Hans Petter Gundersen is het creatieve brein en de drijvende kracht achter The Last Hurrah(!!), het project van deze Noorse componist en multi-instrumentalist.
We spraken Hans Petter vanuit zijn woning net buiten Bergen waar hij ook een eigen opnamestudio heeft. Gundersen heeft niet één maar misschien wel twee muzikale levens achter de rug; hij speelde in diverse bands, was onderdeel van verschillende projecten, produceerde albums en met Modern Nostalgia bracht hij onlangs het nieuwe album van The Last Hurrah (!!) uit waarvan ‘Time Heals Wound’ de laatstverschenen single is. Eerder hebben we al een recensie over dit nieuwe album gepubliceerd.
“Haha….dat is een mooie introductie. Ik was ongeveer 40 jaar toen ik met het produceren van muziek van en voor andere artiesten begon. Ik heb mezelf altijd als componist gezien maar speelde graag gitaar en op enig moment kreeg ik steeds meer de behoefte om ambitieuze talenten te helpen. In 2010 wilde ik vervolgens weer de focus verleggen naar mijn eigen carrière en het was een grote verandering tot alles wat ik tot dat moment heb gedaan. Gram Parsons, voor mij de uitvinder en creator van de Cosmic Style-music was een grote inspirator en voorbeeld voor mij als soloartiest. Ben sinds 2014 al een keer of 8 in Los Angeles geweest om muziek op te nemen en met andere artiesten te spelen. Ik heb met gave muzikanten mogen werken zoals Bruce Hornsby.”
“Tijdens de pandemie kon ik die samenwerking niet in stand houden, weet je. Zoals iedereen zat ook ik als muzikant als het ware vast. De hele wereld lag stil en ik had een moeilijke tijd, misschien zelfs wel dramatisch en ik werd er af en toe depressief van. Ook op creatief gebied want we zaten in een totaal isolement. Gelukkig heb ik mijn vrouw Cecilie, een geweldige componiste en pianist, en we zitten qua muziek op één lijn dus we hadden wel steun aan elkaar. Inmiddels deelt ze mijn voorliefde voor de Amerikaanse muziek met daarnaast ook de interesse in de Europese (pop)muziek. Vooral Britse muziek uit ’67; de Summer Of Love periode is voor mij essentieel en allesbepalend. Noem het maar Barokpop.”
Europees en Amerikaanse stijl
“Ik wilde dus een album maken dat mijn vrouw Cecilie ook mooi zou vinden en waar zij ook een bijdrage aan kon leveren. Zij zet de lijnen uit, brengt structuren aan met o.a. haar pianospel. Ze en daar is ze veel beter in dan ik. Ze brengt van alles in waardoor het voor mij allemaal ook makkelijker wordt. Deze plaat heeft veel te maken met het leven in isolatie en hiermee pak ik duidelijk terug naar zowel de Europese als de Amerikaanse muziekstijlen; Ik heb thuis een complete studio waar we de opnames maakten, muzikale vrienden uitnodigden en één van de belangrijkste instrumenten die we hanteren is de mellotron. Ik hou heel erg veel van dit geluid, het is een soort droominstrument voor me. Ik kan de meest surrealistische orkestrale geluiden hiermee componeren en ik denk dat je dat ook wel een beetje terug hoort op Modern Nostalgia.”
Is die veelzijdigheid dan misschien de kracht vroegen het hem. “Misschien wel. Ik ben de schrijver en multi-instrumentalist en daarom heen bevinden zich een aantal bevriende muzikanten. Cecilia, ik en de drummer vormen zo’n beetje de basis. Noem ons maar het fundament. De zangeres Maria Due en de anderen zijn eigenlijk singer/songwriters en ik heb een aantal van hun platen geproduceerd. Het feit dat ze én zingen maar ook zelf muziek schrijven onderscheidt ze van de “normale” vocalisten. Zij brengen gewoon wat extra’s mee en dat hoor je volgens mij ook terug op deze nieuwe plaat. Maria Due is bijvoorbeeld echt een geweldige singer/songwriter. Ik heb drie albums van haar geproduceerd. Zij heeft de perfecte stem voor die Europese “sound” die ik op de A-side terug wilde laten horen. Ze spreekt ook vloeiend frans en zodoende kwamen we ook op het idee om een soort van chanson op te nemen.”
