Woensdag 4 oktober 2023

Vanavond staat de Canadese Indierock formatie Half Moon Run op het programma in Doornroosje en Nijmegen is de eerste stad in Nederland die de band aandoet tijdens hun Europese tournee. Utrecht, Groningen en Maastricht volgen nog en dan komt er een einde aan de reeks van een kleine 25 concerten op Europese bodem.

Gereduceerd naar trio

Dat Half Moon Run in Nederland een grote fanbase heeft is alom bekend en alle optredens zijn uitverkocht, zo ook Doornroosje vanavond. Na een akoestische set van Flyte die vanavond met een nodige dosis Britse humor het voorprogramma verzorgen is het dan iets na negenen toch echt zo ver en maakt de populaire band zijn opwachting. Het licht is wat diffuus en verhult de band in wat nevelen maar na een eerste groet nemen Devon Portielje, Conner Molander en Dylan Phyllips hun posities in en stromen de eerste klanken van ‘You Can Let Go’ de zaal in. De grote vraag is vanavond hoe de band na het vertrek van Symonds nu als trio fungeert. Want de heren stonden en staan bekend om het feit dat ze allemaal multi-instrumentalisten zijn en de nummers vaak een extra dimensie krijgen door de vocale harmonieën. En de zaal wordt al heel snel gerust gesteld en na ‘Hotel In Memphis’ en het rustige ‘Everyone’s Moving Out East’ is iedereen overtuigd dat de band helemaal niets, maar dan ook niets aan kracht heeft ingeboet.

Album Salt vormt het zwaartepunt

Iedereen die Half Moon Run al een keer aan het werk heeft gezien weet dat er geen lange interacties en dialogen met het publiek plaatsvinden. Phillips vertelt ons wel dat hij ook nu weer moest wennen om in het verkeer links én rechts te kijken omdat er overal fietsers zijn en dit was de eerste keer dat ze in Nijmegen speelden. Verder laten ze vooral hun muziek spreken en met nummers als ‘Narrow Margins’, ‘9Beat’, ‘Salt’ en ‘Razorblade’ bouwen de heren de set vakkundig op naar het eerste hoogtepunt van de avond; ‘Call Me In The Afternoon’. Met acht nummers van het in juni uitgebrachte album Salt in de setlist is het dus begrijpelijk en duidelijk dat de nadruk op nieuw werk ligt. De band beweegt zich door oud en nieuw materiaal en neemt het publiek op hun manier aan de hand mee door de avond. Energiek, ongelofelijk muzikaal en vol overgave worden we in hun geesteswereld meegenomen.

(tekst verder onder video)

Steve

Op driekwart van de eerst set is daar een probeerseltje. Conner Molander komt achter zijn drums en keys en de band zingt in harmonie met één microfoon het prachtige ‘Devil May Care’; deze akoestische versie wordt met groot genoegen door de zaal ontvangen. Vervolgens pakt de band de draad van Salt weer op met het geweldige ‘Goodbye Cali’, waarna het zwaartepunt langzaam verschuift naar werk van hun debuutalbum Dark Eyes. Met het opzwepende ‘She Want To Know’ komt er een einde aan de set maar niet voordat Dylan Phyllips ons nog een geheimpje heeft verteld. Aangezien hij constant wisselt tussen toetsten, gitaar en mondharmonica heeft hij met begeleider Steve afgesproken dat net voordat Dylan klaar is met zijn gitaar en overgaat naar toetsen Steve heel zachtjes in zijn kuit knijpt. Zodoende weet Dylan dat Steve achter hem zit en kan hij blind zijn gitaar afgeven. Op papier komt dit waarschijnlijk niet grappig over maar het publiek vond deze anekdote hilarisch (want we zien Steve regelmatig geknield achter Phyllips zitten) en er volgden nog enkele momenten dat het publiek ‘Steve, Steve, Steve’ scandeerde. Daarvoor was er nog een hele fijne uitvoering van ‘Alco’ met Portielje op zijn Ukelele; een nummer waarvoor hij het gitaarriff inderdaad ergens op het strand in Thailand bedacht……….

Creativiteit

Opvallend vanavond is het geluid. Het klinkt fantastisch en we hebben zelfs geen oortjes nodig dus hulde aan de technicus van de band én aan Doornroosje! Half Moon Run staat natuurlijk bekend om het gebruik van veel percussie en vocale harmonieën en dat is vanavond niet anders. Conner, Dylan en frontman Devon staan vaak met meerdere instrumenten tegelijkertijd en nemen het publiek mee in een super strakke show waarbij helemaal niets aan het toeval wordt overgelaten. En dat is ook wel logisch want de muziek van de band uit Quebec is soms best complex en de band houdt niet echt van improviseren en geeft juiste de voorkeur aan perfectie. En dat combineren met speelplezier én het enthousiasmeren van het publiek, iets wat ook in Nijmegen moeiteloos lukt. Na een korte pauze kan het publiek dansen op ‘Favourite Boy’, even op adem komen bij ‘Fire Escape’ om vervolgens helemaal los te gaan op dat ene nummer dat vanavond nog ontbreekt; ‘Full Circle’ wordt omarmd en ook bij de band is de ontlading zichtbaar als er een einde komt aan deze enerverende avond. Half Moon Run is tegenwoordig weer een trio maar heeft niets aan kracht en muzikale creativiteit en professionaliteit ingeboet. Het publiek heeft vanavond een topband in topvorm gezien.