Persbericht, woensdag 6 juli 2022
Het is ongelooflijk dat er vijftig jaar zijn verstreken sinds Gilbert O’Sullivan zes weken aan de top van de Amerikaanse Billboard Chart stond met Alone Again Naturally – het nummer dat Amerika ertoe bracht een onwaarschijnlijke liefdesrelatie te beginnen met deze in Ierland geboren, maar toch een van de meest Britse singer-songwriters. Het nummer is live gecoverd door artiesten als Neil Diamond, Nina Simone, Pet Shop Boys en Elton John. Het is geen verrassing dat volgende generaties van gelauwerde artiesten – waaronder Paul Weller, Squeeze en The Lemon Twigs – zichzelf trots beschouwen als fans van Gilbert O’Sullivan. Andere opmerkelijke bewonderaars zijn Tim Burgess (The Charlatans), die hem persoonlijk uitnodigde om twee van zijn legendarische Twitter Listening Parties te hosten.
Gilberts nieuwe album Driven volgt zijn veelgeprezen, door Ethan Johns geproduceerde, titelloze album uit 2018 dat in MOJO magazine met 4 sterren werd bekroond, op. De dertien nummers waaruit Driven bestaat laten een songwriter horen wiens vermogen om onontdekt laaghangend melodisch fruit op te sporen, scherper is dan ooit tevoren. Het album werd geproduceerd door Andy Wright en opgenomen met een live band in de legendarische RAK-studio’s. De onverwachte snelheid waarmee de nummers tot stand kwamen geeft de onmiddellijke chemie tussen O’Sullivan, Wright en een huisband met Pat Murdoch (Beyonce, Simply Red , Chrissie Hynde) Rich Milner (Morcheeba, James Morrison) en Geoff Holdroyde (Take That, Big Linda) weer.
Deze chemie is hoorbaar op albumopener Love Casualty wat doet denken aan JJ Cale door het samenspel tussen Gilbert en Pat Murdoch. Naast het duet van Gilbert met KT Tunstall, bevat dit album nog een gast in de vorm van een grote fan en Simply Red-frontman Mick Hucknall. Mick brengt zijn sublieme timbre naar Let Bygones Be Bygones, een nummer over het steeds meer gepolariseerde denken in een sociale media tijdperk.
Het buitengewone vermogen van Gilbert om de menselijke conditie te verkennen wordt geïllustreerd in Hey Man, dat snapshots biedt van beslissende momenten in het leven van vier afzonderlijke personages die allemaal gemeen hebben dat de dingen na deze bevroren momenten in de tijd nooit meer hetzelfde zullen zijn.
Op With Body and Mind, krijgen we een catchy audit van zegeningen gepresenteerd die de vorm aanneemt van een interne dialoog over de levenslange minnaar van de hoofdrolspeler. Meer actuele thema’s worden onderzocht in You and Me Babe waar Gilbert de dingen die ons leven zinvol maken tegenover de turbulentie van de wereld als geheel plaatst, met een subtiele verwijzing naar klimaatverandering. If Only Love Had Ears, omlijst door een prachtig teder strijkersarrangement, is een van de mooiste nummers die O’Sullivan’s naam draagt.
Reflecterende nummers komen in de vorm van Let Me Know – en nog een direct gedenkwaardig hoogtepunt op Driven – Blue Anchor Bay. De eerste gaat over het eerste decennium van Gilberts carrière waarin hij weerstand bood aan serieuze relaties uit angst dat dit een effect zou hebben op zijn songwriting. De tweede vindt hem terugdenkend aan simpelere tijden, waarin hij zich in zijn tienerjaren in Swindon terugtrok en aan de reguliere schoolreisjes die hem en zijn vrienden naar het strand van Somerset brachten, vereeuwigd in de titel van het lied. Het resultaat is een sepia jazz standard die je eerder zou verwachten op een album van Leon Redbone of Mose Allison.
In de kern is Driven een album dat een genuanceerd portret biedt van een man die zijn eigen waarden en zelfgevoel bevestigt in een steeds chaotischere wereld. Nooit een conventionele songwriter: hij voldoet misschien aan de beschrijving van een Britse chansonnier, geprezen door niemand minder dan Lenny Kaye – rockwetenschapper en gitarist bij de Patti Smith Group – voor “songs [that] are artfully constructed, lyrically original with a fine sense of filigree detail.” Net als bij Paul McCartney en de jonge Harry Nilsson – twee songwriters voor wie hij een enorme voorliefde heeft – reikt het bereik van Gilbert O’Sullivan verder dan de parameters van rock’n’roll.
