Nienke Dingemans bracht onlangs haar debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl uit waar De Muziekplank al eerder een recensie over publiceerde. Naar aanleiding hiervan waren wij in de gelegenheid om haar hierover wat vragen te stellen en hoe haar carrière tot op heden verloopt.

Twee jaar geleden bracht ze haar EP uit en onlangs was daar dat debuutalbum van de pas 19-jarige Nienke Dingemans. “Ik heb een fijne jeugd gehad maar ons gezin was niet persé muzikaal als in de zin dat ouders die heel de dag muziek spelen, dat niet. Ik ben niet heel bewust opgegroeid met muziek en vanuit de luiers mee naar concerten meegenomen om het zo maar te zeggen. Wel is het is inmiddels zo, maar dat is dus dankzij mij, dat het hier vol staat met gitaren en een piano haha. Het is dus eigenlijk andersom gegaan. Ik ben muziek gaan luisteren en vond dat heel tof en ben daarin verder gegaan en eigenlijk heb ik nu mijn ouders in dit avontuur meegesleurd.”

Codarts

Nienke ging “gewoon” naar de middelbare school, koos niet voor een traditionele vervolgopleiding, en ook niet de Rockacademie in Tilburg. “Klopt, ik heb gekozen voor Codarts. Die hebben verschillende conservatoria door het land en ik heb toen, ook vanwege mijn woonplaats, gekozen voor Rotterdam. Je hebt niet zo veel conservatoria en vaak is het dan toch klassiek of jazz georiënteerd en veel minder vaak hebben ze een Popafdeling.  Natuurlijk is er de Rockacademie en Amsterdam maar voor mij was Codarts de meest logische keuze. Piano spelen heb ik ook gaandeweg geleerd; dat was tijdens de eerste jaar van mijn middelbare school toen er pianolessen werden gegeven, tussen “aanhalingstekens”. Ik ben daar verder mee gegaan, heb ook zelf gitaar spelen geleerd en de laatste tijd ben ik met de slide aan de gang gegaan. Nu speel ik dus ook lapsteel.”

Codarts is inderdaad niet altijd de meest voor de hand liggende keuze toch? “Je moet het eigenlijk zo zien; er worden gemiddeld een vier mensen aangenomen per vak. Dus iedereen die daar binnen komt is gewoon goed. Iedereen heeft echt wel een bepaald niveau. Ik heb het geluk dat ik goede docenten heb die echt snappen waar je mee bezig bent en je daarin proberen te helpen en te ondersteunen; ook qua stijl. We hebben behoorlijk wat vrijheid en daarin worden we gelukkig door de docenten in ondersteund”

Toeval en Talent

Net zoals op de EP wordt Nienke op Ain’t No Hollywood Girl bijgestaan door de producers en multi-instrumentalisten Jan van Bijnen en Joost Verbraak. “Ja, dat klopt inderdaad. Het kwam omdat de vriendin (Sanne Verbogt) van Joost gaf thuis les in muziektheorie. Op een gegeven moment moest ik iets spelen en Joost kwam even kijken want die hoorde mij spelen terwijl hij zelf op zolder zat. Hij opperde toen om een keer wat op te nemen, samen met Jan (van Bijnen). Dat kwam mooi samen want zij startten toen net met het produceren. We namen een demo op en het klikte gewoon tussen ons. Zij begrepen meteen wat ik wilde en ik vond hun bijdrage en begeleiding fijn. Vervolgens hebben we die EP uitgewerkt en uitgebracht en zo is het eigenlijk gegaan. Trouwens, Sanne is overigens ook een goede bassiste hoor en geeft ook les aan verschillende conservatoria”

(tekst verder onder video)

Die EP voelde wel veilig

Nienke wordt vooral geroemd om haar volwassen stemgeluid en de kwaliteit van haar muziek. “Het kost echt wel veel tijd hoor. Veel jaren van hard werken, lessen enz. er zit zo veel achter. Je moet wel talent hebben maar je moet ook heel veel spelen.  Ik ben eigenlijk vanaf mijn 12e constant bezig” Twee jaar geleden was daar die EP met zes nummers die op lovende kritieken kon rekenen. “Inderdaad, maar het was voor mij veel meer. Ik had al veel materiaal geschreven en we hebben de beste nummers gekozen. Maar ik moet ook eerlijk zijn, ik had ook niet genoeg goede liedjes voor een heel album. Maar laten we het uitbrengen en kijken wat het doet dachten Jan, Joost en ik. Dat was eigenlijk meer het idee, om vervolgens meer te gaan spelen. Je weet niet wat het gaat doen, het is een soort gok en het kan goed uitpakken maar evengoed was het helemaal op niets uitlopen. En een EP voelde ook wel wat veilig; het is een beetje standaard om met een EP te beginnen als beginnende artiest. En nu zijn we een paar jaar verder en nu heb ik echt moeten schrappen want ik had gewoon te veel nummers.”

