De Amerikaanse singer/songwriter Adam Douglas bracht eerder dit jaar zijn Better Angels album uit. Wij van M-podia gingen met de in Noorwegen woonachtige singer/songwriter in gesprek.

Adam Douglas woont alweer een tijd in Noorwegen en we kunnen natuurlijk om de huidige pandemie heen; “het leven is hier wel oké eigenlijk; shows mogen geboekt worden maar die donkere wolk blijft wel boven ons hangen hoor; dat proef je aan alles. Ook de scepsis bij de mensen om eerlijk te zijn.  We plannen natuurlijk van alles maar je ziet de besmettingscijfers wel stijgen. Het is overal wel een beetje hetzelfde denk ik. De zomer was prima maar het begint nu toch weer spannend te worden. Het is ook voor de jongeren lastig maar zeker ook voor de kleinsten. Ik heb zelf een zoon op de lagere school en die zijn een soort van “testdummies if you know what I mean” aan het worden. En dan is er ook nog politiek; verkiezingen die eraan komen, kortom, een hoop gedoe”

Douglas komt oorspronkelijk uit Oklahoma waarin hij in een liefdevol en doorsnee gezin opgroeide.” Ik zou haast zeggen dat mijn jeugd “normaal” was; ik groeide op in één van die toch wel traditionele buitenwijken van Oklahoma City. Voor de buitenwereld een “picture perfect” en mijn ouders zijn altijd goed voor mij geweest; ik ben nooit iets tekort komen. Het was veilig voor me en ik voelde me altijd wil een soort van beschermd. Oklahoma is ook prima stad om in te wonen; geen uitgesproken politieke kleur toen;  beetje conservatief en een beetje progressief. Zit zelf een beetje aan de conservatieve kant. Maar in zijn algemeenheid een hele fijne, veilige jeugd gehad. En natuurlijk veel aan sport gedaan”.

Dat sporten is een natuurlijk een “American Way Of Life” zoals wij dat vanuit een afstand bekijken. ”In Oklahoma heerst geen professioneel sportklimaat weet je; althans, we hadden geen teams die op nationaal niveau meededen om de prijzen. Alles was groot daar maar er heerste geen professioneel klimaat. Dat maakte dat alles wat op collegeniveau en highschoolniveau gedaan werd eigenlijk heel belangrijk was. Het lokale Highschool-voetbalteam was voor Europese begrippen natuurlijk immens en iedereen speelde ook in relatief grote stadions. Het is een belangrijk deel van het leven, het is niet zo zeer dat ik me daartoe aangetrokken voelde maar je kon er simpelweg niet omheen. Iedereen deed actief aan sport”

Na wat omzwervingen door de VS en het proberen om een carrière op te bouwen kwam toch die ene kans, maar wel in Noorwegen. “Ik had er natuurlijk wel gehoord en gelezen over Noorwegen maar het stond niet echt op mijn radar tot het in mijn schoot geworpen werd. Na gereisd te hebben door de VS en overal optredens gegeven te hebben kwam ik in Minneapolis, Minnesota terecht en woonde ik daar. Ik stond op het punt om het allemaal op te geven want mijn carrière kwam niet van de grond. Ik was manager van een lokale fietsenwinkel omdat fietsen wel leuk vond. Tot ik een email van een pr-manager kreeg die namens een band in Noorwegen aan mij vroeg of ik voor een paar weken naar Noorwegen wilde komen; ze hadden wat muziek van mij gehoord en ze waren op zoek naar een zanger en de keuze was op mij gevallen. Dus zo is het balletje eigenlijk gaan rollen. Ik kreeg een pakket met van alles en nog wat toegestuurd en het idee was dat ik die zomer dus mee op tour zou gaan. Het was voor mij een “once in a lifetime”-mogelijkheid en een groot avontuur van iets wat ik eigenlijk altijd al had willen doen. Dus uiteindelijk was het “hellyeah, I’m gonna do it”. Ik ga lekker in de zomer naar Noorwegen, heb een paar mooie weken en kom dan weer terug om hier mijn leven op te pakken maar het pakte anders uit. De optredens verliepen meer dan goed en ik kreeg het aanbod om deel uit te gaan maken van de band. Na de tour vloog ik terug en nam ik ontslag. Ik liet alles achter en in oktober van datzelfde jaar vestigde ik me in Noorwegen. 2 gitaren, een fiets, een doos met spullen, meer had ik niet bij me. Ik kende niemand behalve de band. En dus ging ik met de band op tour en geloof het of niet; tijdens het eerste concert ontmoette ik mijn uiteindelijke echtgenote. Ook dat heeft er toe bijgedragen om mezelf hier te vestigen. Dus het was én de band én de liefde die me feitelijk hiertoe gebracht heeft. En inmiddels ben ik echt verliefd geworden op dit land en de manier van leven.

