Enkele weken geleden was daar de release van het nieuwe album van Amanda Shires, Take It Like A Man. Wij waren in de gelegenheid om Amanda enkele vragen te stellen over muziek, haar leven en haar toekomst.
In 2018 was daar het laatste album en het is dus vier jaar geleden dat je een album uitgebracht hebt. “Ja, dat klopt; in de tussentijd heb ik natuurlijk aan het Highwoman project gewerkt wat best wat energie gekost heeft. Daarna had ik voldoende tijd om al mijn gedachten te ordenen en inspiratie op te doen om nieuwe muziek te schrijven.”
Een monopolie van mannelijke artiesten
Op de titelsong Take It Lake Man horen we Amanda “I know the cost of flight is landing and …. “ zingen. “Inderdaad, het heeft eigenlijk meerdere betekenissen. De muziekindustrie wordt al decennialang gedomineerd door mannelijke artiesten. Vaak word je als vrouwelijk artiest iets opgelegd als je een nieuwe plaat maakt; niet te emotioneel, laat je emoties niet de vrije loop. Dat is ook wel iets wat hier in de cultuur zit en wat je ook ervaart vanuit je jeugd naar volwassenheid. Ik ben juist één van die vrouwen die voor onze rechten en positie op wil komen en dit onderwerp bespreekbaar wil maken. Probeer maar eens uit de losse pols tien vrouwelijk artiesten te noemen die het gemaakt hebben en op dit moment Airplay krijgen. Er was echt een monopolie binnen die muziekwereld en met name hier in de VS op de radio. In 2016 werd er voor 13% muziek van vrouwen gedraaid, en nu 16%. Dus ja, dit is echt wel een issue hoor in de VS. Er is nu wel een beweging op gang om hier awareness voor te krijgen en er over te praten maar we hebben echt nog een hele lange weg te gaan.”
Amanda heeft een succesvolle solocarrière. Daarnaast is ze natuurlijk de echtgenote van Jason Isbell, speelt ze ook in de Unit 400 én maakt ze onderdeel uit van de Countrypower formatie Highwomen. Hoe is dat allemaal te combineren? “Haha…. Klopt ja. Weet je, als Jason weg is met zijn eigen band doe ik datgene wat ik hoor te doen binnen de 400. Ik doe gewoon mijn werk ik zit dan in de “passagiersstoel” om het zo maar te zeggen. En als ik als Amanda Shires iets onderneem zoals een tour of een album opnemen ben ik verantwoordelijk voor dat alles. Ik ben natuurlijk begonnen als onderdeel van de band dus voor mij is het wel wat makkelijker om van rol te wisselen. Jason is natuurlijk begonnen als gitarist pur sang. Dus als je hem een gitaar geeft waarop hij kan spelen is hij al snel tevreden hoor. Als je ons project Highwomen bijvoorbeeld pakt; daar speelt hij ook gitaar en tijdens een optreden zit of staat hij te spelen en in die rol is hij volstrekt gelukkig. Het is misschien wel goed om in verschillende settings te spelen en daarbij ook verschillende verantwoordelijkheden en rollen te hebben. Dat geldt voor mij precies zo.”
Persoonlijke teksten en huwelijksproblemen
Veel van de teksten op Take It Like A Man zijn persoonlijk en in interviews heeft Amanda meerdere malen aangeven dat het album autobiografisch is. “Ik schrijf liedjes uit het hart. Soms neem ik elementen uit verhalen van mensen die ik ken om de liedjes sterker te maken maar als het over persoonlijke ervaringen en gevoelens gaat is het heel simpel; dat wat ik voel schrijf ik op. Zonder restricties, zonder belemmeringen. Vaak neem ik die super persoonlijke liedjes gewoon op . Je hoeft ze natuurlijk niet op een plaat te zetten en uit te brengen. Het schrijven, uitwerken en opnemen werkt voor mij helend. De keuze om het uit te brengen volgt later; wil ik mijn gevoel over mijn relatie met Jason inderdaad vertellen aan de wereld waarbij ik mezelf realiseer dat er vragen over gesteld worden of dat er zelfs over geoordeeld wordt? Dat was best wel een dingetje. In dat bijzondere nummer ‘Fault Lines’ over onze problemen samen had ik wat melodieën uitgeprobeerd tot Jason zelf zei; dat is echt een goed nummer, je moet dat op het album zetten. En als je er met mij over wil praten dan doen we dat, als je er niet over wilt praten doen we dat niet”.
Als we naar ‘Fault Lines’ luisteren en de teksten lezen is dit misschien wel het meest persoonlijke nummer; in dit nummer vertelt Amanda over haar huwelijksproblemen en Jason speelt prachtig gitaar op deze track… “Weet je, het bracht ons eerlijk dichterbij elkaar en zorgde dat we een gesprek over mijn gevoelens konden houden. Soms is het moeilijk om tot het goede gesprek te komen en hier was dit nummer de aanleiding. Zo van, hé we kunnen wel samen over muziek en teksten praten met betrekking tot onze problemen dus moeten we toch ook gewoon over onze problemen een goed gesprek kunnen voeren? We zijn immers toch volwassen mensen? Maar het klopt, voor de luisteraar kan het wel eens vreemd zijn dat ik over onze problemen zing en Jason mij op gitaar begeleidt”
Toekomst voor de Highwomen?
