De wereld loopt vol met afval. De mensheid blijft verslaafd aan vervuiling ondanks dat de planeet met de minuut heter wordt. Mensen slikken paardenontwormingsmiddel omdat een goober op televisie hen vertelde dat het COVID geneest. Tom Herman van baanbrekende avant-garageband Pere Ubu heeft nog steeds geen eigen Wikipedia-artikel. De apocalyps, zo lijkt het, is dommer dan iemand had kunnen voorspellen. Gelukkig zijn de absurditeiten van het moderne leven altijd het belangrijkste onderwerp geweest voor de in Seattle gevestigde band Mudhoney. Op Plastic Eternity, hun elfde studioalbum, mikt het viertal op al dit met humor en modderige riffs.

Mudhoney (zanger Mark Arm, gitarist Steve Turner, bassist Guy Maddison en drummer Dan Peters) blijven een undergroundgroep, hun knoestige oerpunkstoofpot en de scherp grappige teksten van Arm zijn een krachtige combinatie sinds de oprichting van de band eind jaren 80. Van het aanpakken van klimaatverandering vanuit het perspectief van het klimaat als het klimaat gitaar probeerde te spelen zoals Jimi Hendrix (“Cry Me An Atmospheric River”) tot een stuwende rock-‘n-roll-song over drugsgebruik bedoeld voor vee (“Here Comes the Flood” ) tot een klassieke punkaanval over het behandelen van mensen als vee (“Human Stock Capital”), Plastic Eternity is een onstuimige vlucht door alle oergenres van gitaarrock met een scherp oog voor de waanzin van de wereld in de jaren 2020.

De opname van Plastic Eternity leverde verschillende primeurs op voor de band. Nu Maddison van plan was zijn gezin naar Australië te verhuizen, moest Mudhoney aan een deadline werken en negen dagen boeken bij Crackle & Pop! in Seattle met vertrouwd producer Johnny Sangster. Aangezien de pandemie het voor hen bijna anderhalf jaar onmogelijk had gemaakt om in hun oefenruimte bijeen te komen, betekende dit dat ze een plaat gingen maken met een assortiment van half vergeten riffs en ontluikende ideeën in plaats van volwaardige, goed ingestudeerde liedjes. Dit was ongebruikelijk voor een band die gewend was om liedjes te schrijven door “in één kamer te staan en naar elkaar te kijken en te spelen“, zegt Arm. “We hadden de tijd en ruimte om over de dingen na te denken terwijl we ze aan het doen waren en om een soort koerscorrectie aan te brengen – om een verschrikkelijk cliché te gebruiken.”

Plastic Eternity markeert ook de eerste keer dat Mudhoney iemand buiten de band in de credits schrijft, dankzij Sangster, die Arm “een briljante muzikant en veel bedrevener in muziektheorie dan wie dan ook” noemt, kon in die negen dagen studiotijd soms ingrijpen met adviezen geven over waar de liedjes heen konden gaan. Ook ongebruikelijk voor Mudhoney: Plastic Eternity bevat twee echte liefdesliedjes. De eerste is voor de eerder genoemde Tom Herman, één van de favoriete gitaristen van Arm en de hoofdpersoon van ‘Tom Herman’s Hermits‘. Dan is er het afsluitende nummer ‘Little Dogs‘, een lofzang voor de simpele geneugten van rondhangen met kleine hoektanden, en één in het bijzonder: Arm’s Pomeranian, Russell. Geen ironie hier – alleen dankbaarheid voor een kleine vriend in donkere tijden.

Het lijkt erop dat Plastic Eternity, ondanks zijn bijtende werking en knapperige buitenkant, niet alleen een berisping is voor de voortdurende aanvallen op onze intelligentie en onze planeet – het is een ode aan de verbindingen die we maken met andere levende wezens. Wat anders dan de volharding van Mudhoney is bewijs daarvan? Op de vraag waarom ze bijna vier decennia na de oprichting doorgaan met het maken van platen, is het antwoord van Arm eenvoudig.

“We vinden elkaar leuk en we vinden het leuk om samen in een band te zitten“, zegt Arm. “Sommige mensen hebben een pokeravond of wat dan ook, en ze hebben het excuus om samen te komen met hun vrienden. Voor ons is deze [band] dat. Dit is wat we doen.”