Het album heeft een duidelijke “Europese” kan en een “Amerikaanse”. Was dat vooropgesteld de bedoeling? “Ah dat is een lastige vraag. Zoals ik al zei, ik heb twee muzikale kanten van die echt divers zijn. Ik vind beide stijlen mooi. Europees is qua structuur en originaliteit mooier en interessant terwijl Amerikaanse muziek wat minder complex is en vaak uit eenzelfde structuur bestaat maar weer een totaal ander gevoel voortbrengt. Ze zijn allebei uniek en je kunt jezelf in beide stijlen verliezen in sub genres en ik wil en durf niet te kiezen.”
(tekst verder onder video)
The Summer of 67!
Voor Gundersen is juist 1967 een soort van “kanteljaar” in de muziek, niet 1968, 1969, nee specifiek 1967. “Voor mij was het jaar ‘67 het jaar dat popmuziek geaccepteerd werd als kunstvorm. Er gebeurde gewoon ontzettend gave dingen in die tijd; bands als Procol Harum, The Beach Boys en The Beatles werden ineens groot en de wereld maakte kennis met hun muziek. Zoals ik ernaar kijk mocht er wat meer geëxperimenteerd worden met soundscaping en studioarrangementen. Iets later kwam Jimmy Hendrix en toen veranderde er muzikaal ineens weer veel. Oh, en voor ik het vergeet; Fleetwood Mac natuurlijk! Peter Green is misschien wel mijn favoriete gitarist en zanger maar ik hou ook van de Fleetwood Mac daarna. ‘Man Of The World’ is dan ook in mijn ogen een klassieker. En zo kan ik wel doorgaan want ook de muziek van Steely Dan is van invloed geweest op mijn werk, vooral op de eerste twee albums. En nu we het er over hebben, ook een Burt Bacharach kan ik wel waarderen dus het vliegt wel alle kanten op hahahah.”
Naast de andere sessiemuzikanten en vocalisten horen we ook de echtgenoot van Gundersen, Cecilia, zingen. “Nou nee, dat klopt niet helemaal. Cecilia heeft nog nooit echt gezongen maar op dit album doet ze wel de achtergrond backings. Vroeger was Cecilia één van de beste handbalsters in Noorwegen met een grote carrière.”
“Haha tja…. lang en ongelofelijk verhaal eigenlijk. Ze is muzikaal eigenlijk net zo getalenteerd als handbalster. Het is altijd vreemd om zo hoog op te geven maar bij Cecilia kan ik niet anders. Ze was professional handbalster tot haar 39e, 22 jaar lang en heeft alles in haar profcarrière bereikt wat er te bereiken viel. Na die actieve sportcarrière koos ze een ander pad in haar leven; ze wilde iets met muziek doen. Ze trok er een jaar uit om een aantal klassieke stukken eigen te maken toen begreep ze hoe ze muziek moest gaan schrijven. Ze had dus ook dat talent! Dat bracht ons samen. Ik hoorde haar pianospel maar kon niet geloven dat zij erachter zat. Het zat zo dicht bij datgene dat ik ook mooi vind dus zo hebben we elkaar gevonden. Ik vroeg haar of ze in een podcast een bijdrage wilde leveren, daarna stuurden we elkaar muziek op. We hadden hetzelfde muziekliefde, leerden elkaar steeds beter kennen en een jaar daarna waren we getrouwd. Geweldig verhaal toch? Het grappige is dat zij helemaal geen muzikale achtergrond heeft en alles is voor haar als het ware nieuw. Dus al die oude muziek uit ’67 was voor haar echt een openbaring.”
De inmiddels 70-jarige Gundersen levert met Modern Notalgia het zoveelste project af. “Weet je, het resultaat is prima en ik ben er erg blij mee. Eerlijk is eerlijk. Ik ben overtuigd dat ik origineel ben en dus met Modern Nostalgia ook een origineel album afgeleverd heb. In het proces hier naar toe luister ik naar van alles en reproduceer dat dan weer inmijn gedachten. Van kinds af aan luister ik naar Bill Porter, Bing Crosby, daarna de Hawaii muziek en weer later Louis Armstrong. Al die muziekstijlen en grote artiesten hebben mij altijd beïnvloed en gemotiveerd. Maar je krijgt me ook met ook Blues of Jazz enthousiast hoor; pff heel mijn leven hangt samen met muziek als ik er zo over nadenkt. Maar de conclusie is inderdaad dat ik tevreden ben met het eindresultaat!