De muziek van Adam Douglas klinkt niet echt Scandinavisch; ze kennen daar wel een levendige Jazz-scene en Metal is groot maar Soul is toch niet de meest gangbare muziekstijl. “Soul voelt voor mij het meest natuurlijk; de mix van American Roots en het is altijd mijn passie geweest; als ik zing, is het soul. Maar het klopt; er zijn niet veel soulmuzikanten hier en al helemaal geen gasten die terugpakken op de oude Amerikaanse soul met wat ruwe energie. Je moet wat voelen, het moet eigenlijk imperfect zijn om perfect te zijn. En dat heeft wel te maken met het feit dat ik in de VS opgegroeid ben”

In een interview gaf Douglas aan dat het album eigenlijk een “midlife analyses” is; geen crisis maar een soort analyse. ”Veel mensen praten over een crisis; maar ik bedoel het net wat anders weet je; ik ben net veertig geworden, heb kinderen en dat deed me er aan denken om een keer achterom te kijken. Hoe kijk ik tegen dingen aan, hoe vertel ik zaken later tegen mijn zoon. Dus op dit album komt in een aantal nummers terug hoe ik ben opgegroeid, wat ik heb meegekregen van mijn ouders, wat ik heb geleerd enz. Eigenlijk de vragen aan mezelf stellen die er toe doen en hoe kan ik die antwoorden dan weer toepassen op mijn huidige leven. Het album is een soort van analyse geworden van de besluiten die ik heb genomen, waarom en de gevolgen daarvan. Weet je, ik doe dingen tegenwoordig anders dan vroeger en ik kijk ook anders tegen zaken aan; dat heeft ook te maken met het feit dat je een gezin hebt, ouder wordt, volwassener wordt enz.  Plus het feit dat ik nu eindelijk de sound had gevonden zoals ik het altijd voor ogen had gehad. Ik ben altijd best tevreden geweest met mijn werk maar nu vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Zowel muzikaal, tekstueel en emotioneel. Het helpt natuurlijk ook dat ik in Noorwegen leef en van een afstand de situatie in de VS meekrijg. Een totaal anders perspectief. Enerzijds voelde ik me alleen, anderzijds kan ik heel mooi afstand nemen. En dat hielp me ook wel om er zelf aan te denken. Een keer naar jezelf in de spiegel kijken is dan ook een belangrijk thema; een deel van de titel gaat natuurlijk over analyseren en proberen een beter persoon te zijn (Better Angels), niet alleen voor jezelf maar ook voor de mensen om je heen”.

Nummers als ‘Into My Life’, ‘Build A Fire’ en ‘Just A Friend’ zijn waarschijnlijk exemplarisch voor het album en voor de sound. “Weet je, ik gewoon trots op alle songs, het klopt. Maar het hangt van mijn stemming per dag af wat ik het beste vind. ‘So Naïve’ is erg persoonlijke geworden en we namen bij de opname best wat risico’s vond ik. ‘Build A Fire’ is waarschijnlijk het leukste om te spelen. Dat liedje gaat over mijn leven hier en wat ik moet doen om het vuurtje aangewakkerd te houden. Elke keer als ik dat speel krijg ik een glimlach op mijn gezicht”.

Nu de pandemie de wereld weer in zijn greep heeft is touren natuurlijk lastig. “Ja klopt, het idee was dat we buiten Noorwegen op zouden gaan treden maar dat is lastig. Ik ben nog nooit in Nederland geweest dus het lijkt me tof om daar ook een paar optredens te geven. Maar goed, mijn album doet het goed dus ik ben nu al druk bezig met het schrijven van nieuw werk. Ik denk dat ik al een kleine 15 nummers bij elkaar geschreven heb voor een vervolg op Better Angels. Ik hoop dat het volgend jaar uit gaat komen want ik heb eigenlijk nog best wel wat te vertellen!”