Onlangs was daar het vierde album van Illuminine, het muzikale project van Kevin Imbrechts. Het kreeg als titel #4 mee. Wij spraken Kevin vanuit zijn thuisstudio.

De 34-jarige Imbrechts maakt al jaren muziek en heeft dus inmiddels een viertal albums uitgebracht onder zijn artiestennaam Illuminine. “Van jongs af aan heb ik interesse gehad in muziek. Mijn eerste herinneringen zijn de platen van mijn vader die opstonden. AC/DC en dat soort bands; meer hardrock uit de periode eind jaren ‘70 en ‘80. Rond mijn 14^e,  15e jaar kreeg ik mijn eerste gitaar herinner ik me. Ik had een voorliefde en speelde het wat hardere genre. Denk aan Metallica, AC/DC, de muziek die ook thuis hoorde.”

Hardrock

“Daarna volgde al snel mijn eerste “highschool-band” en met mijn vrienden speelde ik meer in het Noise  en  Metal-genre en geleidelijk ben ik er in gerold. Je weet wel hoe dat gaat; een eerste optreden in het dorp waar ik woonde, vervolgens worden de optredens wat groter en in die tijd begon ik ook met het schrijven van eigen muziek. Het grappige was dat die veel rustiger was dan wat ik speelde met de band. Veel kalme en rustige melodieën en ik schreef vooral voor mijzelf. Eigenlijk was dat de eerste muziek van Illuminine die iedereen nu kan horen. Vanaf mijn 18^e tot en met mijn 24^e – 25^e jaar heb ik daar min of meer vrijblijvend aan gewerkt en constant nieuwe muziek geschreven. Die demo’s heb ik toen vooral voor mijzelf geschreven en daar best wat aandacht aan besteed. Het idee was om ooit een album voor mijzelf uit te brengen want ik wist helemaal niet of er een soort genre/scene bestond voor deze toch wat rustigere muziek. Uiteindelijk bij Sigur Ros geraakt en eigenlijk is het een heel natuurlijk proces geweest. Heel organisch.”

“Ik was op mijn slaapkamer 2013 en hoorde de componist en multi-instrumentalist  Ólafur Arnalds aan het werk. Ik dacht ook dat ik ook zo’n soort muziek maakte. Wie maakte er ook zo’n muziek. Ik kwam toen bij Sigur Ros en ik dacht “ik trek de stoute schoenen” aan en heb toen mijn demo’s naar de soundengineer Birgir Jón Birgisson gestuurd. Tot mijn verbazing kreeg ik binnen 48 uur een antwoord. Iets in de zin dat hij het heel mooi vond en dat ik in de  zomer welkom was op IJsland. Eeehhh. Oke, ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Maar uiteindelijke heb ik dat gedaan.  In het echte leven zou ik dat nooit bedacht of gedurfd hebben maar onder de paraplu en het muzikale alias durf en kan ik meer dan in het echte leven. Ik ben toen in IJsland terecht gekomen en dat was super mooi. Heel veel geleerd op technisch vlak maar ook vooral over het inlevingsvermogen en het verwerken van gevoelens in de muziek. Ik ben echt heel blij dat ik die leerschool heb gehad.”

IJsland als inspiratiebron

Imbrechts zou uiteindelijk drie albums uitbrengen met behulp van  Birgisson. “Ja, dat klopt, eerst in Belgie alles geschreven en de opnames gedaan want de tijd op IJsland was natuurlijk beperkt. Drie albums samen afgemixt en ik zat altijd vol bewondering naast hem. Ogen en oren open houden en zien hoe alles evolueert en hoe uiteindelijk alles tot een volwaardig album samen komt. Dat is een zeer aangename ervaring en ik heb daar veel van geleerd. Ik ben al een keer of 8 op IJsland geweest inmiddels sinds 2014 en je merkt wel dat door het toerisme het land aan het veranderen is. Ik vond het toen wat ruwer. Het verlaten dorpje waar ik toen verbleef is nu toch wel volgebouwd. Wat mooi is dat je als het ware voelt dat de mensen daar meer samen leven met de natuur. Ik heb mijn buikgevoel gevolgd en de vier albums zijn het voorlopige eindresultaat.”

We kunnen ook wel stellen dat het album #4 een wat  filmisch karakter heeft. “Klopt, ht is een wat typische sound inderdaad waarvoor ik niet echt een verklaring voor heb. Waarschijnlijk zit het wat geworteld in mijn natuur en het vormt een soort tegenpool van al die drukte in mijn hoofd en in de wereld m mij heen. Het is voor mij een natuurlijke  manier om tot rust te komen. Ik vergelijk het wel eens met mensen die roken en die ’s ochtends een eerste sigaret nodig hebben. Voor mij is dat de gitaar; die heb ik altijd bij me en daar loop ik altijd mee rond. Als ik bijvoorbeeld aan het koken ben ligt hij vlak bij me. Even op de gitaar tokkelen en tot rust komen. Ik voel me gewoon fijn bij die rustige tonen en simpele melodielijntjes die mij als het ware terug katapuleren naar de tijd dat ik het geschreven heb.”

