Choreomanic – Choreomanic

Choreomanic is een soloproject van Joost van der Graaf. Van der Graaf is bekend als bassist van bands als Pestilence, Dew-Scented, Creepmime en I CHAOS. Naast bassist bij diverse bands is hij ook docent bij de Metal Factory in Eindhoven. Door de pandemie kwam alles stil te liggen en had van der Graaf veel tijd om iets nieuws te maken. Eerst had hij een idee voor een punkalbum, maar toen hij begon te schrijven, ging het een andere kant op. Er ontstond een heavy geluid zonder gitaren en met de toevoeging van blazers. Van der Graaf heeft de line-up voor Choreomanic compleet gemaakt met Koen Herfst (VandenBerg, I CHAOS, Dew-Scented) op drums, Thijs Ronteltap (Disuse, Epistulum) op toetsen, Tommie Freke (Gallow Street) op saxofoon, Jeroen Verberne (Sjef’s special) op trombone en Gidon Nunes Vaz (Gidon Nunes Vaz quartet, Gidon Nunes Vaz sextet) op trompet.

Experimenteel funky

Choreomanic opent met ‘This is not a drill’. Je hoort een soort verstoorde audio wat aangevuld wordt met zware bas. Het klinkt onheilspellend. Kort daarna volgen de blazers waardoor het ook funky en jazzy wordt. ‘Spun sugar’ begint wat grootser en bevat sterk basspel. ‘What you get’ begint rustig en donker, maar barst na een kleine veertig seconden los. Je hoort toffe afwisselende ritmes. Je krijgt het gevoel dat er iemand achtervolgd wordt door het geluid en van blaffende honden en iemand die wegrent. Op een gegeven moment wordt de muziek heel chaotisch en heeft het een abrupt einde waardoor je in spanning blijft. Op ‘Red flags’ krijg je een beetje een punky gevoel wat van der Graaf wellicht eerder in gedachten had. Met ‘Choreomanic’ krijg je een energiek en bombastische track met een goede bassolo. ‘Walk with urgency’ is een barst van funky energie. Met ‘Off with the figurehead’ hoor je weer een heavier geluid. Daarna volgt ‘Time to let it out’ die opvalt door het ritmische geklap in het intro. De blazers maken het tot een interessant geheel. ‘Calling god’ is weer donker en duister waarbij je je aan het eind qua sfeer afvraagt wat er nu allemaal gebeurd is. ‘Take the money give it to me now’ lijkt rustig te beginnen, maar barst na een paar seconden al flink los. Het bevat goede afwisselingen en onderbrekingen. ‘Story about the moon’ is intens door het hoge tempo en doordat het licht chaotisch is, maar staat sterk door de afwisseling van goede ritmes. Choreomanic sluit af met ‘Away from the sun’ met donkere sfeer en een goede opbouw. Halverwege wordt de track extra kracht bijgezet door de blazers.

Cinematisch

Met Choreomanic laat van der Graaf een heel andere kant van zich oren. Het is interessant om te horen hoe hij erin geslaagd is om een heavy plaat zonder gitaren neer te zetten. Er zijn weinig vocals te horen waardoor je je volledig op de muziek en het technische aspect ervan concentreert. Hij weet ook goed een sfeer neer te zetten en je mee te nemen. Het is metal met de sfeer van de Sin City films en een vleugje James Bond. Toen van der Graaf begon met het schrijven voor dit album, wilde hij dit doen met alle vrijheid en dus zonder beperkingen. Dit heeft een interessante, experimentele en goede plaat opgeleverd.