De Britse troubadour Connor Selby geeft details over de ‘Deluxe Edition’ van zijn titelloze debuutalbum dat op 3 maart zal verschijnen via Provogue/Mascot Label Group. De ‘Deluxe Edition’ bevat 4 bonustracks, waaronder “I Shouldn’t Care”, die je hier kunt bekijken.
Hij wordt gezien als een van de opkomende talenten in de Britse bluesscene. De afgelopen drie opeenvolgende jaren (2020, 2021, 2022) is hij verkozen tot “Young Artist of the Year” tijdens de UK Blues Awards. Hij heeft een indrukwekkende lijst van shows achter zich, waaronder Wembley Stadium, waar hij in juli 2019 opende voor The Who en in Hyde Park, Londen, stond hij op het affiche samen met niemand minder dan Pearl Jam, Stereophonics en Johnny Marr in de zomer van 2022.
Opgegroeid in een dorp in Essex, heeft hij in zijn jeugd op meerde plekken van de wereld geleefd. Van zijn vroege jaren in Connecticut, VS, tot aan Dubai van zijn tiende tot veertiende jaar, om vervolgens weer terug te keren in Essex. Een ding dat hem bijbleef van zijn tijd in de VS, was zijn ontluikende liefde voor Amerikaanse rootsmuziek. “Ik raakte niet alleen geïnteresseerd in de muziek zelf, maar ook in de geschiedenis en alles eromheen”, zegt hij. “Ik wilde zoveel mogelijk leren en luisteren. Ik denk dat het belangrijk is dat iemand die niet van die culturele achtergrond is, het met het respect behandelt dat het verdient. Je kunt de muziek niet scheiden van de historische context.”
“Ik hou van de directheid, de eenvoud en aardsheid ervan”, voegt hij eraan toe. “Ik hou echt van hoe down-to-earth; het is zowel tekstueel als muzikaal. Ik denk dat het bij de blues fundamenteel gaat over zeer basale menselijke emoties. Dingen als verdriet en trots en het verkennen van de manier waarop we omgaan met alledaagse situaties en problemen. Ik heb me ook altijd aangetrokken gevoeld tot de gezaghebbende kwaliteit van de muziek. Als kind en tiener was ik nogal verlegen en niet erg zelfverzekerd, dus ik denk dat het een plek voor mij was om een gevoel van macht te vinden.”
Relatieproblemen vinden hun weg naar “I Shouldn’t Care” via spijt en woede. “Love Letter to the Blues” is een eerbetoon aan waar hij het meest van houdt. “Toen ik opgroeide, en tot op de dag van vandaag, heb ik nooit het gevoel gehad dat ik hetzelfde was als mijn leeftijdsgenoten. Maar ondanks de ups en downs in mijn leven, is de blues er altijd geweest. Een constante bron van troost en een manier voor mij om mijzelf uit te drukken”, zegt hij. Hij drukt zijn stempel op een cover van Ray Charles’ “My Baby Don’t Dig Me” en met, “The Deep End”, is de cirkel emotioneel rond.
Als tiener verslond hij de muziek van Eric Clapton en Ray Charles – “Ray heeft me volledig veranderd als persoon en de manier waarop ik over muziek dacht.” Van oude Delta-platen tot soulartiesten als Sam Cooke, Bill Withers en de Stax-sound tot jazzzangers als Billie Holiday en Frank Sinatra en singer-songwriters; Van Morrison, Townes van Zandt, Bob Dylan, Nick Drake en hedendaagse artiesten als Ray LaMontagne, Norah Jones en Foy Vance. Zijn muziek heeft iets tijdloos melancholisch. Herkenbaar in zijn eerlijkheid en openheid, put hij uit angst en kwetsbaarheid, maar brengt hij het met een door de wereld gedragen elegantie. Hij zingt over verantwoordelijkheid op “The Man I Out To Be”, onbeantwoorde liefde op “Hear My Prayer” en de Staxy/evangelie van “Show Me A Sign”, blijvende liefde op “Waitin’ On The Day”, en ontdekt wedergeboorte op “Starting Again.”
De sky is the limit voor Selby, die, naast prijzen, talloze rotaties op BBC Radio 2 heeft vergaard. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom met zijn soulvolle mix van blues en zijn emotioneel introspectieve songwriting naast zijn indrukwekkende gitaarspel. De liedjes op ‘Connor Selby’ zijn kleine vignetten van de verschillende muziekstijlen die hem inspireren. Zijn podium presence heeft een ongedwongen kalmte. Kalm en beheerst beweegt hij ongehaast maar straalt hij een gepassioneerde bezieling uit. “Voor mij is live spelen het enige moment dat ik in een andere headspace kan gaan”, zegt hij. “Twee uur lang om mezelf compleet te verliezen en uit mijn hoofd te komen. Het is bijna als meditatie. ”
Hij voegt eraan toe: “Iedereen heeft de hele dag gedachten, maar niet iedereen handelt ernaar. Op die inactieve momenten dat je alleen maar dagdroomt, gaat het erom te herkennen wanneer dat gebeurt en in iets te veranderen.” Er zit een intimiteit in Selby’s teksten en overdracht, waarbij emotie het instrument is dat behendig wordt bespeeld, wetend wanneer we de wonden moeten blootleggen die we allemaal tijdens ons hele leven zullen voelen.