Autisme

Kevin is heel open over zijn autismespectrumstoornis; een diagnose die pas op latere leeftijd is gesteld.  “Zeker, een diagnose krijgen is een soort van stempel dat je opgedrukt krijgt en daarmee kijk je automatisch achterom naar je verleden; evengoed ook naar de toekomst om jezelf beter te leren kennen. Vanuit het verleden zijn er wel puzzelstukjes op zijn plaats gevallen. Ik was als kind bijvoorbeeld heel stil en ik vroeg mijzelf natuurlijk af waarom. Het was voor mij bijvoorbeeld moeilijker om vrienden te maken, vooral het sociale “luik” was moeilijker voor mij. Ik had ook specifieke interesses waar ik mij zelf helemaal in kon verliezen en dat past ook wel in dat beeld. Je hebt een andere levensloop en een andere beleving van mijn jeugd en dat heeft natuurlijk weer invloed op je latere leven. Wat ik altijd en overal gezocht heb is rust en die heb ik gevonden in de muziek. En dat is nog steeds mijn tegenpool voor de drukte in mijn hoofd.”

En de tegenpool tussen de rust en het bestaan van muzikant kan niet groter zijn? “Jazeker, dat vind ik ook moeilijk. Als er heel veel gebeurt, veel luisteraars of zo dan verandert de wereld om mij heen. Tien jaar geleden kende niemand mij en tegenwoordig ben ik als het ware “beroemd”.  Vooral de wereld om mij heen; ik heb te maken met beslissingen van een management, met een touragent, tickets die verkocht moeten worden, een fotograaf  voor persfoto’s enz…. En dat zijn zaken die voor mij helemaal niets met muziek te maken hebben. Dat is voor mij niet de essentie van muziek maken. Die essentie zit ‘m in het muziek maken in mijn kamer. Alleen, al tokkelend op een gitaar. Dat is echt moeilijk. Ook de opkomst van de sociale media als Tik Tok en Instagram horen hier bij hoor. Spotify verwacht dat je kleine clips hebt enz. Een andere muzikant vertelde me laatste dat het bestaan van een muzikant uit 80-90 % bestaat uit filmpjes maken en zorgen dat deze viraal gaan. En dat past gewoon niet bij mij en de muziek die ik maak. Met een clip van 10 seconden is in mijn muziek vaak het intro en is het nummer nog niet begonnen, begrijp je wel? Alles gaat en moet snel en dat is moeilijk. Voor mij is die grens lastig en ik wil gewoon goed zorgen dat ik bij mijzelf blijf en trouw aan mijzelf. Zo wil het label bijvoorbeeld dat ik populair moet zijn en dat past niet bij me. Ik bouw liever iets achter de schermen op. Maar ik ben wel heel dankbaar hoor dat ik dit kan doen. En ik weet waar het vandaan komt, dat helpt.”

(tekst verder onder video)

Beelden en titels…

Het nieuwe album heeft de titel #4 meegekregen. Wederom titelloos dus. “Ja, het is logisch in mijn hoofd. De eerste plaats was helemaal instrumentaal en het meest moeilijke voor mij  was titels verzinnen. Haha… Een titel zorgt voor verbeelding en dat vond en vind ik nog steeds moeilijk. Ik wilde het gewoon simpel houden dus werd de eerste plaat #1 en zo volgden er nog drie. Die nummering is voor de essentie van Illuminine want naast Illuminine gebeurt er ook veel zoals pianostukken maar het kloppend hart zijn die vier album die allemaal een eigen tijdsperiode beschrijven. Het is een soort dagboek dat ik bij houd. Nummers en platen die het leven weergeven.”

Het vorige album kwam vijf jaar geleden uit en verder schreef Kevin dit album helemaal zelf. “De inhoud en de gedachten wereld is nog altijd hetzelfde. Het enige verschil is dat ik het allemaal echt zelf heb gedaan. In IIsland was ik op zoek naar de bevestiging dat de nummers en het album goed genoeg waren om de wereld in te sturen. Nu is dat anders en koos voor een andere benadering. Ik was dus ook best bang toen ik album nummer vier afleverde. Zo van ‘oei’, ik heb dit helemaal alleen gemaakt; is het wel oké? Interessant proces van loslaten en op jezelf leren vertrouwen wat je gedaan hebt. Want ik ben er van overtuigd dat als je iets laat horen aan een ander je die mening toch laat meesijpelen in jouw beeldvorming. Nu wilde ik het helemaal in isolement maken. Dit vierde album moest echt iets van mij zijn, mijn tijdsdocument. Dat was het doel en de filosofie. Het was eng maar ik ben wel tevreden.”