Op dit album werkte Amanda weer samen met producer en vriend Lawrence Rothman, een persoon die zeer belangrijk is in het leven van Amanda. ”Lawrence is inderdaad zeer bijzonder en een belangrijk persoon in mijn leven. Ik vroeg zelfs aan mijn moeder of hij toevallig niet haar zoon kon zijn maar nee. We hebben gewoon inderdaad een hele speciale connectie. We schelen maar 2 maanden en maken al ons heel leven muziek en hij geeft me waar en wanneer een goed gevoel.”
Amanda had met drie andere zangeressen een ongekend succes als Highwoman. Natuurlijk is de grote vraag of er nog een keer een vervolg komt. “We hebben allemaal soloalbums uitgebracht in de tussentijd na dat eerste succesvolle album. We hebben wel gesproken over een vervolg hoor. We hadden natuurlijk wel gehoopt op het succes maar nooit verwacht. Het heeft onze levens echt op zijn kop gezet. En toen was er ineens die pandemie dus alles is eigenlijk daarna “on hold” gezet. Maar zoals eerder gezegd, we hebben met z’n allen nog steeds die behoefte om onze stem als vrouwelijke artiesten te laten gelden dus de deur staat nog steeds open”.
Bij Highwomen ben is Amanda een van de vrouwen net zoals Maren Morris. Maren Morris horen we ook op dit soloalbum een bijdrage leveren op bijvoorbeeld Empty Cups. “Ik heb dat nummer met Natalie geschreven maar Maren was de enige die eigenlijk beschikbaar was toen ik het album ging opnemen. En daarnaast past haar stem gewoon goed bij de liedjes die ik schrijf. Dus geen voorbedachte rade maar eigenlijk gewoon toeval omdat Maren de enige beschikbare andere “Highwoman” was en dat pakt goed uit want het is een mooi nummer geworden en onze stemmen kleuren mooi bij elkaar.”
De “fiddle” betekent alles voor Amanda
We weten natuurlijk dat Amanda een begenadigd “fiddle”-speler is en ook bij de Unit 400 is ze samen met haar viool een vaste waarde. “de fiddle betekent alles voor me. Ik heb het gevoel dat ik met drie armen ben geboren en dat er eentje uitziet als een viool. Hahaha. Het is het eerste instrument dat ik leerde bespelen en waarmee ik mijn gevoelens kon en kan uiten. De viool gaat altijd en overal mee naar toe en ik zeg ook altijd dat “we samen liedjes schrijven”. Nu we het erover hebben moet ik automatisch naar mijn viool hier in mijn kamer kijken. De viool is voor mij bijna hetzelfde als de stem van een mens. Je kunt er zo veel uit halen.”
Op het album reflecteert Amanda; ze is een 40-jarige vrouw 40 jaar, moeder, echtgenote en natuurlijk muzikante. ”Ik ben trots dat ik een 40-jarige echtgenoot ben. Maar op dit album hoor je vooral Amanda Shires. Eerst Amanda Shires zelf en daarna komen die andere rollen als echtgenote, moeder of welke rol of karakter dan ook die ik in het dagelijks leven vervul. Maar het gaat eerst en vooral over mijn eigen identiteit. En over het moeder zijn…. Weet je, het is …… je begint met een babytje dat zo afhankelijk van je is en dan zie je de groei van dat kleine hulpeloze kindje. Je bent zo berokken bij dat stukje leven. Het is ook magisch waarbij ik het ook bijzonder vind om nu vanuit een totaal ander perspectief naar een kind te kijken. Ik heb nog herinneringen aan mijn prille jeugd, maar het is zo anders om nu je eigen kindje te zien oproeien. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn eigen kindertijd herleef, als of ik een soort van tweede kans krijg.”
Bij het album zit een fraai boekje met alle teksten maar ook een aantal opvallende foto’s; de cover is zwart/wit maar we zien ook wat grappige foto’s en nog wat andere afbeeldingen. “Goede vraag want die verschillende foto’s zijn een bewust keuze; het betekent gewoon dat iedereen verschillende laagjes heeft. Het heeft ook te doen met verwachtingen en vooroordelen. Het is veel meer dan één uiterlijk dat mensen vaak willen zien. We mogen trots zijn op wie we zijn en onze verschillende kanten. Het gaat om jou als compleet persoon. Voor mij zijn niet alleen de teksten belangrijk; bij het album horen ook zaken als pakkend artwork. Het gaat ook om het totale plaatje en de boodschap die je wilt uitdragen. En dit album komt echt uit mijn hart, is onderdeel van mijn identiteit.
Wat is voor Amanda belangrijk? Solo, Highwomen of nieuwe samenwerkingen .“Als ik ze op volgorde moet zetten; niet op basis van succes en het heeft betrekking op wat ik eerder vertelde; in eerste instantie mijn solocarrière omdat ik dan datgene kan uitdragen waarvoor ik sta. Dan ben ik het meest tevreden. En dat vormt voor mij dan weer de basis voor samenwerkingen met andere artiesten, of het nu met Jason is of met The Highwomen.”
