‘MOTHERFUCKER!’ De man krijgt de motorboot niet aan de praat, springt in de boot ernaast en begint opnieuw hevig aan het snoer van de motor te trekken. ‘HOW THE FUCK IS THIS EVEN POSSIBLE?! STUPID SHIT BOATS!! ALL OF THEM!!!’ Hij probeert de boot ernaast, en die daarnaast. Uiteindelijk lukt het hem om de vijfde boot tot leven te brengen, en die brengt hij, professioneel glimlachend, richting Gertjan Van Hellemont en zijn broer Sem. ‘Here you go gentlemen. See you back in an hour.’ – ‘Are you sure it won’t break down in the middle of the lake? We have a plane to catch in a couple of hours.’ – ‘Of course not, our boats are top of the line. They never fail’. Niet helemaal gerust stappen Gertjan en Sem in de boot en beginnen te varen.
Het is februari 2024. De broers hebben net in de studio van Kevin Ratterman in L.A. geluisterd naar de volledig gemixte nieuwe plaat, en om te vieren hoe blij ze zijn met het resultaat, hebben ze besloten om, net voor ze terug naar België vliegen, nog wat op Pyramid Lake te gaan dobberen, een uur ten noorden van L.A. Want zoals agent Cooper al zei, naast zijn beroemde uitspraak over de douglas firs in Twin Peaks: ‘Every day, once a day, give yourself a present. Don’t plan it. Don’t wait for it. Just let it happen’.
L.A. is een droomplek voor Gertjan. Want het is ongelooflijk hoeveel van Gertjans favoriete artiesten er hebben rondgelopen, misschien wel gegeten en gedronken op dezelfde plekken als hij, en er prachtige platen hebben opgenomen. Fleetwood Mac, The Band, Ray LaMontagne, Elliott Smith, Feist, Bob Dylan, HAIM, Beck, Ry Cooder, Eels, Ryan Adams, Lucinda Williams, Gram Parsons, Little Feat, Bonnie Raitt, Phoebe Bridgers, Tom Petty… De lijst is eindeloos. En het kan niet anders, of de magie van die plek, en de geest van al die tijdloze muziek, klinkt door op de nieuwe Douglas Firs.
Gertjans liefde voor die Amerikaanse roots- en indie folkmuziek mag op Happy Pt. 2, de nieuwe plaat van Douglas Firs, nog eens op de voorgrond treden, met een prominente rol voor de huilende pedal steel van Bart Vervaeck. Dat was even geleden.
Van 2015, toen Douglas Firs met enkele singles uit The Long Answer Is No een plek in De Afrekening van Studio Brussel en Vox op Radio 1 veroverde, en op het podium van Pukkelpop, toen het écht begon voor Douglas Firs. Nadien volgden Cactus Festival, Dranouter, Down The Rabbit Hole, Here Comes The Summer, Boomtown en een heleboel andere festivals en clubs in België, Nederland, Duitsland en Zwitserland.
Happy Pt. 2 verzoent classic songwriting, zoals Gertjan het van zijn voorbeelden heeft geleerd, met een spacey en eigentijds geluid, dankzij de etherische saxofoons van Wietse Meys, de avontuurlijke synthesizers van Senne Guns en de canyon-wijdse mix van Kevin Ratterman. Die stond eerder ook al in voor het geluid van de platen Hinges of Luck (de Spotify-teller van “How Can You Know” staat op het moment van dit schrijven op 9.673.029), en Heart of a Mother.
Zeg nooit nooit, maar Gertjan wil nooit nog met iemand anders werken. Toen hij het geluid hoorde van My Morning Jacket en vooral de plaat Ouroboros van Ray LaMontagne, wist hij het zeker: zo moet Douglas Firs klinken. Met liefde voor oerdegelijke songs, maar wel heel erg van nú. Of zoals de briefing klonk voor de bridge van “Magazine”: I want it to sound like Neil Young, but if he’s on a spaceship to Mars.
