Jessica Pratt kondigt nieuw album aan, Here in the Pitch, uit op 3 mei via City Slang.
Jessica Pratt kondigt haar vierde album aan, Here in the Pitch, dat op 3 mei uitkomt via City Slang, en brengt de eerste single/video uit, ‘Life Is’. Bovendien kondigt Pratt deze lente en zomer een tour aan door Europa, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. In de EU gaat Pratt van het legendarische Primavera Sound tot het monumentale Zonnehuis in Amsterdam op 4 juni.
De afgelopen twaalf jaar is de gerespecteerde artiest uit Los Angeles uitgegroeid tot een van de meest bijzondere songwriters van haar generatie, grotendeels dankzij de mystieke, ongrijpbare mix van alleen haar delicate akoestische gitaar en adembenemende zang. Here in the Pitch is echter een heel ander soort album van Pratt en bevat enkele van haar meest avontuurlijke liedjes tot nu toe. Ze voorzag een uitgebreidere reeks invloeden – ‘grote panoramische geluiden die je doen denken aan de oceaan en Californië’ – en gedurende deze negen nummers worden pauken, klokkenspel, baritonsaxofoon en fluit gelaagd naast robuuste vocale arrangementen die een triomfantelijke sfeer creëren, zelfs als de teksten op verwoesting duiden.
Dit bredere productiepalet wordt meteen duidelijk op de beklijvende albumopener en eerste single ‘Life Is’. Een percussierol knikt naar de grootse, orkestrale stijl van pophits uit de jaren 60, zoals ‘The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore’ van de Walker Brothers. “In zekere zin is het een soort valse vlag”, geeft Pratt toe over deze breedbeeldintroductie van het album, aangezien de rest van de plaat net zo emotioneel intiem en grimmig is als fans gewend zijn. “Maar ik heb ook het gevoel dat het een intentieverklaring is.” Ondertussen zijn de teksten een impressionistische lofzang op de grillen van ambitie. “Het leven kwam en ging en je kwam niet terecht waar je dacht dat je zou komen”, zegt Pratt over het nummer. De betoverende video, mede geregisseerd door Colby Droscher en Pratt, werd eind 2023 opgenomen in New York City en kijkt voor inspiratie naar films van Kenneth Anger en Stan Brakhage.
Vijf jaar na haar doorbraakalbum Quiet Signs uit 2019 is Pratt opnieuw naar voren gekomen met nieuwe ambitie en nieuwe parameters voor wat haar muziek kan zijn. Pratt werkte opnieuw in Gary’s Electric Studio in Brooklyn met haar vertrouwde partners – multi-instrumentalist/ingenieur Al Carlson en toetsenist Matt McDermott – en schakelde het ritmeduo bestaande uit bassist Spencer Zahn en percussionist Mauro Refosco (David Byrne, Atoms for Peace) in om te helpen haar visie te realiseren, naast de bijdragen van Ryley Walker, Peter Mudge (Mac Miller, Kendrick Lamar) en Alex Goldberg.
Hoewel de vroege albums van Pratt – de mond-tot-mond-favoriet Jessica Pratt uit 2012 en het verwoestend mooie On Your Own Love Again uit 2015 – vanuit een slecht verlichte slaapkamer ergens in het verre verleden leken binnen te stralen, staan dit soort nummers nu op een steviger ondergrond. De toon kan variëren van geruststellend en zelfs snerpend (“When you’ve fallen out, get both feet on the ground,” stelt ze gerust tijdens het galmende refrein van “Life Is”) tot een kwaadaardige kwaliteit die geheel nieuw aanvoelt in haar songbook.
“Tijdens het maken van deze plaat raakte ik geobsedeerd door figuren die emblematisch waren voor de duistere kant van de Californische droom”, legt Pratt uit, waarbij hij de invloed van de vreemde, louche geschiedenis van Los Angeles en het sombere einde van het hippietijdperk opmerkt. Je kunt dit speelse gemene perspectief horen opduiken in haar fantasierijke teksten, hoewel de duidelijkste verandering in haar vocale uitvoering zit. Hoewel Pratt toegeeft altijd inspiratie te zoeken bij stemmen die klinken alsof ze “drug through life” zijn gevormd, heeft ze aan deze nummers gewerkt om een vollere, meer fysieke stijl te ontwikkelen die put uit de waardige bariton van Scott Walker en de verweerde theatrie van Judy Garland’s laatste optredens.
Als er een gevoel van hoop duidelijk uit de woorden van Pratt blijkt, is dat nog duidelijker uit haar optreden: haar stem op de voorgrond plaatsen en een emotionele directheid creëren die deze plaat onderscheidt van al haar eerdere werk. “Ik heb nooit gewild dat het zo lang zou duren. Ik ben gewoon een echte perfectionist”, legt ze uit over de lange draagtijd van het album, die zich uitstrekte van de zomer van 2020 tot de lente van 2023. “Ik probeerde gewoon het juiste gevoel te krijgen, en dat duurt lang.” Met Here in the Pitch komt Pratt zo dichtbij als ze ooit kan bij dit gevoel van perfectie kan komen, bij muziek die je kunt aanraken en voelen in de lucht om je heen, bij het oproepen van met elke noot de hoop en het mysterie, de horror en romantiek, die blijft hangen in de stilte. Via deze liedjes suggereert ze dat het juist deze kwaliteiten zijn die ervoor zorgen dat we keer op keer op het puntje van onze stoel blijven luisteren.