Muziek als brug

Het album heeft niet een speciaal thema? “Voor mij is het een warme, geborgen gloed die ik altijd in gedachten had. Rust en thuiskomen. Vind ik belangrijk dat die in de muziek gevonden kan worden en voor mijzelf de vertaling naar het omgaan met autisme. Dat is wel wat moeilijker en het is allemaal wat gevoelsmatig, niet concreet. De openingstrack geeft het gevoel van het einde van de dag . ‘Eunoia’s Theme’ heeft verschillende betekenissen door de eeuwen heen waaronder Een goed gesprek met jezelf. Daar was ik naar op zoek. Dat nummer was een soort dialoog met mijzelf en de perfecte opener van de plaat. Begint uit niets en die samples van het orkest en de gitaar zijn voor mij zonnestralen die binnen komen. Eigenlijk is het kantelnummer van deze plaat toevallig ook de opener geworden.”

Opvallend is dat Kevin de vocalen altijd aan andere muikanten overlaat. “Ja haha klopt, ik kan het niet denk ik ook. Als ik mijn stem opneem matcht het niet met de muziek die ik schrijf voor Illuminine. Ik probeer wel wat zanglijntjes te neuriëen en op te nemen maar daar blijft het bij. Ik schakel dan de hulp in van mensen die ik ken en die wel kunnen zingen en als ik een gitaarstukje schrijf voel ik meestal al in mijn hoofd bij welke stem het past en dan contacteer ik die. Dan overleg ik de akkoorden en de melodieën en vraag ik of we er samen iets van kunnen maken. Bij deze plaat heb ik vier bijdrages en dat is een hele fijne en mooie samenwerking geworden. We hebben echt geen tientallen demo’s nodig gehad want het ging eigenlijk vanzelf en hoe ik het me dus ook voorgesteld had.  De meeste waren op afstand tijdens Covid geschreven maar het matcht. Overigens hebben de zangartiesten nooit de hele plaat gehoord maar alleen de ruwe versie van de nummers waarvoor ik hun stem wilde gebruiken. Op een of andere manier kwam dat allemaal samen met het geheel van het album. Het is een soort pleidooi voor volg uw gevoel zullen we maar zeggen.”

Op deze plaat horen we bijdragen van Belgische gastartiesen en een Amerikaans/Ijslandse connectie. “Ja ze woonde afgelegen in de Westfjorden. Ik hoorde haar stem en haar muziek en ik dacht “die matcht bij de muziek”. Ze is Amerikaans maar haar stem is prachtig. Mooie lyrics en het paste gewoon”. Kevin schrijft en componeert ook muziek voor docu’s zoals Against All Odds. “Het is een totaal ander proces en ik moet daar mijn weg nog steeds in zoeken. Bij Illuminine ga ik uit van mijn eigen gedachtewereld en heb ik volledig vrijheid hoe ik het wil hebben. Maar zodra daar beeld bij komt van een film of serie of een Docu vernauwt het beeld voor mij. Letterlijk ook hè en dan is het ook nog afhankelijk van regisseur naar regisseur. Voor die serie op ITV in Engeland heb ik een uur muziek gemaakt nadat ik de afleveringen en beelden gezien had. Vervolgens hebben ze mijn muziek op de beelden gemonteerd waardoor ik toch mijn vrijheid kon behouden. Zo kan ik ook een algemene sfeer neerzetten want sfeer is allesbepalend voor een serie of een film. Ik denk dat ik het beste werk vanuit die aanpak; een open gevoel, opnames maken en dan past de muziek ook bij de beelden. Reclames waarbij je in 30 seconden een hele wereld moet opbouwen,  heel snel, flitsend dat past minder bij mij.”

Keuze is niet moeilijk

“Als ik moet kiezen dan is het niet moeilijk; Illuminine. Voor films en docu’s moet echt een klik zijn met de mensen met wie je samenwerken en natuurlijk het verhaal en de beelden. Als ik mag kiezen, hier in de studio, samenwerken met muzikanten van over heel de wereld in de veilige haven van mijn studio… dan is de keuze niet zo moeilijk. En nogmaals, ik ben gewoon heel dankbaar dat ik dat mag doen.”

Er staat geen uitgebreide tour gepland, slechts enkele shows in België en niet in Nederland. “Ja, dat is de vraag natuurlijk. Voorlopig staan er geen shows in Nederland  gepland. Ik heb in het verleden heel weinig in Nederland gespeeld; ik herinner me het optreden op ESNS in Groningen in het begin van mijn carrière. Het zou leuk zijn om daar ook te kunnen spelen. Vlaanderen is relatief klein en Nederland biedt wat meer mogelijkheden. Volgens mij is er ook wel ruimte voor dit soort muziek. Verder moet het natuurlijk een geschikte locatie zijn. Hopelijk een paar mooie dingen maar ik wil mijn muziek niet opdringen aan organisatoren en het Nederlandse publiek…. Hahaha “