De vorige twee albums werden in Louisville, Kentucky gemixt, maar ondertussen was Kevin verhuisd naar L.A., waar Gertjan nog nooit geweest was. Hij kreeg aan zijn lief verkocht dat een plaat mixen veel beter gaat als je ter plekke kunt bijsturen, in de kamer, als je face to face kunt communiceren met de mixing engineer, dus niet veel later zaten Gertjan en zijn broer Sem on a plane to L.A., en nog iets later in een witte Ford Mustang cabrio (de autoverhuurfirma had een foutje gemaakt), richting de studio waar Leslie Feist net haar Multitudes album had afgewerkt.
De weg naar Happy Pt. 2 was lang en bewogen, maar de plaat is er en ze staat voor een nieuw begin. Dat kon niet anders na Heart of a Mother, de door pers met superlatieven overladen plaat over de dood van Gertjans eigen moeder en de geboorte van zijn zoontje, immens verdriet en even grote vreugde tegelijk. Maar hoe volg je zo’n plaat op?
Gertjan zag een foto van Lukas Turcksin en wist het. Happy Pt. 2, dat moest het worden. Een plaat over opnieuw geluk vinden na diep verdriet, maar zonder dat verdriet los te laten. Beseffen dat het er altijd zal zijn, maar dat het niet meer per se de hele tijd de bovenhand hoeft te nemen. Want het leven is zoveel meer dan dat. Dus moeten we telkens opnieuw beginnen.
To start a second time / Wouldn’t that be grand / I’ve known you for a while / I wanna go again
De blik op vandaag en op de toekomst dus, maar zonder het verleden te vergeten, want wat kan het ook heerlijk zijn om terug te blikken, naar de dag waarop je je lief hebt leren kennen bijvoorbeeld, zoals in “Let’s Go Back to That Day”.
Oh, every time I look at you / This feeling grows inside / It makes me want to say / Let’s go back to that day
De dingen gaan goed in het leven van Gertjan, dus op de nieuwe plaat is er opnieuw plaats voor plezier en hoop. Goesting in het leven. Hij is verliefd op zijn lief, die hij zo mooi vindt dat ze in een tijdschrift zou kunnen staan, en toch is ze bij hem.
And my God, look at you / You’ve got the prettiest face that I have ever seen / You could be in every magazine / But here you are / And we’re alright / Yes we’re alright
Relaties zijn ingewikkeld, want hoe zorg je ervoor dat alles precies goed zit?
No one will beat us at this silly game we play / No one will hear us when we ask help along the way / But I know we’re trying all just to get it right / All just to get it right
Hoe hard je ook probeert, je hoofd zal toch nooit kunnen veranderen wat je hart voelt, een boodschap die wordt ondersteund door 16 strijkers van het Budapest Art Orchestra in Hongarije:
Lazy heart / You never think it through / You play the part that no one asked you to
Als er iets fout loopt, moet je er dan altijd over praten?
Honey, we don’t have to talk about it / In fact I’d rather we won’t / I can see that it hurts / I can feel how it burns / Honey, we don’t have to talk
Want als je erover praat, zeg je misschien niet altijd de juiste dingen…
I meant what I said / But I’m sorry I said it / You don’t have to forget it / But honey, let’s move on
Met veel humor, maar ook empathie zingt Gertjan over het leven van ons allemaal. Hoe complex, prachtig en droevig het soms is. Er is een tweeling onderweg, en dat maakt hem dolgelukkig en doodsbang tegelijk, en zijn moeder heeft een half jaar te kort geleefd om de geboorte van zijn eerste zoontje Georges mee te maken. En dat zal voor altijd hartverscheurend zijn.
We thought his hair would be pitch black / But you should see him, he is blonde just like his dad / Do you remember that old photo where I’m crying? / Well I can tell you, he looks exactly just like that / I miss you
Happy Pt. 2. Een plaat over steeds opnieuw beginnen, zonder het verleden los te laten.
