Dit weekend kwam het nieuwe album van Tim Scott McConnell, alias Ledfoot uit met de titel Outsiders. We spraken deze Amerikaanse singer/songwriter aan de vooravond van een aantal Nederlandse shows. “Weet je, ik ben nog nooit in Nederland geweest dus ik vind het allemaal wel spannend.”
Nu mét band
Na 6 soloalbums is er nu toch wel verrassend een album dat is opgenomen met een band. “Ja dat klopt. Ik weet al jaren dat het er een keer van moest komen. Naast mijn solowerk produceer ik ook al jaren platen van andere artiesten en speel als sessiemuzikant. Ik ben bijna altijd bezig met muziek en ik had gewoon het gevoel dat ik juist met deze groep mannen eens een plaat wilde maken. “name it very old school”…. Haha.”
“Er zijn misschien enkele overdubs te horen, maar het is echt iets organisch geworden en de stijl ligt gewoon heel dicht bij datgene waar ik mee opgegroeid ben tijdens mijn jeugd in de VS. Naast mij hoor je mijn basgitarist en mijn toetsenist nog zingen maar het is allemaal zo’n beetje rechtstreeks op de plaat gezet. We gebruiken nagenoeg geen digitale technieken, we gebruiken onze eigen instrumenten en maken het simpelweg niet groter dan het is. Ik wilde dat het ook echt “old school” zou klinken en in een kleine drie dagen was de plaat eigenlijk wel klaar.”
McConnell kent zijn bandleden goed en werkte met deze muzikanten al vaker samen, in verschillende rollen en gelegenheden. “Zeker, ik heb met al de muzikanten al eerder gewerkt. Soms in een TV-productie, soms als producer en soms gewoon samen als muzikant werkend aan een project of album van iemand anders. Ik zocht mensen die met mij wilden en konden spelen. Muzikanten die mij kennen en mij ook accepteren zoals ik ben maar zeker ook zoals ik wilde dat deze plaat zou klinken. En die benadering is echt iets dat ik mis in de huidige tijd; dus gewoon echt als band klinken.”
Dit nieuwe album Outsiders klinkt dus ook anders. “Ja dat klopt zeker. Ik heb natuurlijk de afgelopen jaren een aantal soloalbums uitgebracht waar ik niet veel meer gebruikte dan mijn 12-snarige gitaar en een “stompbox”. Dan kun je ook echt niet als band klinken. En nu was ik in de gelegenheid om op te gaan in deze groep van muzikanten; one of the guys. Ik ben dan misschien wel de hoofdfiguur maar omdat ik een aantal geweldige gasten om me heen heb kon ik ook wel eens even een stapje achteruit doen. Verder stelde het me in staat om muzikaal ergens naar toe te werken wat ik solo gewoon niet kan. Dus die uitdaging was gewoon tof en ik ben echt wel tevreden over het eindresultaat dat qua sound dicht bij de muziek uit mijn jongere jaren ligt.”
(tekst verder onder video)
Geen makkelijke jeugd in de VS
McConnell groeide op in onder andere Florida en in een eerder interview deelde hij ook al zijn ervaringen. “Ik groeide op in een best ruige omgeving waar het vaak lastig was om je staande te houden. Daar ligt ook een eerste verwijzing naar de albumtitel. Ik had toen ook een houding in de zin van “er het beste van zien te maken” en toch ook wel trots te zijn op wie je bent. Maar makkelijk was het allemaal niet.” In de presskit lezen dat we het album moeten beschouwen als een homage to the time you were living in the south of the US? “Deels, maar die titel heeft ook wel betrekking op de periode toen ik in Noorwegen aan kwam en mijzelf een weg moest zien te vinden in deze samenleving. Ik heb meer dan eens in de spiegel gekeken en tegen mezelf gezegd dat ik een “outsider” was en hier niet thuis hoorde. Maar uiteindelijk heb ik hier toch mijn plek gevonden en heb een prachtige gezin met vier geweldige kinderen. Maar dit soort mensen, “Outisders” kom je dus overal tegen en het is ook iets van alle tijden. Zo staat ook het nummer ‘Old Brown Bar’ op het album, een verwijzing naar zo’n typische Noorse bar. Zie het als een “no-shit-get-drunk” bar die we in Noorwegen een Brun Bar (Bruin café?) noemen en daar hangen dit soort mensen ook rond. Dus de albumtitel slaat ook op Noorwegen en sommige mensen die in dit prachtige land wonen. Maar het begon inderdaad tijdens mijn jeugd in de VS.”
