Persbericht, donderdag 5 mei 2022

Midland’s Cameron Duddy, Mark Wystrach en Jess Carson hebben afgelopen zomer tijdens hun tour de EP uitgebracht, maar staan nu ​​op het punt hun uiteindelijke bestemming te bereiken met het album THE LAST RESORT: GREETINGS FROM. Deze komt uit op 6 mei via Big Machine Records. Het trio gebruikte de pandemie om hun creatieve roots te verkennen, van progressieve Country dat voortkwam uit “Urban Cowboy” tot het posttraditionalisme van Dwight Yoakam, en schreven hun derde studioalbum.

De eerste nieuwe track die Midland uit bracht was  Sunrise Tells The Story.

Bassist/zanger Duddy zegt: “It’s a buckle-polishing song. Some songs dance all around it, but the truth is really told when the sun comes up. We’ve never shied away from getting into the high grass when it comes to the way sex and romantic adventure are a big piece of what Country music was, and we think should be. But sometimes, the hunter gets captured by the game.”

Die erogene lading is aanwezig op heel THE LAST RESORT: GREETINGS FROM, evenals het idee dat escape meer een werkwoord is dan een zelfstandig naamwoord. Voor het footloose-trio dat enkele honderdduizenden kilometers heeft afgelegd – de Houston Livestock Show & Rodeo heeft uitverkocht en onderweg nog de legendarische Palomino Club in North Hollywood op zijn kop heeft gezet – is het een soundtrack voor mensen die zich afzetten tegen de sleur, meer willen halen uit minder doen en geloven in de heldendaden van de originele Outlaws bijna een halve eeuw geleden.

Zanger/gitarist Wystrach voegt toe: “It’s about more than the roots, because that makes you think of something that’s buried, which this music shouldn’t be. It’s about creating Country music that’s pure in a different kind of way, that draws on some of what’s been left behind but shouldn’t be. Some of these songs are pure Gary Stewart, others are the earliest Eagles stuff when they really were Country.”

Of zoals Carlo Rotella na drie dagen op tour schreef in The Washington Post: “At a casual glance, Midland seems like yet another bunch of guys’ guys celebrating a life of boozing and womanizing, but there’s a post-bro thread running through everything they do. Put-upon women oppressed by male jerks get their day in court in Midland’s songs, and a self-disarming gentleness takes the edge off their calculated cock-of-the-walk manner.”

Gitarist/zanger Carson legt uit: “There are a lot of honky-tonk truths, some of them are the way a guitar or steel twines around the melody, almost a counterpoint or counter-narrative. To us, the playing is as important as the vocals or the lyrics. It’s not just a big wad of sound, but how the tracks build to extract the song’s essence. It’s a different thing, but it lets us not just have a sound, but make the songs more than just the hook… We’re trying to have people lean in, listen to the rest of what’s going on, too.”

De haakjes zijn echter onmiskenbaar. Oorwormen zo sterk als die op de de bodem van een tequila fles, Midland begrijpt heel goed hoe ze je in hun verslavende soort Country kunnen trekken. Geprezen door The New York Times voor ‘hun retro-country elegantie’, hebben ze het meest vloeiende ‘randje’ van iedereen in Country. Het is net dat sterke spul dat gemakkelijk naar beneden glijdt, het soort muziek om op te zetten als je de zonsondergang of zonsopgang tegemoet rijdt.

“We wanted ‘The Last Resort’ to be a track released before the album arrives,” Duddy legt uit, “because it’s kind of a manifesto for everything else. You know sometimes the last resort doesn’t mean you’ve run out of options, but more that you’ve decided you’re going for the place or the thing that’s going to set you free. That freedom of letting go and falling into space, giving it over to fate? That’s where real living begins…”

Op 30 mei staat de band in een uitverkochte Melkweg.