Metallica live@Arena Amsterdam dag 1
datum: 27 april 2023

De Amerikaanse  metal act Metallica is een graag geziene gast in Nederland. De band weet vanaf het beginne een  band op te bouwen met Nederland. De band tekenende een deal met het in Nederlands gevestigde label Music For Nations Label.
Na de eerste show dat ik in 1984 van deze band (en Twisted Sister) in het noorden bezocht, is de band nu uitgegroeid tot een volwaardig stadion act. Vele fans groeiden met de band mee en dan zien we nu vaders /families met kinderen in de Arena terug.

Mammoth WVH

De avond van deze koningsdag begon vroeg. De eerste act was Mammoth WVH dat direct ook een link heeft met Nederland. Wolfgang Van Halen is de zoon van de gitaar virtuoos Eddie Van Halen. Zijn solodebuut is al enige tijd uit, maar als support act voor de huidige Metallica zeg je geen nee. Het past in lijn voor de promotie van het tweede album II. Hierop  neemt hij een voorschot door ‘Another Celebration of the End of The World’ te spelen.  De ruim 35 minuten worden door songs van het eerste album als ‘Mr. Ed’, ‘Stone’ en de opener ‘Mammoth’ gevuld.  Een energieke band dat de ruimte krijgt op dit grote podium waar ze als een kind in de speeltuin overheen lopen.

Architects

De tweede act is het Engelse Architects. Deze metal met de tweeling drummer Dan en gitarist Tom Searle debuteerde in 2002 . Inmiddels heeft de band wat bandleden versleten en is gitarist Tom ruim 5 jaar geleden overleden. Het is een logische keus dat Metallica hen als support act meeneemt. De band kent dezelfde energie als de hoofdact in hun begin periode.
Het recente album The Classic Symptons of a Broken Spirit moet de hoofd act als titel wel aanspreken. De band krijgt dan ook de tijd om 12 songs te mogen spelen in ruim 45 minuten. Hiervan gebruikt men de helft voor het promoten van het laatste album.  Met liefde voor het voetbal is dit JC stadion een momentje voor de zanger die weet hoe hij het publiek moet opwarmen voor de hoofd act. Stevig melodieuze metal songs als ‘Tear Gas’, ‘Deep Fake’ en ‘Doomsday’ komen met leuke entertainment voorbij.

Metallica

Wanneer het stadion langzaam volstroomt zien we de hoge pilaren oranje kleuren en 72 met IIII verschijnen. Een periode van 72 seisons (18 jaar) zonder vrijheid. Het opgroeien van de geboorte tot de volwassen leeftijdsgrens waarbij de ouders de kinderen loslaat. Het speelt in de hoofden van ouders en Metallica weet dit te reflecteren in hun eigen verhaal. Daarmee hebben we de kern van de kracht van Metallica te pakken. Een band die maatschappelijke issues aan de kaak durft te stellen, die moeilijke thema’s als de dood en leven niet uit de weg gaat, die wijst op de ellende van oorlogen, drugs en kapitaal. Dit vanuit hun eigen ervaring en kijk op het leven.

De hoes van het nieuwe album brengt discussie met zich mee. Daar waar de wieg tot de gitaar tussen het speelgoed ligt zegt alles. Met een fluoriderende kleur geel (dat doet denken aan Stryper)  valt het album op. De 72 achter de streepjes als gevangenis (kinds eigen te zeggen dat je niks van je ouders mag) geeft allemaal veel symboliek.
Dit zien we op de pilaren die metershoog in het stadion staan. Het doet denken aan de Ed Sheeran podium opstelling, dat ook hier in het  midden van de zaal staat en rond is. Binnen in deze ronding staan de golden-circle kaarthouders. Rondom hen zullen de heren vele meters maken om telkens een rondje over het podium te rennen. De drums van Ulrich staat ergens opgesteld en verdwijnt na 3-5 songs in het podium om vervolgens op een andere een andere hoek van de cirkel weer op het podium te duiken.  Dit 4x en dan hebben we 4×4 = 16 songs voor de eerste No Repeat avond .

Metallica begint de tape met  ACDC’s  ‘It’s A Long Way To The Top ( if you wanna rock and roll)’ dat getrouw gevolgd wordt met The Ecstasy of Gold van Ennio Morricone. Hierbij worden de beelden van The Good The Bad and The Ugly  op de zuilen getoond. Met de foto’s die net bij de meet & greets waren genomen.
Met een muzikale aanloop verscheen de band op het podium om 7minuten instrumentale Orion te spelen. Wellicht als eerbetoon aan de overleden bassist Cliff Burton. Deze bassist speelde een centrale rol in het beginperiode van de band en overleed tijdens de Master of Puppets tour in Zweden.  De heren waren zelf ook nog wat onwennig op dit podium maar hadden er zeker zin in. De overgang van Orion naar ‘For Whom The Boll Tolls’ was bewust gekozen en kreeg men het hele publiek direct mee. ‘Holier Than Thou’ maakt het beginset af.
Het is nu eenmaal koningsdag, wat de band inlost met het nummer ‘King Nothing’ dat gevolgd werd met de nieuwe single ‘Lux Aeterna’ en ‘Screaming Suicide’. Van het nieuwe album werd na ‘Fade To Black’ het ‘Sleepwalk My Life Away’ gespeeld. De rest van de avond kreeg het publiek de good old  songs te horen. Je zag dat de band elkaar opzocht tijdens deze nieuwe songs.  Het was dan ook de eerste keer dat men dit op deze manier live on stage presenteerde.
‘Nothing Else Matters’, ‘Sad But True’ en ‘The Day That Never Comes’ ging bij het publiek erin als zoete broodjes. De snelle songs lieten even op zich wachten tot ‘Ride the Lightning’,  ‘Battery’ en ‘Fuel’ inclusief al het vuurwerk voorbij kwam.
De band sluit het vaste deel af met ‘Seek & Destroy’. Even zoekend hoe het ook alweer begon, en daarna song het publiek met volle overtuiging mee.
Nu de band niet snel weg kon en dit het eerste deel van de 2 no repeat shows was, had men even een momentje rust. De kruizen van de hoes verscheen weer op de pilaren en de heren keken met uitgestrekte hand naar boven….de cirkel is rond, het eerbetoon is daar en ‘Masters of Puppets’ nummer wordt ingezet als laatste song van deze avond….

Een avond vol herinneringen, momenten van toen, overdragend naar de nieuwe generatie en genieten van de metal sound zoals dat begin jaren 80 niet eerder had geklonken. Toen verafschuwd, nu omarmd…

review  tweede deel is hier te vinden