“En weet je, 30 jaar geleden was het ook gewoon lastig. Ik emigreerde in de jaren ’90 en Noorwegen was nog helemaal niet open voor immigranten of mensen die vanuit een ver land een toekomst op kwamen bouwen. Maar dat was iets van Europa in zijn algemeen. Er was geen EU, geen gelijkheid enz. dus er werd echt wel argwanend naar die vreemdeling die ik toen nog was. Daar kwam bij dat ik een rauwe Amerikaan was die vanuit een totaal andere cultuur hier naar toe kwam. En het is natuurlijk heel anders om iemand te ontmoeten die een voorbijganger is dan naast een totaal vreemde te wonen en te leven, begrijp je wat ik bedoel? In die tijd keek men gewoon met een schuin oog naar je maar uiteindelijk heb ik hier mijn plek wel gevonden hoor en ben ook echt wel geaccepteerd. En eerlijk gezegd: ik denk dat ze nog steeds niet weten wat ze met me aan moeten….. hahah Ze weten inmiddels wel dat ik Noors versta en dus begrijp waar ze het over hebben….. Maar ik heb me natuurlijk door de jaren heen ook wel aangepast hoor. Dat moet je ook wel. En dus zijn er voor mij ook wel deuren geopend die anders wat lastiger geopend hadden kunnen worden. Ik heb ook gewoon veel moeten leren.”
(tekst verder onder video)
Mensen die nét wat anders in het leven staan
Outsiders is dus deels een autobiografisch album, maar ook voor iedereen die net wat anders in de maatschappij staat….. “Het is een soort geheime club en iedereen die erin zit herkent die ander die ook een beetje buiten de maatschappij valt, om welke reden dan ook. Daar zijn weinig of geen woorden voor nodig”. Op het album horen we verschillende muziekstijlen terugkomen, zo is er Blues, Rock ’n Roll maar ook een aantal wat zachtere en meer ingetogen nummers. “Ik schrijf veel over die rustige tijd als je het moeilijk hebt. Als je ’s nachts om drie uur alleen zit te piekeren en je uiteindelijk tegen jezelf zegt; “fuck it, I’m going to get through this”, I’m gonna make this happen”. Dat gevoel is zo mooi en daar schrijf ik best veel over, los van het genre waar ik het dan in giet. Daarnaast de emotie die ik inmiddels wel ervaar vanwege de kinderen. Er is dus altijd iets belangrijker dan ikzelf, en dat werkt best bevrijdend. En als we het nu toch over kinderen hebben, technisch gezien niet maar emotioneel denk ik dat mijn kinderen door hetzelfde ABC-tje gaan dan ik toen ik zo oud was. Alleen is de wereld wat veranderd. Ze gebruiken andere woorden maar het gevoel is denk ik hetzelfde. Daar ben ik me zeer bewust van en daar schrijf ik over.”
Dan is er nog de finale vraag of McConnell tevreden is met die eindresultaat. “Weet je, ik ben te oud om dat soort vragen vooraf te stellen maar ik ben zeker tevreden. Ik vond het geweldig om met deze gasten te werken en als band een plaat te maken. De laatste keer dat ik dat gevoel had was denk ik in mijn periode met de Havalinas. Ik ben er van overtuigd dat je een idioot ben als je goede muzikanten in huurt en jij even verteld wat ze moeten spelen. Als je goede muzikanten inhuurt is het omdat je zelf die kwaliteiten niet hebt en ze eerlijk en oprecht nodig hebt voor datgene dat je voor ogen hebt. Ik had alles klaar staan in de studio en ik heb ze simpelweg verteld dat ze vooral moeten doen wat zij belangrijk en passend bij mijn ideeën vinden. En ik had het geluk met deze gasten en deze producer te mogen werken. Ik denk dat ik met hem al een kleine 20 album heb gewerkt maar ik ben blij met het eindresultaat. Ik had echt wel voor ogen wat ik wilde en dat had ik ook wel uitgelegd. Ik wilde dat het zou klinken als de muziek waar ik mee opgroeide. Dat gevoel moest op een of andere manier terug komen. Maar wel met hun inbreng en dat is gelukt.”
Onze zijn artiestennaam Ledfoot geeft McConnell deze week enkele concerten in Nederland. “Ja, zoals ik al zei, ik vind het best spannend. Ik kom zonder band maar wel met mijn 12-string en ik beloof dat ik een hoop geweld ga maken”
