Tilburg, dinsdag 4 juli 2023
Met de aankondiging dat Danny Vera het voorprogramma zou verzorgen waren ook de laatste kaarten voor vanavond snel verkocht. “ik sta hier een beetje met de billen bloot” grapte de sympathieke Zeeuw. In 2010 probeerde hij al het voorprogramma van de hoofdact van vanavond te vormen. Dat lukte toen niet maar inmiddels gaat het wel wat makkelijker vertelt Vera die zijn bewondering voor Chris Isaak niet onder stoelen of banken steekt. Het voelt vanavond anders want hij Vera heeft alleen wat gitaren bij, staat moederziel alleen op het podium maar neemt ons toch in een ruim half uur durende akoestische set mee. Het contact met de zaal gaat hem makkelijk af en via zijn laatste “single” ‘Like It Always Was’ sluit hij natuurlijk met “Rollercoaster’ af. Net daarvoor komt Chris Isaak nog even spontaan het podium op met de mededeling dat hij en zijn band nog niet klaar zijn en dat Vera nog gerust even door kan spelen. De niet uitgesproken boodschap hangt in de lucht en zorgt voor een oprecht ontroerend moment bij Danny Vera
Humor en flair
Om negen uur is het dan tijd; de klanken van de ‘The Man With The Golden Arm’ vullen de zaal en Chris Isaak maakt met zijn band zijn opwachting. Met ‘American Boy’ en ‘Somebody’s Crying’ wordt het ijs, voor zover dat nodig is, gebroken. Daarna is er ruimte om hernieuwd met het Tilburgse publiek kennis te maken want in 2010 stond de 67-jarige Amerikaan hier ook op het podium. “Thank You For Supporting Live Music” is de centrale boodschap en ook Isaak beschikt over de nodige humor én zelfspot. Naar eigen zeggen kan hij niet tippen aan de “groten der aarde” zoals Madonna maar hij belooft toch wel een stukje “semi-professional” entertainment te brengen. ‘Putting Out Your Hand’ en ‘Speak Of The Devil’ worden met enthousiasme ontvangen en al snel is dan ook de laatste twijfelaar om als ‘Wicked Game’ de zaal in geslingerd wordt. En ja, Isaak haalt nog steeds die lange en hoge noot en heeft er vanavond duidelijk zin in. Na de Roy Orbison cover ‘Pretty Woman’ is het tijd om met de band voor op het podium op stoeltjes en krukjes plaats te nemen voor het (semi)-akoestische deel.
(tekst verder onder video)
Een eeuwigheid bij elkaar
‘Forever Blue’, ‘Two Hearts’’, een tweede Orbison cover ‘Only The Lonely’ en ‘Dancin’ worden in wat meer ingetogen versie maar nog steeds passievol gespeeld door de band die volgens bassist Rowland Salley 38 jaar, 2 maanden, 1 week, 3 dagen en 5 uur en 12 minuten bij elkaar is……… Kortom, humor is alom aanwezig en dat zorgt voor een prettige interactie met het publiek. Aan bassist én singer/songwriter Rowland Salley de eer om ‘Killing The Blues’ te zingen, een nummer dat we kunnen kennen van Robert Plant en Alison Krauss, maar door Salley is geschreven. Isaak is naast een liefhebber van Orbison ook een fan van Elvis Presley en voor dat de eerste noten van ‘Can’t Help Falling In Love’ is daar de oproep om toch vooral elkaar lief te hebben en elkaar vast te houden. Daarvoor is er nog een ander ontroerend moment als hij Danny Vera het podium oproept om samen ‘I Forgot to Remember to Forget’ te zingen, een andere Elvis-cover om zo een ode aan Sun Records en Studios te brengen.
Chris Isaak haalt nog steeds elke noot
Daarna kiest iedereen weer zijn eigen positie op het podium en wordt tot groot enthousiasme ‘Blue Hotel’ ingezet. De ingestudeerde pasjes werken soms op de lachspieren maar Isaak bespeelt het publiek met zijn flair, humor maar vooral met zijn stem en gitaarspel. De setlist is slim samengesteld en via ‘San Francisco Days’, het swingende ‘Notice The Ring’ met een vlammende gitaarsolo en ‘Big Wide Wonderful World’ wordt de avond afgesloten. Natuurlijk is er een “encore” en Isaak keert in een soort van glitterpak terug op het podium. Met het bluesy ‘Baby Did A Bad Bad Thing’, waarbij publiek op het podium wordt uitgenodigd, ‘Can’t Do A Thing (To Stop Me)’ en ‘The Way Things Really Are’ krijgt de avond een swingende afsluiting. En als iedereen denkt dat de lichten aangaan omdat de afsluitende tune uit de speakers klinkt is daar het toetje. Met de James Brown-cover ‘I’ll Go Crazy’ komt er toch echt een einde aan deze avond. Iedereen in 013 was vanavond getuige van een super strakke show van een Chris Isaak met zijn band. Er was ruimte voor humor, voor een lach en een klein traantje en de liefde maar het is toch vooral de muziek van Isaak die in de lucht blijft hangen.
