NYC’s BODEGA keert vandaag terug met nieuws over hun contract bij Chrysalis (Laura Marling, Liz Phair) en hun derde album, “Our Brand Could Be Yr Life“, dat op 12 april uitkomt. De band deelt ook hun nieuwe single, “Tarkovski”, die gisteravond bij Steve Lamacq debuteerde tijdens zijn nieuwe BBC 6 Music-show. Het fungeert als een eerste voorproefje van hun aankomende LP, een altijd ambitieuze, fel speelse plaat die hun sonische palet steeds verder verbreedt en een samenhangende, mooiere reeks nummers biedt die zowel stilistisch divers als onweerstaanbaar anthemisch zijn.
Ben Hozie, medezanger van BODEGA, zei het volgende over de thema’s achter hun nieuwe single: “Tarkovski’ is a pun on the famous Russian director and skiing; I was enamoured by his book “Sculpting in Time” but found that many of his professed rules and guidelines for filmmaking were broken by his own filmmaking practices. Theory never really gets at what you want and applying theory to the chaotic practice of art making (while still useful and essential) is like skiing down a wild slope.”
De nieuwe single gaat vergezeld van een visueel aantrekkelijke videoclip, geregisseerd door Luca Balser en met Nikki’s moeder in de hoofdrol. Het citeert de climax van het kaarsdragende fragment uit Tarkovski’s langspeelfilm ‘Nostalghia’ uit 1983, maar gaat al snel over van bestudeerde lange opnames naar pittige popmode: de theorie en praktijk zijn twee verschillende dingen.
Bovendien is een B-kant van de single, “Adaptation of the Truth About Marie“, nu exclusief verkrijgbaar bij BODEGA’s Bandcamp.
De derde en beste LP van de band tot nu toe, ‘Our Brand Could Be Yr Life’, is een volledige ‘remake’ van de enige LP van Ben en Nikki’s oude band BODEGA BAY, een in eigen beheer uitgebracht album met 33 nummers in 2015. Ze benaderden dit project als een regisseur een van hun oude films opnieuw onder handen neemt, wat inhield dat hij een aantal nieuwe nummers moest schrijven en oude ideeën in nieuwe richtingen moest ontwikkelen. Het is een conceptalbum over de huidige bedrijfsmentaliteit van underground/indierock, waarbij de band tegelijkertijd een bepaald indierockkanon ontheiligt en viert, in de hoop zijn ‘val uit de gratie’ te verlossen, zoals dwaze missionarissen die een besmeurde formele traditie hebben geërfd die behoefte heeft aan veranderen om weer betekenis te krijgen.
“It was super meticulous but aggressively lo-fi at the same time,” lacht Hozie, terwijl hij zich drieëndertig nummers herinnert die ze ‘behandelden als een weelderig Brian Wilson-epos, maar opgenomen via een rommelige MacBook-microfoon.’ Buiten Bushwick heeft vrijwel niemand het daaropvolgende, in eigen beheer uitgebrachte album gehoord, benadrukt hij. Maar voor Hozie en zangeres Nikki Belfiglio – de andere drijvende kracht van BODEGA – behield het een speciaal plekje in hun hart, omdat het meer is dan alleen muziek. “It was a statement,” zegt de gitarist stralend. “Where the philosophy we loved and music we loved began to combine into one package,” voegt Belfiglio toe. Soms moet je achteruit gaan om vooruit te komen. Vraag het maar aan punkcultuurcommentatoren BODEGA, wiens nieuwe album hen een nieuwe toekomst laat zien uit doordrenkte, door consumentisme doordrenkte scherven uit hun verleden.
