaring en zwaarbevochten vrijheid. Ze hadden hun eerste album zelf gemaakt, met gratis plug-ins, in een thuisstudio; ze hadden de tweede gemaakt in behoorlijke sessies met coproducenten, denkend dat ze moesten professionaliseren. Met MUNA deden ze het weer helemaal zelf, met hernieuwde creatieve zekerheid en technische bekwaamheid – in termen van McPherson en Maskin’s arrangementen en productie, evenals Gavin’s songwriting, die net zo voortstuwend is als altijd, maar hier opent zich naar nieuwe momenten van perspectief en gratie.
