Het album Video Days bruist van nostalgie; een liefdesbrief aan de popcultuur uit het verleden met eindeloze verwijzingen naar alles van oude Westerns en Disney-films uit de jaren ‘90 tot REO Speedwagon- nummers en musicals van Lerner en Loewe.
Onder een regen van glinsterende synths mengen gedempte discogitaren zich met stampende drums, warme piano’s, een incidentele klavecimbel en een verdwaald jongenskoor. Het album is een draaideur van personages die de Savoye in het New York van de jaren 40 verlaten, de zomers alleen doorbrengen in extravagante hotels, op zoek zijn naar verloren steden in het Amazonegebied, schouder aan schouder staan met sterren uit de Gouden Eeuw van Hollywood en sluipen door musea in de nacht. Video Days reist door flarden synthpop uit de jaren 80 en soft rock met strijkers uit de jaren 70, terwijl de algehele toon doet denken aan hedendaagse pop uit de jaren 50: een lichtelijk naïeve kijk op liefde, vriendschap en de wereld in het algemeen.

“Het is een spannende tijd nu, we zijn druk doende voor de openingsshow en daarna zijn we in Zwolle en volgen er veel meer waaronder de Helling, Hedon en Paradiso.
We hebben er ontzettend zin in! Het album staat vol mooie poëtisch beeldende verhalen die op muziek zijn weergegeven.”

“We hebben nu een band met 6 man en dan wil ik eigenlijk nog wel enkele blazers erbij. Dan zijn we al snel weer richting tien man. Zoals de kern van de band te zien is op de persfoto, zijn we met zes man.
Ik ben heel blij met deze nieuwe groep.”

“Ik heb met dit album veel eerder andere mensen bij het schrijfproces erbij gehaald. In die zin was het wel het album waarmee ik het meest met andere mensen ging samenwerken. Maar het leuke is … het was ‘de best of both worlds’. Ik had zelf de liedjes en de regie in handen maar ik kon eindeloos verschillende interessante muzikanten/schrijvers uitnodigen zoals Marien van Moss, Roy van Figgy, zangeres Ella van der Woude en de jongens van Klangstof die super goed zijn in onder andere synths en productie.
Een hele bijzondere bijdrage dit keer kwam van Paul Jacob Cartwright, een violist/arrangeur die aan allerlei prachtige platen heeft gewerkt waaronder van Father John Misty.”

“Het was erg bijzonder om met hem te werken. Het gekke was dat ik het idee had dat hij heel onbereikbaar was, ik kon hem eerst niet vinden. Ik dacht laat me het nog één keer proberen. Toch gelukt gelukkig en toen gingen we het gesprek aan en kwam uiteindelijk dat magische moment dat ik zijn strijkers hoorde voor een nummer en begon te zweven boven mijn stoel.”

“Het gaat hier om het laatste nummer ‘Afternoons’ dat dicht bij me stond. Ik heb nog een rustig nummer opgenomen met zijn arrangementen die ik misschien later nog ga uitbrengen. Maar ik vond het ook wel krachtig om maar één ballad op de plaat te hebben en daarmee af te sluiten.”
“Het vorige album Cousins was ook gebaseerd op band arrangementen, maar dit keer heb ik nog meer mensen laten meewerken aan het album en hen meer invloed op de liedjes laten uitoefenen. Soms kwam iemand in een vroeg stadium met een mooi idee en kon ik daar verder op bouwen, zo schrijf je echt samen in plaats van dat ik mensen los laat op liedjes die al meer uitgewerkt zijn.”

“Ik ben fan van vrouwelijke vocalen en dat zien we hier ook weer in de arrangementen terug. Het brengt iets dromerigs. Mijn zusje Phyllis Janssen die vorig jaar haar eigen EP heeft uitgebracht, zingt op al mijn vorige platen. Dit keer heb ik voor het eerst met Ella van der Woude gewerkt, die vorig jaar trouwens een Gouden Kalf heeft gewonnen (ze is componist).

“Er staan acht liedjes op de plaat. Het is kort voor een album maar mijn streven is om een plaat te maken waar geen ‘skiptracks’ op staan, die helemaal in balans is en werkt van begin tot eind. Ik probeer te werken aan het totale plaatje, ik mistte bijvoorbeeld een tijd lang iets, er ontbrak nog een nummer met een bepaalde energie, dat werd uiteindelijk ‘I Want To Be Your Friend’. Het was een soort puzzelstukje die het album compleet maakte.”

“Ik vond het leuk om dit album het gevoel te geven van een film of roman. Het zit vol korte verhalen en scenes en hier kon ik mijn gevoelens en ideeën aan hangen. Bijvoorbeeld in het liedje ‘Telephone’ brengt iemand de zomer door in een hotel en is ze niet te bereiken omdat ze zogenaamd constant op zoek is naar verloren steden in het Amazonegebied. Het is speels en zit vol metaforen. Of zoals in ‘The Movers’ dat de verhuizers ’s nachts de stad zijn binnen geslopen en dat de inboedel van iedereen die je kent de oceaan over zweeft, je voelt je achtergelaten.”

Het album is vrijdag verschenen en de band heeft de aftrap in De Nobel te Leiden gedaan. Komende tijd zijn ze overal in Nederland te vinden. Voor je gaat, luister het album want het is zeker meer dan de moeite waard!

10 Mar: Hedon, Zwolle (NL)
14 Mar: V11, Rotterdam (NL)
15 Mar: De Helling, Utrecht (NL)
17 Mar: Paradiso, Amsterdam (NL)