Amsterdam, woensdag 8 juni 2022

Het heeft even geduurd maar na enkele jaren was het eindelijk zover. Het concert van Eric Clapton kon doorgaan en was er een tweede show aan toegevoegd. Daar waar Eric Clapton met zijn band een solide indruk maakte, waren de meeste mensen niet op de hoogte van Clapton zijn gezondheid mbt corona.

De man weet zijn hedendaagse shows vooral met good old blues te vullen. Wanneer hij de opening doet met ‘Pretending’ volgt snel een blues cover set met ‘Key To The Highway’ (Charles Segar), ‘Hoochie Coochie Man’ (Willie Dixon), ‘Nest Time You See Me’ ( Junior Parker) en een Bob Marley versie met veel achtergrond zangeressen van ‘I Shot The Sheriff’.

We horen Clapton niet altijd even sterk in de zangpartijen, maar daarvoor heeft de man Paul Carrack die zijn leadzang in diverse songs op de avond bracht.  Maar bij The Slow Hand gaat het om het gitaarspel, dat nog altijd even indrukwekkend is. De solo’s worden afgewisseld en met het Cream nummer ‘Badge’ werd de stevige sound ingeluid. Dat was na de akoestiche deel waar de hits ‘Tears in Heaven’ en ‘Layla’ in een laid-back versie werd gespeeld.

Het tweede electische deel kent ‘Wonderful Tonight’  en de Robert Johnson songs ‘Little Queen of Spades’ en ‘Cross Road Blues’ om het geheel met een lange versie van ‘Cocaine’ van JJ Cale af te sluiten. Als toegift weet hij met Paul Carrack ‘High Time We Went’ van Joe Cocker de avond te eindigen.

Het was een legendarische man op het podium die vooral een route door de blues gaf en misschien wat te weinig songs van zich zelf presenteerde. Geen White Room (Cream) Sunshine of Your Love (Cream), ‘Let it Rain’,  ‘After Midnight’ ,  ‘Forever Man’, ‘Laydown Sally’. Dat zijn de songs van toen.