De muziek die Nienke uitbrengt kunnen we veelal als Americana en Blues omschrijven, een genre dat we in Nederland niet heel vaak horen. “Klopt, het is een genre dat niet echt omarmd wordt. Dat zie je wel meer hoor. Voor opkomende artiesten is het gewoon lastig om door te breken en een carrière op te bouwen, laat staan in een genre als country of Americana of Blues. Festivals nemen ook vaak voor hetzelfde geld liever een tributeband. Nederland is klein land en “wat een boer niet kent dat vreet ie niet” en dat is dus ook van toepassing als je muziek maakt die niet mainstream is. Maar het is voor mij echt het proberen waard want dit is de muziek die in mijn hart zit.”

Susan Tedeschi als één van de inspiratiebronnen

Ze won vorig jaar ook nog Young Blues Award als een bevestiging van haar talent en het feit dat ze de juiste koers aan het varen is. “Zeker. Ik heb in mijn leven nog nooit een prijs gewonnen he dus dit was wel echt een soort van “eindelijk”! Je doet het ook ergens voor dus dan is het inderdaad een bevestiging dat al die tijd en energie gewoon zijn nut hebben gehad. Mensen worden er blij van en het is dus allemaal niet ongezien gebleven. Als we naar haar muziek luisteren kan het niet anders dan dat er bepaalde artiesten zijn die de inspiratiebron zijn. “Zeker wel, Susan Tedeschi of Larkin Poe kan ik meer dan waarderen en natuurlijk ook namen als Dolly Parton. Bonnie Raitt, weet je wel. Het is altijd lastig om namen te noemen maar in die hoek, van Americana meets Country meets Blues zit ik wel.“

Op Ain’t No Hollywood Girl horen we verschillende muziekstijlen samensmelten; Rock ’n Roll, Blues, Americana om zo maar wat te noemen. “Ja dat klopt. Dat is gewoon een beetje mijn losbandigheid denk ik. Of ook mijn leeftijd…. Haha  ik wordt er niet heel blij van om altijd hetzelfde te doen. Ik hou van verschillende muziek en stijlen maar ook van filmmuziek. Dus dan raak je door zoveel verschillende stijlen geïnspireerd en dan ga je als vanzelf dingen combineren. Als ik alleen maar standaard Blues zou moeten schrijven en zingen dan zou ik daar niet vrolijk van worden.”

“Niet bewust, maar het past zo wel”

Als we zo naar het album luisteren ontkomen we ook niet aan de indruk dat het album een centraal thema heeft. “Zeker, Aint No Hollywood Girl is een bewust gekozen titel en elk nummer heeft er op zijn eigen manier wel iets mee te maken. Het gaat over mensen die niet altijd standaard passen in de maatschappij en dat past ook wel weer bij de typering van een muzikant. Want hun leven is gewoon niet standaard, begrijp je wel? In ieder liedje vind je wel elementen terug die daar betrekking op hebben zoals Outlaw…. Er zitten ook wel wat verhalende liedjes in en dat past ook wel weer bij Hollywood. En het grappige is dat dit niet bewust is gebeurd. Maar toen ik de gekozen liedjes zag voor dit album toen kwam het besef dat het allemaal wel past. Zo van, oh er zit een thema in!”

(tekst verder onder video)

Blazers en strijkers

Nienke laat zich dus door diverse artiesten en muziekstijlen inspireren en zo kan het dan we op ‘Blue Eyed Dreams’ een blazerssectie terug horen. “Daar ben ik inderdaad heel blij mee. We wilden graag de Rockabilly sound en Joost is naast mijn drummer maar ook trompettist.  Dus die had zoets, van daar kan ik wel iets mee en zo is het gekomen. Maar van blazers en strijkers word ik altijd wel vrolijk hoor en ik vind dat die bijna altijd wel iets fraais toevoegen”.

Nienke is komend jaar druk. Ze tourt met haar eigen band maar ook met Jack Poels. “Inderdaad. Sinds februari tour ik met Nevenproject (neven van Jack) en ik mag het voorprogramma doen. Dat is voor mij wel bijzonder want ik kom op podia waar je als beginnende artiest niet altijd komt. En je komt in aanraking met een ander publiek en mensen die mijn muziek nog niet kennen. Het is dan mooi als je positieve reacties krijgt. Die support act doe ik overigens alleen en dan speel ik een akoestische set.”

Met een EP en een album die allebei zeer positief ontvangen zijn gloort er wellicht een mooie carrière? “Dat vin ik echt heel moeilijk. Weet je, ik vind het al gaaf dat ik kan spelen en de dingen doen die ik nu doe. Niet iedereen krijgt die kans dus ik ben op dit moment al heel blij dat ik dit allemaal als 19-jarige kan doen. We gaan het zien weet je wel…. muzikant zijn is een onvoorspelbaar beroep maar ik wil lekker veel spelen en te schrijven. Vlieguren maken en hoop nog veel muziek uit te mogen brengen.” Ook nu er veel optredens zijn gaat het schrijven van nieuw werk gewoon door. “ja, het schrijven gaat altijd door. We zijn al heel voorzichtig bezig ……. Nee wacht…. ik heb altijd een schriftje bij om alles op te schrijven, ideeën te noteren, dingen die me overkomen even als krabbel weg te zetten….”. Als laatste vroegen we nog of Nienke een favoriete track heeft. “Hmmmmm die is lastig. Weet je, het zijn allemaal mijn kindjes. Moeilijk dus. Als ik dan toch iets moet zeggen dan noem ik de nummers met strijkers ……hahaha”