Tilburg, dinsdag 22 en woensdag 23 oktober 2024

Nederland mag niet ontbreken in hun Gravity Stairs-tour en na de overweldigende vraag naar kaarten worden er zelfs twee avonden gereserveerd voor de iconische Australisch/Nieuw Zeelandse band Crowded House. En dus streek Neil Finn met zijn band neer in Poppodium 013 in Tilburg, uitgerekend de stad die ze in 1992 ook aandeden in het kader van hun Woodface-tour en waar ze toen nog in het Noordeligt optraden.

Nieuw album Gravity Stairs

Finn wordt wel eens vergeleken met McCartney en één van de beste songwriters aller tijden genoemd. Met Crowded House, solo, als tijdelijk onderdeel van Fleetwood Mac, de Payama Club en in een ver verleden Split Enz schreef hij nummers die in ons geheugen gegrift staan. Tijdens deze twee avonden in Tilburg worden we meegenomen in een soort tijdscapsule en neemt de band ons mee op hun muzikale reis die al een kleine vier decennia duurt. Want dit jaar bracht de band nog een nieuw album uit, Gravity Stairs, en natuurlijk mogen een aantal nummers van dit nieuwe album niet ontbreken zoals ‘Teenage Summer’ en ‘The Howl’.

Spelplezier na al die jaren

Wat opvalt is het spelplezier van de heren die er toch al een jarenlange reis op hebben zitten. Natuurlijk heeft de band wel wat pauzes gekend, maar toch. Kleine grapjes (“fancy baggy trousers Nick….”, versprekingen, een zinnetje uit een nummer dat dan door de rest van de band wordt overgenomen. Het klinkt oprecht en spontaan en niet gekunsteld en je voelt dat er een stel vrienden op het podium staan. Op de eerste avond was dat bijvoorbeeld ‘You Sexy Thing’ en de tweede avond kwam er een klein stukje van ‘Rock Me Baby’ voorbij en zelfs enkele zinnetjes uit een musical. De connectie met het publiek is er meteen en de band nodigt het publiek soms uit om één te worden met de band. ‘Four Seasons In One Day’ en ‘Fall At Tour Feet’ worden getransformeerd tot mooie meezingversies en op de tweede avond is er ook een alternatieve versie van ‘Weather With You’.

(tekst verder onder foto’s)

foto’s : Corné van Groenedaal

Wisselende setlisten

De band straalt dus plezier uit maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de show. Neil Finn is nog steeds erg goed bij stem, zijn zoon Liam blijkt een meer uitstekende leadgitarist te zijn en Nick Seymour is de adjudant van Neil die de rest van de band aanstuurt. De nummers klinken als een klok en de band schakelt net zo makkelijk over van een stevige versie van ‘When She Comes’ over naar een intieme versie ‘Thirsty’. En als ‘It’s Only Natural’ op de dinsdag dicht bij het origineel blijft besluit Neil op de woensdag dat er een “Snaky” versie gespeeld moet worden. Natuurlijk zijn er ook enkele vaste nummers zoals ‘World Where You Live’, ‘Distant Sun’, ‘Private Universe’ en natuurlijk ‘Don’t Dream It’s Over’ dat door het publiek als het ware omarmt wordt en waarbij het refrein door de hele zaal luidkeels wordt meegezongen.

Emotionele afsluiters

Los van al die hits en het wat onbekendere werk is het uit 1984 afkomstige “Message To My Girl’ (Split Enz) met  Neil achter de piano een cadeautje dat door het publiek meer dan gewaardeerd wordt. Natuurlijk is er na het ‘thank you Tilburg’ nog een “encore” en ook hier besluit Neil Finn van de geprinte setlist af te wijken. Op dinsdag wordt de show na ruim twee uur met een prachtige versie van ‘Better Be Home Soon’ afgesloten waarbij ook het publiek wordt uitgenodigd; op woensdag is er het intieme ‘Into Temptation’ waarmee afscheid wordt genomen. Het maakt niet uit welke show je hebt bijgewoond; de eindconclusie is dat iedereen tot de laatste noot bleef en een onvergetelijke avond heeft gehad. Het nog altijd in topvorm zijnde Crowded House heeft ons op een prachtige manier door hun rijke muziekhistorie geleidt met regelmatig een vleugje sentiment en zo nu en dan een moment van ontroering!